Miejsce świadczenia w przypadku dostawy wewnątrzwspólnotowej

W związku z przystąpieniem Polski do Unii Europejskiej system podatkowy uległ modyfikacjom umożliwiającym m.in. funkcjonowanie rynku wewnętrznego. Zgodnie z art. 14 Traktatu rzymskiego ustanawiającego EWG (obecnie Wspólnota Europejska) rynek wewnętrzny stanowi obszar bez wewnętrznych granic, zapewniający swobodny przepływ towarów, osób, usług i kapitału. Zniesienie granic celnych determinuje stosowanie rozwiązań nieznanych dotychczas na gruncie polskiego ustawodawstwa, m.in. w zakresie dotyczącym miejsca opodatkowania w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług.

Problem ten jest o tyle istotny, że podatek obrotowy ma charakter podatku terytorialnego, a więc opodatkowaniu, według norm wynikających z przepisów krajowych danego państwa członkowskiego, podlegają tylko te transakcje, które są wykonane lub uznane za wykonane na jego terytorium. Państwa członkowskie, w tym również Polska, zostały zatem zobligowane do określenia - według zasad wynikających z Szóstej Dyrektywy - miejsca powstania obowiązku podatkowego, a więc kryterium, według którego jest wyznaczana jurysdykcja podatkowa danego państwa. Wyrazem dostosowania polskiego ustawodawstwa do tych wzorców są poszczególne przepisy ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług dotyczące miejsca świadczenia m.in. w przypadku wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.