Inwestycje w obcym środku trwałym

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (analogicznie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) stanowią, że amortyzacji podlegają, niezależnie od przewidywanego okresu używania, zdatne i przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych. Pomimo braku ustawowej definicji pojęcia „inwestycje w obcych środkach trwałych”, zarówno w doktrynie, jak i praktyce przyjmuje się, że są to nakłady poniesione na środki trwałe wykorzystywane w działalności gospodarczej na podstawie tytułu prawnego innego niż prawo własności. Powyższe nakłady muszą mieć charakter wydatków, które powodują wzrost wartości użytkowej środka trwałego, czyli stanowią „inwestycje”.

W związku z powyższym posiłkowo stosuje się przepisy, które stanowią, iż środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami eksploatacji.

W stosunku do samego pojęcia „inwestycje w obcych środkach trwałych” to stanowisko urzędów skarbowych jest zbieżne do powyżej opisanego, chociaż sporną kwestią jest samo pojęcie „inwestycje”. Polemika w zasadzie dotyczy zakresu tego pojęcia i jest identyczna ze sporem powstałym z pojęciami „inwestycja - remont” i w takich obszarach powstają najczęściej kontrowersje.