Zasady amortyzacji budynku mieszkalnego

Zasady amortyzacji budynku mieszkalnego

Jednym z kosztów prowadzonej działalności gospodarczej może być amortyzacja budynku mieszkalnego, w którym jest ona prowadzona. Także osoby osiągające przychody z wynajmu budynków mogą je zmniejszyć o dokonywane odpisy amortyzacyjne. Zasady amortyzacji budynku mieszkalnego sprawiają jednak w praktyce pewne problemy.

PRAWO DO DOKONYWANIA ODPISÓW AMORTYZACYJNYCH

Osoba fizyczna może dokonywać amortyzacji budynku (lokalu) mieszkalnego, jeżeli jest jego właścicielem (współwłaścicielem) oraz:

l

l

Uprawnienie takie wynika z art. 22c pkt 2 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (j.t. Dz.U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), który stanowi, iż amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu.

Tak więc jeżeli podatnik podejmie decyzję o amortyzowaniu budynku, będzie mógł zaliczyć dokonywane (zgodnie z przepisami ustawy) odpisy amortyzacyjne do kosztów uzyskania przychodów.

AMORTYZACJA CZĘŚCI BUDYNKU

Jak stanowi art. 22f ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadku gdy tylko część nieruchomości – w tym budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego – jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej bądź wynajmowana lub wydzierżawiana, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku lub lokalu.