Zasady amortyzacji używanych środków trwałych

Do środków trwałych mogą być zaliczone zarówno nowe, jak i używane maszyny czy urządzenia. Zawsze jednak muszą to być środki kompletne i zdatne do użytku. Zgodnie bowiem z art. 22a ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (j.t. Dz.U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176) amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

• budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

• maszyny, urządzenia i środki transportu,

• inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu określonej w art. 23a pkt 1 ustawy, zwane środkami trwałymi.

Nie ma również znaczenia, czy zakupione używane środki trwałe były przez poprzedniego właściciela w pełni czy jedynie częściowo zamortyzowane. Przy ocenie, czy dany składnik majątku trwałego zakupiony przez podatnika podlega amortyzacji, nie ma zatem znaczenia, że poprzedni właściciel zaliczył już do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od takiego środka trwałego.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy wyłączono zaś z kosztów niektóre wydatki na nabycie środków trwałych. Wydatki na zakup środków trwałych zarówno nowych, jak i używanych są zaliczane do kosztów uzyskania przychodów przez odpisy amortyzacyjne. Zasady obliczania wartości początkowej, amortyzacji itp., określają przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w art. 22a-22o. Należy zaznaczyć, że podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od tych składników majątku, których wartość nie przekracza 3500 zł. Oznacza to, że zakup używanego środka trwałego przez osobę prowadzącą działalność gospodarczą nie zobowiązuje automatycznie nabywcy do zaliczenia go do środków trwałych. Podatnik może bowiem całość wydatków zarachować bezpośrednio w ciężar kosztów, jeżeli wartość początkowa tego składnika majątkowego nie będzie przekraczała 3500 zł. Nie ma przy tym znaczenia, jaką wartość początkową miał ten środek trwały u zbywcy. Trzeba jednak zaznaczyć, że wartość początkowa środków trwałych musi być ustalona zgodnie z zasadami określonymi przez ustawodawcę.