Pożyczone papiery wartościowe

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: u.p.d.o.p.) lakonicznie opisują sprzedaż krótką pożyczonych papierów wartościowych jako odpłatne ich zbycie na zasadach określonych w odrębnych przepisach. Jak zatem objaśnić istotę sprzedaży krótkiej?

Posiłkując się definicją ustawową, sprzedaż krótką (sprzedaż „na krótko”) należy uznać za technikę inwestycyjną, która opiera się na założeniu osiągnięcia zysku w wyniku spadku cen określonych papierów wartościowych, które inwestor pożycza celem odprzedaży. Inwestor zakłada, że spadek cen papierów wartościowych nastąpi w okresie pomiędzy momentem realizacji zlecenia sprzedaży papierów wartościowych a momentem wymagalności roszczenia o zwrot papierów wartościowych. Sprzedaż krótka podobna jest do tradycyjnej metody lokowania wolnych środków pieniężnych w papiery wartościowe, polegającej na nabywaniu ich z założeniem sprzedaży w późniejszym terminie oraz uzyskania w wyniku tej operacji kwoty wyższej od zainwestowanej w zakup sprzedawanych papierów wartościowych. Różnica pomiędzy obiema prezentowanymi metodami sprowadza się jedynie do okoliczności, w jakich dochodzi do uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia papierów wartościowych. Istotą przedstawianej techniki inwestycyjnej jest bowiem zarabianie na spadkach notowań pożyczonych papierów wartościowych, czyli sprzedaż pożyczonych uprzednio papierów wartościowych, a następnie późniejsze ich odkupienie po prognozowanej niższej cenie w celu ich zwrotu pożyczkodawcy. Taka strategia inwestycyjna, nieangażująca bezpośrednio własnego kapitału inwestora, przeznaczona jest przede wszystkim dla tych podmiotów, które posiadają szeroką wiedzę na temat rynku papierów wartościowych. Uzyskane w ten sposób środki pieniężne mogą być przeznaczone na inne inwestycje.