Zapewnienie wszystkim dostępności w obiektach publicznych to wyzwanie. Ale są sposoby, by mu sprostać

Po pierwsze - trzeba projektować uniwersalnie, po drugie - stosować racjonalne usprawnienia. A gdy okazuje się to całkowicie niemożliwe, pozostaje dostęp alternatywny

Ustawa z 19 lipca 2019 r. o zapewnieniu dostępności osobom ze szczególnymi potrzebami (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1062; dalej: ustawa o dostępności) weszła w życie już we wrześniu 2019 r. jako kluczowy element programu „Dostępność Plus”. Jej głównym celem jest poprawa warunków życia i funkcjonowania obywateli ze szczególnymi potrzebami, zwłaszcza w zakresie dostępności usług publicznych. I bynajmniej nie chodzi tu tylko o osoby z niepełnosprawnością, lecz także np. o kobiety w ciąży czy osoby starsze. Podmioty publiczne zostały zobligowane do zapewnienia co najmniej minimalnej dostępności, która zagwarantuje obywatelom możliwość załatwienia sprawy czy skorzystania z usług oferowanych przez różne instytucje. [ramka 1] Od 6 września 2021 r. obowiązują też przepisy, na podstawie których każdy obywatel może poinformować podmiot publiczny o braku dostępności w wymiarze architektonicznym i informacyjno-komunikacyjnym, a podmiot publiczny jest zobowiązany do usunięcia istniejących barier. Ponadto można kierować skargi na brak dostępności do prezesa Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, a podmiotom publicznym, które nie zapewnią dostępności, grożą kary.

Ramka 1

Trzy sfery dostępności

1. Architektoniczna - obejmuje niwelowanie barier fizycznych i zapewnienie możliwości poruszania się po siedzibach instytucji publicznych.