Emerytura dla pracowników po nowelizacji ustawy emerytalnej

20 kwietnia 2004 r. Sejm uchwalił ustawę o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 121, poz. 1264). Nowelizacja ta objęła - między innymi - art. 29 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (j.t. Dz.U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353 z późn.zm.).

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy emerytalnej, w brzmieniu obowiązującym od 1 lipca 2004 r., ubezpieczeni urodzeni przed 1 stycznia 1949 r., którzy nie osiągnęli wieku emerytalnego (tj. 60 lat - kobieta i 65 lat - mężczyzna), mogą przejść na emeryturę:

• kobieta - po osiągnięciu wieku 55 lat, jeżeli ma co najmniej 30-letni okres składkowy i nieskładkowy albo jeżeli ma co najmniej 20-letni okres składkowy i nieskładkowy oraz została uznana za całkowicie niezdolną do pracy,

• mężczyzna - po osiągnięciu wieku 60 lat, jeżeli ma co najmniej 25-letni okres składkowy i nieskładkowy oraz został uznany za całkowicie niezdolnego do pracy.

Przed omówieniem dalszych warunków wymaganych do przyznania tej emerytury warto zwrócić uwagę na specyficzną konstrukcję tego przepisu. Otóż ust. 2 wskazuje okoliczności, jakie muszą zaistnieć do przyznania omawianej emerytury, wprowadzając złagodzenie wymogów w stosunku do osób uprawnionych do renty z tytułu niezdolności do pracy. Natomiast ust. 3 określa przypadki, w których nie wymaga się spełnienia warunków określonych w ust. 2. Kierując się tą konstrukcją przepisu, warunki wymagane do przyznania emerytury w obniżonym wieku emerytalnym (oprócz osiągnięcia stażu pracy i wieku) zostaną przedstawione dla tych trzech przypadków.