Straty w środkach trwałych i obrotowych

Stosownie do postanowień art. 16 ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (j.t. Dz.U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) nie stanowią kosztu uzyskania przychodów:

- straty w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 (art. 16 ust. 1 pkt 5 ustawy),

- straty powstałe w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności (art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy),

- straty powstałe w wyniku utraty lub likwidacji samochodów oraz koszty ich remontów powypadkowych, jeżeli samochody te nie były objęte ubezpieczeniem dobrowolnym (art. 16 ust. 1 pkt 50 ustawy).

Przytoczenie przepisów prawnych regulujących zagadnienie strat jako kosztów uzyskania przychodów wskazuje, iż ustawodawca uczynił to w sposób niejednolity. Nadto poszczególne kwestie były niejednokrotnie zmieniane, co może świadczyć wyłącznie o ich skomplikowanym charakterze.

Z definicji środków trwałych, znajdującej się w art. 16a ustawy, wynika, iż zalicza się do nich stanowiące własność lub współwłasność podatnika składniki majątkowe o przewidywanym okresie użytkowania dłuższym niż rok, wykorzystywane na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu.

Zgodnie z art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy odpisów amortyzacyjnych dokonuje się, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek wprowadzono do ewidencji (środek wprowadza się do ewidencji najpóźniej w miesiącu przyjęcia do używania). Również według art. 32 ustawy z 29 września 1994 r. o rachunkowości (j.t. Dz.U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694) rozpoczęcie amortyzacji może nastąpić nie wcześniej niż po przyjęciu środka trwałego do używania.