Niewykorzystywanie gruntu ze względów technicznych

Ustawa z 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz.U. Nr 9, poz. 84 z późn.zm.) reguluje m.in. kwestie opodatkowania podatkiem od nieruchomości gruntów, budynków i budowli związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. Ustawa w art. 1a ust. 1 pkt 3 postanawia, iż nieruchomościami związanymi z prowadzeniem działalności gospodarczej są grunty, budynki i budowle będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, z wyjątkiem budynków mieszkalnych oraz gruntów związanych z tymi budynkami, a także gruntów, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy, chyba że przedmiot opodatkowania nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia tej działalności ze względów technicznych.

Niejednokrotnie przedsiębiorcy zwracają się do organów podatkowych właściwych w sprawach podatku od nieruchomości, to jest prezydentów miast, burmistrzów albo wójtów, z wnioskiem o objęcie ich nieruchomości stawkami podatku jak dla gruntów innych niż związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. Działanie to jest uzasadnione, jako że zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. a) stawka podatku od nieruchomości od gruntów związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, bez względu na sposób zakwalifikowania w ewidencji gruntów i budynków, może maksymalnie wynosić 0,66 zł od 1 m powierzchni, podczas gdy dla pozostałych gruntów - maksymalnie 0,32 za 1 m powierzchni. W oczywisty sposób nakłania to przedsiębiorców do prób zakwalifikowania ich gruntów jako grunty niezwiązane z prowadzeniem działalności gospodarczej.