Minimalne warunki klimatyczne a prawo do poboru opłaty miejscowej

Opłata miejscowa, potocznie nazywana opłatą klimatyczną, należy do tych opłat lokalnych, których pobór na terytorium danej gminy jest uzależniony między innymi od decyzji jej rady. Biorąc pod uwagę fakt, że dla wielu samorządów dochody, które uzyskują z tego źródła stanowią poważną pozycję w budżetach, chętnie decydują się one na jej pobór, a uzyskane środki przeznaczają na utrzymanie terenów zielonych, przebudowę i modernizację infrastruktury uzdrowiskowej, organizację bezpłatnych imprez kulturalnych i rekreacyjnych, czyli innymi słowy - zwiększenie atrakcyjności turystycznej swoich terenów. Począwszy od 2015 r. coraz częściej zdarza się jednak, że turyści kwestionują prawo samorządów do pobierania tej opłaty w rejonach, w których jakość powietrza jest zła. Czy mają do tego prawo? Czy jakość powietrza jest niezbędnym kryterium, które musi zostać spełnione, by samorząd mógł pobrać przedmiotową opłatę? Jak zapatrują się na ten problem sądy administracyjne?

RADA

Aby rada gminy (miasta) mogła wprowadzić na danym terenie pobór opłaty miejscowej, miejscowość musi spełniać określone przez Radę Ministrów minimalne warunki klimatyczne, krajobrazowe oraz umożliwiające pobyt osób w celach turystycznych, wypoczynkowych lub szkoleniowych. Są one określone w rozporządzeniu Rady Ministrów z 18 grudnia 2007 r. w sprawie warunków, jakie powinna spełniać miejscowość, w której można pobierać opłatę miejscową.