comment
Artykuł
Data publikacji: 2003-12-06
Aspekty podatkowe faktoringu
artykuł dyskusyjny
Faktoring, jako forma krótkoterminowego finansowania działalności gospodarczej, pojawił się na polskim rynku usług finansowych wraz z wprowadzeniem gospodarki wolnorynkowej. Konstrukcja umowy faktoringowej stanowi propozycję narzędzia umożliwiającego podmiotom prowadzącym działalność gospodarczą zachowanie płynności finansowej poprzez pozyskanie obcego kapitału pieniężnego. Faktoring może więc wpływać na skuteczne zarządzanie finansami przedsiębiorstwa. Umowa ta - jak dotychczas - nie doczekała się regulacji w polskim prawie i w związku z tym zaliczana jest, obok forfaitingu czy franchisingu, do umów nienazwanych. Również w prawie podatkowym brak odrębnej regulacji takich umów. Sytuację podatników świadczących usługi w zakresie faktoringu, a także ich kontrahentów, dodatkowo komplikuje fakt, iż nie ma jednolitego stanowiska w doktrynie, orzecznictwie i praktyce organów podatkowych co do skutków podatkowych faktoringu.
Istotą umowy faktoringu, podobnie jak w przypadku umowy forfaitingu1, jest sprzedaż na rzecz banku lub innej wyspecjalizowanej jednostki finansowej (faktora), za określoną cenę, wierzytelności pieniężnej przysługującej przedsiębiorcy (faktorantowi) wobec dłużnika z tytułu sprzedaży bądź dostawy towarów lub usług.
W stosunku prawnym faktoringu występują trzy podmioty prawne:
- faktor - bank lub inna wyspecjalizowana jednostka finansowa, nabywająca wierzytelność od faktoranta, a także świadcząca różnego rodzaju usługi na rzecz zbywcy wierzytelności (faktoranta),
- faktorant - dostawca towarów lub usług, który dokonuje sprzedaży wierzytelności przysługującej mu wobec dłużnika,
- dłużnik - odbiorca towarów lub usług zobowiązany do zapłaty długu pieniężnego na rzecz faktoranta.
FAKTORING A PRZELEW
Punktem centralnym umowy faktoringu jest przelew wierzytelności. Utożsamiania tych umów z prostym przelewem wierzytelności, o którym mowa w art. 509 i nast. kodeksu cywilnego (k.c.), nie można jednak uznać za właściwe. W ramach umowy faktoringu faktorant zobowiązuje się bowiem nie tylko do przenoszenia na faktora wierzytelności powstających w toku prowadzonej działalności gospodarczej z tytułu umów sprzedaży, dostawy lub o świadczenie usług w zamian za kwotę wierzytelności pomniejszoną o należną faktorowi prowizję lub dyskont. Z umową faktoringu wiążą się nieodłącznie dodatkowe czynności świadczone przez faktora na rzecz faktoranta, ze względu na które dokonywana jest klasyfikacja tej umowy. Do usług o charakterze dodatkowym należą najczęściej usługi doradcze, usługi administracji dokumentami, usługi marketingowe, ubezpieczenie towarów, sprawdzanie kondycji finansowej dłużników faktoranta, inkasowanie należności faktoranta objętych umową faktoringową. Poprzez wymieniane czynności realizowana jest tzw. funkcja usługowa faktoringu. Brak obowiązku świadczenia usług dodatkowych powoduje, iż zawarta umowa nie może zostać zaklasyfikowana jako umowa faktoringowa, a jedynie jako umowa przelewu wierzytelności, która uregulowana jest w przepisach art. 509 i nast. k.c.
Pozostało 87% treści
Chcesz uzyskać dostęp? Skorzystaj z bezpłatnego abonamentu
