Pomnażanie oszczędności na emeryturę w III filarze

Trzeci filar stanowią pracownicze programy emerytalne. Są to plany systematycznego oszczędzania na prywatną emeryturę, gdzie - na podstawie umowy między pracodawcą i reprezentacją pracowników - przedsiębiorca zobowiązuje się finansować na rzecz uczestników składkę podstawową, a pracownicy mają prawo do wnoszenia składek dodatkowych. Oszczędności z trzeciego filara pozwolą na podwyższenie tzw. stopy zastąpienia, rozumianej w uproszczeniu jako relacja między pierwszą emeryturą a ostatnim wynagrodzeniem. Bez świadczenia z programu emerytalnego pierwsza emerytura może stanowić - w zależności od szacunków ekspertów - tylko około połowy ostatniego uposażenia. Utworzenie pracowniczego programu emerytalnego przez pracodawcę pozwoli znacząco podwyższyć omawianą relację.

Uczestnik programu emerytalnego ma pewien wpływ na sposób zarządzania jego pieniędzmi i dlatego ważne jest poznanie mechanizmu przyrostu oszczędności na przyszłą emeryturę. Pracowniczy program emerytalny może być realizowany w oparciu o trzy instytucje finansowe: fundusz inwestycyjny, zakład ubezpieczeń na życie i pracowniczy fundusz emerytalny. Mechanizmy pomnażania oszczędności w poszczególnych formach programu są podobne, jednak występują w nich pewne różnice. Celowe jest zatem osobne omówienie poszczególnych form pracowniczego programu emerytalnego, tym bardziej że są również sposoby wpływania przez uczestników na sposób zarządzania środkami przez instytucję finansową.