Data publikacji: 27.06.2018
KOMENTARZ
W ustawie z 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (j.t. Dz.U. z 2002 r. Nr 9, poz. 84 z późn.zm.) są unormowane podatki: od nieruchomości, od środków transportowych i od posiadania psów oraz opłaty lokalne: targowa, miejscowa i administracyjna. Dochody uzyskiwane z tych źródeł są, co do istoty, dochodami gmin, dzięki którym mogą one realizować swoje cele wynikające z potrzeb administrowania państwem oraz lokalnych społeczności. Rozwiązania prawne, które obowiązywały do 31 grudnia 2002 r. mimo licznych nowelizacji, nie zapewniały jednak wystarczających środków pieniężnych do realizacji powyższych zadań, nie przystawały także do ciągle zmieniających się warunków gospodarki rynkowej. Stan ten ma polepszyć ostatnia zmiana omawianej ustawy z 30 października 2002 r.
Podstawowymi założeniami wprowadzonych poprawek jest ujednolicenie zasad opodatkowania nieruchomości i dostosowanie ich do wymogów gospodarki rynkowej, zwiększenie dochodów własnych gmin z tytułu podatków lokalnych i zrównoważenie wysokości obciążeń dla poszczególnych rodzajów nieruchomości oraz wzmocnienie autonomii gmin w administrowaniu podatkami lokalnymi i poprawa skuteczności poboru tych podatków.
Podatek od nieruchomości
Opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają następujące nieruchomości lub obiekty budowlane:
• grunty,
• budynki lub ich części,
• budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.
Artykuł 3 ust. 1 precyzuje zakres podmiotowy podatku od nieruchomości. Tak jak w poprzednim stanie prawnym, obowiązkiem podatkowym zostali objęci m.in. posiadacze części nieruchomości i obiektów budowlanych stanowiących własność Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego, jednak z wyjątkiem posiadaczy lokali mieszkalnych. Wyłączenie to wprowadzono ze względu na fakt, że opodatkowanie tego rodzaju lokali spowodowałoby trudności w zakresie wymiaru i poboru podatku od najemców lokali mieszkalnych z przyczyn ekonomiczno-społecznych.
POTRZEBUJESZ POMOCY?