Świadczenia chorobowe dla przedsiębiorców (cz. 2)

W poprzednim numerze „Prawa Przedsiębiorcy” zostały omówione zasady, na jakich osoby prowadzące działalność gospodarczą mogą uzyskać świadczenia w razie choroby i macierzyństwa. Niniejszy artykuł przybliży zasady, na jakich ZUS ustala przedsiębiorcom wysokość zasiłku chorobowego, świadczenia rehabilitacyjnego oraz zasiłku macierzyńskiego.

Tak jak w przypadku osób pozostających w stosunku pracy, tak również w odniesieniu do przedsiębiorców wysokość świadczeń chorobowych ustalana jest procentowo w stosunku do ich podstawy wymiaru. Tak więc aby obliczyć te świadczenia, należy najpierw ustalić podstawę.

Zasady ustalania podstawy wymiaru zasiłku chorobowego dla przedsiębiorców różnią się nieco od procedury, według której ZUS oblicza podstawę wymiaru dla pracowników, ale mają też wiele cech wspólnych. Obecne przepisy, zawarte w ustawie z 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (j.t. Dz.U. z 2005 r. Nr 31, poz. 267), przewidują dla obu grup ubezpieczonych identyczny okres, który jest brany pod uwagę przy wykonywaniu tego obliczenia. Jeśli osoba prowadząca działalność gospodarczą pozostaje w ubezpieczeniu chorobowym krócej niż 12 miesięcy kalendarzowych, ale wystarczająco długo, aby nabyć prawo do zasiłku chorobowego, ZUS ustala jej podstawę wymiaru tego zasiłku na podstawie przeciętnego miesięcznego przychodu z tego krótszego okresu, ale z uwzględnieniem jedynie pełnych miesięcy kalendarzowych ubezpieczenia. Wyjątek stanowi sytuacja, gdy przedsiębiorca zaczął podlegać ubezpieczeniu chorobowemu w trakcie danego miesiąca, a stał się niezdolny do pracy w miesiącu następnym. W takim przypadku, jeśli oczywiście możliwe jest uzyskanie zasiłku ze względu na obowiązujący okres wyczekiwania, ZUS ustala podstawę jego wymiaru na podstawie przychodu z pierwszego niepełnego miesiąca kalendarzowego ubezpieczenia.