Zakup samochodu osobowego używanego krócej niż rok

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej przedsiębiorca zakupił samochód osobowy dla celów prowadzenia tej działalności. W momencie dokonywania zakupu przewidywał, iż będzie użytkował przedmiotowy samochód krócej niż rok. Z tego względu nie zaliczył go do środków trwałych i nie dokonywał odpisów amortyzacyjnych, na co pozwalała mu regulacja zawarta w § 2 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z 17 stycznia 1997 r. w sprawie amortyzacji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (Dz.U. Nr 6, poz. 35 ze zm.), który stanowił, że za środki trwałe uznaje się stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania maszyny, urządzenia i środki transportu o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze. Po przeprowadzonej u przedsiębiorcy kontroli podatkowej organy podatkowe obu instancji w swoich decyzjach zakwestionowały zaliczenie przez przedsiębiorcę wydatku na zakup samochodu do kosztów prowadzonej działalności. Z jednej strony organy podatkowe przyznały, że przedsiębiorca miał prawo zaliczyć poniesiony wydatek bezpośrednio w koszty działalności, co wynika ze wskazanego przepisu, ale z drugiej uznały, że w przedmiotowej sprawie występują dodatkowe okoliczności, które podają w wątpliwość zasadność niezaliczenia do środków trwałych zakupionego samochodu osobowego, a mianowicie: