Przedstawiciel podatkowy w przepisach wspólnotowych i krajowych

Obowiązujące regulacje wspólnotowe dotyczące przedstawicieli podatkowych zostały wprowadzone mocą Dyrektywy Rady Wspólnot Europejskich z 17 października 2000 r. zmieniającej Dyrektywę 77/388/EWG¹ w odniesieniu do określenia osoby odpowiedzialnej za zapłatę podatku od wartości dodanej (2000/65/WE).

Dyrektywa ta zmieniła między innymi art. 21 VI Dyrektywy, określający podmioty zobowiązane do zapłaty VAT w związku z dokonywanymi przez nie transakcjami na obszarze kraju, jak również transakcjami wewnątrzwspólnotowymi oraz transakcjami z podmiotami spoza Wspólnoty.

W celu uproszczenia wspólnego systemu podatkowego dotyczącego VAT oraz ujednolicenia zasad obowiązujących na terytorium Unii Europejskiej, Dyrektywa 2000/65/WE odebrała Państwom Członkowskim możliwość wymagania wyznaczenia przedstawiciela podatkowego dla podatników nieposiadających siedziby na terytorium kraju. Jednocześnie - w świetle przepisów prawa wspólnotowego - Państwa Członkowskie mogą nakładać bezpośrednio na tych podatników takie same zobowiązania jak te, które mają zastosowanie do podatników mających siedzibę na terytorium kraju.

Zgodnie z obecnym brzmieniem art. 21 ust. 2 lit. a) VI Dyrektywy, jeżeli osobą zobowiązaną do zapłaty podatku jest podatnik nieposiadający siedziby na terytorium kraju, Państwa Członkowskie mogą wyrazić zgodę na ustanowienie przez niego przedstawiciela podatkowego jako osoby zobowiązanej do zapłaty podatku. Zastosowanie tego rozwiązania jest jednak możliwe na warunkach i zgodnie z procedurą określoną przez każde Państwo Członkowskie.