Przelew wierzytelności a ochrona danych osobowych

Urszula Krzemińska

Na podstawie umowy przelewu wierzytelności (cesji) wierzyciel (cedent) przenosi wierzytelność na osobę trzecią (cesjonariusza). Zasadą jest, że przelew nie wymaga zgody dłużnika, chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania (art. 509 kodeksu cywilnego).

Dłużnik nie jest zatem stroną umowy przelewu. Przelewu wierzytelności dokonuje wierzyciel. Cedent lub cesjonariusz powiadamiają dłużnika o dokonanym przelewie. Dłużnikowi przysługują przeciwko cesjonariuszowi wszelkie zarzuty, jakie mógł podnieść przeciwko cedentowi w chwili powzięcia wiadomości o przelewie. Do czasu powiadomienia dłużnika o przelewie może on skutecznie spełnić świadczenie do rąk dotychczasowego wierzyciela, chyba że w chwili spełnienia świadczenia wiedział o przelewie.

Dodatkowo, w przypadku umów konsumenckich (to jest zawieranych z osobą fizyczną dokonującą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową) będą miały zastosowanie art. 385¹ i art. 385³ pkt 5 k. c., traktujące o niedozwolonych postanowieniach umownych. Zgodnie z powyższymi przepisami postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nieuzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta. Ciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie, spoczywa na tym, kto się na to powołuje