Podatkowe skutki postępowania układowego

Postępowanie układowe może być prowadzone zarówno samodzielnie, w oparciu o przepisy rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z 24 października 1934 r. - Prawo o postępowaniu układowym (Dz.U. Nr 93, poz. 836 ze zm.), jak i w ramach postępowania upadłościowego - na podstawie art. 171-202 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z 24 października 1934 r. - Prawo upadłościowe (j.t. Dz.U. z 1991 r. Nr 118, poz. 518 ze zm.). Jego celem jest, co do zasady, stworzenie dłużnikowi, będącemu przedsiębiorcą, możliwości oddłużenia jego przedsiębiorstwa poprzez porozumienie z wierzycielami w kwestii redukcji zadłużenia bądź rozłożenia jego spłaty w czasie. Ma ono również zapobiec likwidacji przedsiębiorcy przez jego upadłość, a przez to umożliwić mu kontynuowanie działalności gospodarczej.

W myśl Prawa o postępowaniu układowym wspomniane postępowanie może być wszczęte jedynie na wniosek przedsiębiorcy, który wskutek wyjątkowych i niezależnych od niego okoliczności zaprzestał płacenia długów lub przewiduje zaprzestanie ich płacenia w najbliższej przyszłości i chce w związku z tym zawrzeć układ z wierzycielami. Kierowane do wierzycieli propozycje układowe obejmują odroczenie spłaty długów, rozłożenie spłaty długów na raty, zmniejszenie sumy długów, jak również wskazanie sposobu ewentualnego zabezpieczenia wykonania zobowiązań objętych układem.

Jak podkreślił Sąd Najwyższy w wyroku z 20 września 2000 r. (sygn. akt I CKN 270/00), (...) postępowanie układowe, uregulowane rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 października 1934 r. (Dz.U. Nr 93, poz. 836 ze zm.), jest postępowaniem prewencyjnym. Pozwala ono na zawarcie układu, który służy umożliwieniu wywiązania się przez dłużnika ze swych zobowiązań o charakterze cywilnoprawnym, a w konsekwencji - zapobieżeniu jego upadłości. Cel ten może być jednak osiągnięty tylko wówczas, gdy istnieją realne szanse wykonania układu.