Koszty zaniechanych inwestycji w świetle orzecznictwa NSA

Kosztem uzyskania przychodów są wszystkie wydatki dokonane w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak by to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Warunku tego nie spełniają poniesione koszty zaniechanych inwestycji, w związku z tym ustawodawca wykluczył możliwość objęcia tego rodzaju wydatków zakresem przedmiotowym art. 22 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (j.t. Dz.U. z 2002 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), wyliczając je na „negatywnej” liście art. 23 (ust. 1 pkt 35).

Zaniechanie inwestycji oznacza rezygnację z zamiaru osiągnięcia celu gospodarczego, do którego mogłoby dojść w efekcie realizacji inwestycji. Jest to jeden z aspektów decydujących o kwalifikacji przyznanych nakładów do kategorii kosztów zaniechanych inwestycji. Warunkiem wliczenia wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodu nie jest fakt uzyskania przychodu, lecz celowe działanie w celu jego osiągnięcia. Tym samym koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodu, a nie niezbędności i rezultatu, który przyniosły w postaci konkretnego przychodu. Skoro więc ustawodawca nie wymaga, aby przychód miał charakter realny, dopuszcza możliwość uzyskania przychodu potencjalnego. Musi jednak istnieć obiektywny związek przyczynowy między przychodem a poniesionym kosztem. Pojawia się pytanie, czy jest zatem możliwe zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wydatków na cele produkcyjne, jeżeli produkcja nie została zakończona wykonaniem wyrobu finalnego.