Podstawa opodatkowania według VI Dyrektywy i projektu ustawy

W odniesieniu do dostaw towarów i świadczenia usług na terytorium kraju podstawą opodatkowania jest wszystko, co stanowi płatność otrzymaną (lub która ma być otrzymana) przez dostawcę lub usługodawcę od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, łącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną tych transakcji. Regulacja ta co do istoty nie odbiega od tego, co wynika z obowiązującej ustawy o VAT, zgodnie z którą podstawą opodatkowania jest obrót rozumiany jako kwota należna z tytułu sprzedaży, zmniejszona o kwotę należnego podatku. Jednak w porównaniu z ustawą, która w tym zakresie jest - najogólniej mówiąc - oszczędna, sposób, w jaki podstawa opodatkowania została zdefiniowana w dyrektywie, jawi się jako szczegółowy i precyzyjny. Przy tym nie traci ona nic ze swej uniwersalności, a wyznaczony nią zakres jest bardzo szeroki i obejmuje „wszystko, co stanowi płatność”.

W przypadku podatku od towarów i usług rozwiązanie takie, ze względu na brak stosownego przepisu ustawy, zostało utrwalone dopiero w toku jego obowiązywania (np. wyrok NSA z 27 listopada 1998 r., sygn. akt III SA 1363/97). Z punktu widzenia dyrektywy jest wreszcie bez znaczenia, czy płatność ta została, czy też nie została, faktycznie otrzymana przez dostawcę lub usługodawcę.