Ewidencja księgowa kontraktów futures

Kontrakty futures należą do tzw. instrumentów pochodnych. Sprzedawca kontraktu futures zobowiązuje się do „dostarczenia” określonych aktywów (np. walut obcych, obligacji, pakietów akcji, towarów - zwanych instrumentami bazowymi) w ściśle określonym, przyszłym terminie i po określonej cenie, a nabywca kontraktu zobowiązuje się te aktywa kupić na wyżej określonych warunkach.

Wykonanie transakcji futures nie polega jednak na fizycznej dostawie określonego aktywu. Większość operacji tego typu kończy się zawarciem transakcji odwrotnej, tj. nabywca kontraktu sprzeda ten instrument finansowy, a sprzedawca kupi taki sam instrument. Tak więc uczestnik giełdy futures, zamykając swoją transakcję, otrzyma lub będzie musiał zapłacić różnicę między ceną sprzedaży i kupna kontraktu.

Celem artykułu jest wskazanie na zmiany w ewidencji i wycenie rachunkowej finansowych kontraktów futures, które w skali globalnej wprowadzono Międzynarodowym Standardem Rachunkowości Nr 39 „Instrumenty finansowe - ujmowanie i wycena”. Obowiązująca w Polsce od 1 stycznia 2002 r. znowelizowana ustawa o rachunkowości z 29 września 1994 r. (j.t. Dz.U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694 ze zm.) w części dotyczącej rachunkowości instrumentów pochodnych opiera się co prawda na nieco wcześniejszym standardzie nr 32, ale postanowienia wydanego do niej rozporządzenia Ministra Finansów z 12 grudnia 2001 r. w sprawie szczegółowych zasad uznawania, metod wyceny, zakresu ujawniania i sposobu prezentacji instrumentów finansowych (Dz.U. Nr 149, poz. 1674) podążają za rozwiązaniami standardu nr 39.

Zastanawiając się nad metodą ewidencji zdarzeń gospodarczych, polegających na kupnie (sprzedaży) kontraktów , należy zapoznać się z techniką przeprowadzania tych operacji. Posłuży temu krótka prezentacja organizacji i funkcjonowania finansowych rynków .