Rzetelność podatkowej księgi przychodów i rozchodów

Rzetelność podatkowej księgi przychodów i rozchodów

Księgi podatkowe, do których zaliczamy również podatkową księgę przychodów i rozchodów, mają szczególne znaczenie wśród dowodów w postępowaniu podatkowym. Ustawodawca przyznaje bowiem księgom taką samą moc dowodową jak dokumentom urzędowym, gdyż stanowią one dowód tego, co zostało w nich stwierdzone. Jednak w określonych sytuacjach organy podatkowe mogą odmówić wiarygodności księdze prowadzonej przez podatnika, co może skutkować ustaleniem podstawy opodatkowania w drodze oszacowania. Jedną z przyczyn odrzucenia księgi jako dowodu w postępowaniu jest jej nierzetelność.

Mimo że w niniejszym artykule zajmiemy się tylko księgą przychodów i rozchodów, warto wspomnieć, iż ustawodawca w art. 3 pkt 4 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. Nr 137, poz. 926 ze zm.) określił, że przez księgi podatkowe rozumie się księgi rachunkowe, podatkową księgę przychodów i rozchodów, ewidencję oraz rejestry, do których prowadzenia na cele podatkowe, na podstawie odrębnych przepisów, są zobowiązani podatnicy, płatnicy lub inkasenci. Tak więc nie tylko sama księga może być odrzucona przez organy podatkowe jako dowód w postępowaniu. Może to być również ewidencja środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych lub ewidencja wyposażenia.

KSIĘGA JAKO DOWÓD W POSTĘPOWANIU PODATKOWYM

Celem postępowania podatkowego jest wydanie rozstrzygnięcia w indywidualnie rozpatrywanej sprawie. Zgodnie z zasadą dochodzenia prawdy obiektywnej (art. 122 Ordynacji) w toku postępowania organy podatkowe podejmują wszelkie niezbędne działania w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy. Zasada ta nakłada na organ obowiązek zebrania i wyczerpującego rozpatrzenia materiału dowodowego. Jak stanowi art. 180 § 1 Ordynacji, jako dowód należy dopuścić wszystko, co może się przyczynić do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.