Choroby zawodowe (cz. II)

Nie każdy lekarz może orzec o rozpoznaniu choroby zawodowej lub o braku podstaw do jej rozpoznania. Właściwy do orzekania jest lekarz spełniający wymagania kwalifikacyjne określone w rozporządzeniu Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z 15 września 1997 r. w sprawie specjalizacji lekarskich niezbędnych do wykonywania orzecznictwa w zakresie chorób zawodowych (Dz.U. Nr 124, poz. 795 z późn.zm.), zatrudniony w jednej z jednostek orzeczniczych I lub II stopnia.

Co należy rozumieć przez pojęcie jednostki orzeczniczej I stopnia? Otóż taką jednostką są: poradnie i oddziały chorób zawodowych wojewódzkich ośrodków medycyny pracy, a także katedry, poradnie i kliniki chorób zawodowych akademii medycznych. Jednostkami orzeczniczymi I stopnia są również przychodnie i oddziały chorób zakaźnych poziomu wojewódzkiego - w zakresie chorób zawodowych zakaźnych i inwazyjnych, oraz jednostki organizacyjne zakładów opieki zdrowotnej, w których nastąpiła hospitalizacja - w zakresie rozpoznawania chorób zawodowych u pracowników hospitalizowanych z powodu wystąpienia ostrych objawów choroby.