Zasady amortyzacji środków trwałych

Obowiązująca od 1 stycznia 2003 r. ustawa z 27 lipca 2002 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 141, poz. 1182) wprowadziła wiele zmian w zakresie amortyzacji środków trwałych wykorzystywanych w działalności gospodarczej osób fizycznych.

Najistotniejsze z nich zostaną przedstawione poniżej - z uwzględnieniem zagadnień zgłaszanych jako najbardziej interesujące naszych czytelników.

Zgodnie z art. 22k ust. 1 ustawy o p.d.o.f. od wartości początkowej maszyn i urządzeń zaliczonych do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji Środków Trwałych oraz środków transportu, z wyjątkiem samochodów osobowych (lub innych samochodów o dopuszczalnej ładowności nieprzekraczającej 500 kilogramów), odpisów amortyzacyjnych można dokonywać w pierwszym podatkowym roku ich używania, przy zastosowaniu stawek podanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych podwyższonych o współczynnik nie wyższy niż 2,0, a w następnych latach podatkowych - od ich wartości początkowej pomniejszonej o dotychczasowe odpisy amortyzacyjne, ustalonej na początek kolejnych lat ich używania.

Począwszy od roku podatkowego, w którym tak określona roczna kwota amortyzacji miałaby być niższa od rocznej kwoty amortyzacji obliczonej przy zastosowaniu metody określonej w art. 22i ust. 1 ustawy o p.d.o.f. (tj. według metody liniowej przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych), podatnicy dokonują dalszych odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22i (tj. według metody liniowej bądź podwyższonych stawek z tytułu używania środków trwałych: w warunkach pogorszonych, złych, bardziej intensywnie w stosunku do warunków przeciętnych albo wymagających szczególnej sprawności technicznej, bądź poddanych szybkiemu postępowi technicznemu).