Ustalenie wysokości dochodu z uwzględnieniem remanentu

Zobowiązanie tego rodzaju powstaje zatem najczęściej z dniem zaistnienia określonego zdarzenia podatkowego. W myśl art. 24 ust. 2 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (j.t. Dz.U. z 2002 r. Nr 14, poz. 176 ze zm., dalej updof) u podatników, którzy osiągają przychody z działalności gospodarczej i prowadzą podatkową księgę przychodów i rozchodów, dochodem jest różnica między osiągniętym przychodem a kosztami uzyskania tego przychodu. Obliczone koszty uzyskania przychodów podlegają jednak korekcie, odnoszącej się do różnicy między wartością remanentu końcowego i remanentu początkowego. Spis z natury dotyczy: towarów handlowych, materiałów (surowców) podstawowych i pomocniczych, półwyrobów, wyrobów gotowych, braków i odpadków. Jeżeli wartość remanentu końcowego jest wyższa niż wartość remanentu początkowego, to koszty uzyskania przychodu podlegają pomniejszeniu o obliczoną różnicę. Z kolei w sytuacji gdy wyższa jest wartość remanentu początkowego, koszty powiększa się o różnicę między wartością remanentu początkowego i końcowego. Taki sposób obliczenia dochodu jest obowiązkowy, co do zasady, na koniec roku podatkowego.