Nabycie, leasing czy dzierżawa środka trwałego?

Nabycie, leasing czy dzierżawa środka trwałego?

Prowadząc działalność gospodarczą przedsiębiorca użytkuje składniki majątku trwałego, które z różnych względów nie stanowią jego własności. Najlepszym wyjściem wydaje się po prostu nabycie na własność określonego składnika, chociaż nie zawsze jest to możliwe – ze względów ekonomicznych, czy potrzebne – w przypadku choćby konieczności okresowego korzystania z nieruchomości. Mamy wówczas do wyboru inne poza sprzedażą umowy cywilnoprawne, np. dzierżawę lub leasing.

Rozpatrując problem wskazanego w tytule wyboru, należy mieć świadomość, że zawarte zgodnie z przepisami prawa cywilnego umowy (w tym przypadku umowa sprzedaży, dzierżawy czy leasingu) będą wywierały określone skutki prawne również w zakresie prawa podatkowego. Analiza tych umów w odniesieniu do prawa podatkowego zostanie rozpatrzona jednak tylko w odniesieniu do podatku dochodowego od osób fizycznych, uregulowanego w ustawie z 26 lipca 1991 r. (j.t. Dz.U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.).

NABYCIE

Problematyka nabycia będzie rozpatrywana w kontekście konsekwencji w podatku dochodowym od osób fizycznych umowy sprzedaży uregulowanej w Kodeksie cywilnym (art. 535–602). Artykuł 535 § 1 k.c. stanowi, iż przez „umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę”.

Podstawowym skutkiem w podatku dochodowym w przypadku nabycia składników majątku trwałego będzie wniesienie ich na stan przedsiębiorstwa przez wprowadzenie do ewidencji środków trwałych oraz dokonywanie odpisów amortyzacyjnych, stanowiących koszty uzyskania przychodów w oparciu o art. 22a–22o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przypomnijmy, iż amortyzacji podlegają zgodnie z: