Amortyzacja podatkowa a bilansowa (cz. 2)

Podstawową zasadą - podobnie jak w rachunkowości - jest, że wyboru metody amortyzacji dla poszczególnych środków trwałych dokonuje się przed jej rozpoczęciem. Wybraną metodę należy stosować do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Podatnik może dokonywać odpisów amortyzacyjnych w równych ratach co miesiąc, w równych ratach kwartalnych albo jednorazowo na koniec roku podatkowego. To rozwiązanie z ustawy podatkowej różni się więc od ustaleń ustawy o rachunkowości.

Ustawa podatkowa przewiduje ponadto, że suma odpisów amortyzacyjnych dokonanych w pierwszym roku podatkowym, w którym środek trwały lub wartość niematerialna lub prawna zostały wprowadzone do ewidencji, nie może przekroczyć wartości tych odpisów przypadających od momentu wprowadzenia ich do ewidencji do końca tego roku podatkowego.

Ustawa o rachunkowości określa, według jakich zasad jednostka powinna ustalać okresy amortyzacji i - co za tym idzie - stawki amortyzacyjne. Natomiast ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych zawiera tabelę z dokładnym określeniem wysokości stawek amortyzacyjnych dla poszczególnych środków trwałych oraz precyzyjne określenie minimalnych okresów amortyzacji wartości niematerialnych i prawnych. Stawki podatkowe są uzależnione od grupowania według Klasyfikacji Środków Trwałych. Zastosowanie stawek określonych w tabeli, stanowiącej załącznik do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jest nazywane metodą liniową.