Zmiany w uregulowaniach skutków podatkowych leasingu (cz. 1)

Nowe rozwiązania w zakresie leasingu weszły w życie od 1 października 2001 r., z tym że do umów najmu lub dzierżawy rzeczy lub praw majątkowych oraz umów o podobnym charakterze (leasingu) zawartych przed tą datą stosuje się przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (j.t. Dz.U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym przed 1 października 2001 r. W tym przypadku podstawową okolicznością zastosowania nowych rozwiązań jest data zawarcia umowy. Przepisy wprowadzone w wyniku noweli stosuje się do umów leasingu zawartych od 1 października 2001 r.

W stosunku do wcześniej obowiązujących rozwiązań zasadnicza zmiana polega na tym, że przedmiotem uregulowań skutków podatkowych są obecnie tylko takie formy leasingu, które zawierają co najmniej spłatę przez korzystającego (leasingobiorcę) wartości przedmiotu umowy leasingu finansującemu (leasingodawcy). W takim sensie została zatem uregulowana forma leasingu kapitałowego (finansowego). Ustawodawca nie odnosi się do występującego wcześniej w praktyce podziału umów leasingu na operacyjny i finansowy. Dla celów podatku dochodowego ustawodawca, uwzględniając zasadę autonomii prawa podatkowego, zastosował definicję umowy leasingu opartą na umowie leasingu zawartej w kodeksie cywilnym, z uwzględnieniem kategorii i rozwiązań właściwych dla prawa podatkowego. Przy tak sformułowanej definicji należy zauważyć, że w jej rozumieniu przedmiotem leasingu nie może być na przykład prawo wieczystego użytkowania gruntów, bowiem jako wartość niematerialna i prawna takie prawo nie podlega amortyzacji (art. 16c pkt 1 ustawy). Stosownie natomiast do przepisów kodeksu cywilnego w ramach umowy leasingu finansujący zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, nabyć rzecz od oznaczonego zbywcy na warunkach określonych w tej umowie i oddać tę rzecz korzystającemu do używania albo używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony, a korzystający zobowiązuje się zapłacić finansującemu, w uzgodnionych ratach, wynagrodzenie pieniężne równe co najmniej cenie lub wynagrodzeniu z tytułu nabycia rzeczy przez finansującego.