Zaskarżanie bezczynności organów podatkowych

Jedną z wad polskiego systemu podatkowego jest kwestia niedotrzymywania terminów załatwiania spraw przez organy podatkowe. Chodzi tu o zjawisko bezczynności organów podatkowych, czyli o tzw. milczenie administracji. Mając na uwadze maksymalne ograniczenie występowania powyższego zjawiska, ustawodawca wprowadził do przepisów normujących tryb procedury podatkowej zasadę szybkości i prostoty postępowania podatkowego. Zgodnie z art. 125 § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”, organy podatkowe powinny działać w sprawie wnikliwie i szybko, posługując się możliwie najprostszymi środkami prowadzącymi do jej załatwienia. Natomiast sprawy, które nie wymagają zbierania dowodów, informacji lub wyjaśnień, powinny być załatwiane niezwłocznie (art. 125 § 2 ustawy). Praktyka obrotu prawnego w sprawach podatkowych dowodzi, iż niejednokrotnie organy podatkowe nie wywiązują się z przestrzegania wyżej wymienionej zasady procesowej. Dlatego też ustawodawca określił maksymalne terminy załatwiania spraw przez organy podatkowe w trakcie prowadzonych przez nie postępowań podatkowych oraz wprowadził reguły zaskarżania bezczynności wyżej wymienionych organów.

Podstawową kwestią dla prawidłowego toku postępowania podatkowego jest sprawa dochowywania terminów załatwiania spraw przez organy podatkowe. Zgodnie z art. 139 § 1 ustawy załatwienie sprawy wymagającej przeprowadzenia postępowania dowodowego powinno nastąpić bez zbędnej zwłoki, jednak nie później niż w ciągu miesiąca, a sprawy szczególnie skomplikowanej - nie później niż w ciągu 2 miesięcy od dnia wszczęcia postępowania, chyba że przepisy wyżej wymienionej ustawy stanowią inaczej.