Obowiązki i zasady prowadzenia ewidencji w składach podatkowych

Obowiązek prowadzenia dokumentacji wynika z art. 36 ust. 3 ustawy o podatku akcyzowym z 23 stycznia 2004 r. (Dz.U. Nr 29, poz. 257 z późn.zm.). Ustawodawca zobowiązał prowadzącego skład podatkowy do prowadzenia ewidencji ilościowej lub ewidencji ilościowo-wartościowej umożliwiającej:

1) ustalenie ilości wyrobów akcyzowych zharmonizowanych, objętych procedurą zawieszenia poboru akcyzy, także wyłączonych z tej procedury,

2) wyodrębnienie kwoty akcyzy należnej do zapłaty oraz kwoty, której pobór podlega zawieszeniu,

3) określenie ilości wyprodukowanych wyrobów akcyzowych zharmonizowanych.

Podmiot gospodarczy w aktach urzędowego sprawdzenia składu podatkowego sam ustala w instrukcji obiegu dokumentów, jakie ewidencje i dokumentacje będzie prowadził w składzie podatkowym.

Podmiot powinien przeprowadzić spis z natury: surowców, półfabrykatów, wyrobów gotowych, znaków skarbowych akcyzy. Na żądanie pracownika szczególnego nadzoru podatkowego zamknięcie ksiąg może być za okres krótszy niż rok. Stwierdzony rzeczywisty stan zapasów na koniec roku jest przyjmowany jako stan początkowy roku następnego. Jeżeli Minister Finansów wprowadził obowiązek prowadzenia przez podmiot ksiąg lub dokumentów według ustalonych wzorów, to powinny być one zarejestrowane i zabezpieczone urzędowo pieczęciami przez właściwego naczelnika urzędu celnego, a poszczególne karty ksiąg kolejno ponumerowane. Naczelnik urzędu celnego może zabezpieczyć urzędowo pieczęciami także inne prowadzone przez podatnika księgi i dokumentacje. Takie opieczętowane księgi i ewidencje są traktowane jak druki ścisłego zarachowania i podmiot rozlicza się z każdej księgi lub ewidencji.