Wartość początkowa środków trwałych - wybrane zagadnienia

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych określa w art. 16a ust. 1 pojęcie środków trwałych. Zgodnie z tym przepisem środkami trwałymi podlegającymi amortyzacji podatkowej są, co do zasady, składniki majątkowe, które spełniają równocześnie następujące warunki:

• stanowią własność lub współwłasność podatnika,

• zostały nabyte lub wytworzone przez podatnika we własnym zakresie,

• w dniu przyjęcia do używania są kompletne i zdatne do użytku,

• przewidywany okres ich używania przez podatnika jest dłuższy niż rok,

• są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1 u.p.d.o.p.

Środkami trwałymi są także, niezależnie od przewidywanego okresu używania:

• przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych,

• budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie,

• składniki majątku niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, ale wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy leasingu, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielem tych składników - jeżeli zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający.

Prawidłowe ustalenie wartości początkowej środka trwałego ma kluczowe znaczenie dla poprawnego wyliczenia wartości odpisów amortyzacyjnych - gdyż stanowi podstawę obliczania tych odpisów. Pojęcie wartości początkowej zostało dość szczegółowo opisane przez ustawodawcę w art. 16g u.p.d.o.p. Zgodnie z tym przepisem możemy wyróżnić pięć podstawowych zasad ustalenia wartości początkowej w zależności od sposobu nabycia środka trwałego. I tak w inny sposób ustalimy wartość początkową dla środków trwałych: