Wypalenie zawodowe nie może być przyczyną nieobecności w pracy

Wbrew doniesieniom medialnym od 1 stycznia 2022 r. nie będzie ono mogło być podstawą wystawienia zaświadczenia o niezdolności do pracy. Nie jest bowiem chorobą zgodnie z klasyfikacją prowadzoną przez WHO

Wypalenie zawodowe nie zostało uznane za chorobę w rozumieniu Międzynarodowej Statystycznej Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych (ICD) prowadzonej przez Światową Organizację Zdrowia (WHO). Nowa wersja klasyfikacji, która wchodzi w życie 1 stycznia 2022 r., chociaż jeszcze nie w Polsce, zmienia jedynie pojecie „wypalenia” na „wypalenie zawodowe”. Nadal ma ono charakter jedynie syndromu powiązanego ze stanem zatrudnienia, a nie oddzielnej jednostki chorobowej. Lekarze nie mają więc podstaw do stwierdzania niezdolności do pracy z powodu wypalenia zawodowego.

Podstawa stosowania ICD w Polsce

Zgodnie z rozporządzeniem ministra pracy i polityki socjalnej z 15 maja 1996 r. w sprawie sposobu usprawiedliwiania nieobecności w pracy oraz udzielania pracownikom zwolnień od pracy (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 1632) dowodem usprawiedliwiającym nieobecność w pracy jest m.in. zaświadczenie lekarskie, o którym mowa w art. 55 ustawy z 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (t.j. Dz.U. z 2021 r. poz. 1133; ost.zm. Dz.U. z 2021 r. poz. 1834; dalej: ustawa). Przepis ten reguluje zasady wystawiania zaświadczeń przez lekarza, wskazując m.in. jego obligatoryjne elementy. Do takich elementów należy numer statystyczny choroby ubezpieczonego ustalony według ICD. Taką statystykę prowadzi WHO. Podstawą jej stosowania w Polsce jest komunikat ministra zdrowia i opieki społecznej z 28 października 1996 r. w sprawie wprowadzenia X Rewizji Międzynarodowej Statystycznej Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych (Dz.Urz. Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z 1996 r. nr 13, poz. 35). W Polsce obowiązuje zatem obecnie statystyka rewizji 10, tzw. ICD-10. Zgodnie z tym komunikatem prowadzący dokumentację medyczną jest zobowiązany wpisać kod jednostki chorobowej złożony z trzech znaków wskazany w statystyce, zgodny z wpisaną słownie diagnozą. Umowa zawarta pomiędzy Polską a WHO (Agreement for granting translation and publication rights nr TR/10/017-019) szczegółowo określa zasady korzystania ze statystyki, również w zakresie jej tłumaczenia na język polski.