Prawo do zasiłku pielęgnacyjnego zostało uregulowane przepisami ustawy z 1 grudnia 1994 r. o zasiłkach rodzinnych, pielęgnacyjnych i wychowawczych (j.t. Dz.U. z 1998 r. Nr 102, poz. 651 ze zm.).

Zasiłek pielęgnacyjny przysługuje uprawnionemu, którym może być obywatel polski zamieszkały na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz cudzoziemiec posiadający kartę stałego pobytu.

Zgodnie z art. 14 ustawy z 1 grudnia 1994 r. o zasiłkach rodzinnych, pielęgnacyjnych i wychowawczych zasiłek pielęgnacyjny przysługuje:

1) dziecku w wieku do lat 16 w przypadku uznania dziecka za niepełnosprawne (należy zaznaczyć, że w odniesieniu do dziecka w wieku do lat 16 nie jest ustalany stopień niepełnosprawności, zgodnie z unormowaniami zawartymi w przepisach o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych),

2) osobie w wieku powyżej lat 16, jeżeli jest niepełnosprawna w stopniu znacznym, jak również w przypadku gdy jest niepełnosprawna w stopniu umiarkowanym, jeżeli niepełnosprawność powstała w wieku uprawniającym do zasiłku rodzinnego na dziecko,

3) osobie, która ukończyła 75 lat.

Prawo do zasiłku pielęgnacyjnego przysługuje osobom spełniającym wskazane wyżej warunki, nawet jeżeli na te osoby nie przysługuje prawo do zasiłku rodzinnego.