Stare i nowe zasady odliczania darowizn

Przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku. O bezpłatnym świadczeniu mówimy wtedy, gdy druga strona umowy nie zobowiązuje się do jakiegokolwiek świadczenia w zamian za otrzymaną darowiznę. Nieodłączną cechą darowizny jest więc brak jakiegokolwiek gospodarczego ekwiwalentu z tytułu zawartej umowy.

Ustawodawca nie określa, co może być przedmiotem darowizny. Przedmiotem darowizny mogą być na przykład rzeczy ruchome, nieruchomości czy zbywalne prawa majątkowe, wartości pieniężne, zwolnienie z długu. W praktyce najczęściej spotykamy się z darowizną określonej kwoty pieniędzy.

Nie każde nieodpłatne świadczenie stanowi darowiznę. Zgodnie z art. 889 kodeksu cywilnego nie stanowią darowizny następujące bezpłatne przysporzenia, gdy:

1) zobowiązanie do bezpłatnego świadczenia wynika z umowy uregulowanej innymi przepisami kodeksu,

2) podmiot zrzeka się prawa, którego jeszcze nie nabył albo które nabył w taki sposób, że w razie zrzeczenia się prawo jest uważane za nienabyte.