Amortyzacja w ustawie o rachunkowości i prawie podatkowym

Unormowania bilansowe w zakresie amortyzacji znacznie się różnią od przepisów podatkowych. Jednocześnie metody amortyzacji i przyjęte stawki w znacznym stopniu uzależnione są od decyzji kierownictwa jednostki gospodarczej. Wskazując na różnice, spróbujmy zweryfikować nasze spojrzenie na wydawałoby się łatwy temat.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 15 ustawy z 29 września 1994 r. o rachunkowości (j.t. Dz.U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694 z późn.zm.) przez środki trwałe należy rozumieć „...rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, kompletne, zdatne do użytku i przeznaczone na potrzeby jednostki. Zalicza się do nich w szczególności:

a) nieruchomości - w tym grunty, prawo użytkowania wieczystego gruntu, budowle i budynki, a także będące odrębną własnością lokale, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,

b) maszyny, urządzenia, środki transportu i inne rzeczy,

c) ulepszenia w obcych środkach trwałych,

d) inwentarz żywy”.

Należy zauważyć, że oprócz wymienionych, do środków trwałych możliwe jest zaliczenie także takich, które są używane na podstawie umowy najmu, dzierżawy i podobnych, o ile umowa spełnia warunki określone w art. 3 ust. 4 ustawy o rachunkowości. Warto podkreślić, że określenie „w szczególności” oznacza, że możliwe jest uznanie także innych aktywów za środek trwały jednostki gospodarczej.