Wydatki marketingowe w świetle orzecznictwa NSA (cz. 2)

Jak wykazuje praktyka, zarówno przedsiębiorcom, jak i organom skarbowym najwięcej kłopotów przysparza ocena związku różnych wydatków marketingowych z działalnością i przychodami ponoszących je podmiotów.

Należy przypomnieć, iż konstrukcja kosztów uzyskania przychodów, określona w art. 15 ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (j.t. DZ.U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), oparta jest na klauzuli prawnej, stanowiącej, że kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Aby więc uznać określony wydatek za koszt uzyskania przychodu, w rozumieniu wspomnianych unormowań, muszą być łącznie spełnione dwa warunki: celem powinno być osiągnięcie przychodów oraz wydatek nie może się znajdować na liście stanowiącej katalog wydatków i odpisów, które nie mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.

Na podstawie dostępnej literatury przedmiotu oraz orzecznictwa sądowego w sprawach podatkowych można wyodrębnić dwa zasadnicze nurty dotyczące związku między ponoszonymi przez podatnika wydatkami a osiąganymi przez niego przychodami jako przesłanki kwalifikacji tych wydatków do kosztów podatkowych.