Ewidencjonowanie środków trwałych

A by rozstrzygnąć kwestię ujmowania środków trwałych w ewidencji bilansowej jednostki oraz operacji związanych z ponoszonymi na nie nakładami, należy odwołać się do postanowień ustawy z 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2021 r. poz. 217; ost.zm. Dz.U. z 2021 r. poz. 2106; dalej: u.r.). Zaś szczegółowe zasady postępowania w zakresie ewidencjonowania kosztów związanych w sposób pośredni lub bezpośredni z posiadanymi środkami trwałymi zostały wyjaśnione w zapisach komunikatu ministra rozwoju i finansów z 25 maja 2017 r. w sprawie ogłoszenia uchwały Komitetu Standardów Rachunkowości w sprawie przyjęcia Krajowego Standardu Rachunkowości nr 11 „Środki trwałe” (Dz.Urz. MRiF z 2017 r. poz. 105). Dopiero jednoczesne zwrócenie uwagi na zapisy ustawy o rachunkowości i KSR nr 11 „Środki trwałe” ułatwi w jednostce zastosowanie jednolitych rozwiązań w zakresie uznawania, wyceny i ujęcia w księgach rachunkowych oraz prezentacji w sprawozdaniu finansowym aktywów spełniających kryteria przewidziane dla środków trwałych.

Ustawa o rachunkowości określa ogólne zasady ujmowania środków trwałych i ponoszonych na nie nakładów w ewidencji bilansowej jednostki. Zaś KSR nr 11 „Środki trwałe” ułatwia rozstrzygnięcie kwestii związanych z ewidencją części dodatkowych i części peryferyjnych, które nie stanowią komponentów, umożliwia też prawidłowe ujęcie zgodnie z polskimi standardami rachunkowości kosztów finansowania zewnętrznego, jak również różnic kursowych. Dodatkowo, posługując się zapisami KSR nr 11 „Środki trwałe”, można rozstrzygnąć, w jaki sposób ująć w endecji środki trwałe o niskiej jednostkowej