Indywidualny III filar

W środkach masowego przekazu toczy się dyskusja o wysokości przyszłych emerytur otrzymywanych ze zreformowanego systemu ubezpieczeń społecznych. Asumpt do tego dały raporty PUNU (obecnie Komisja Nadzoru Ubezpieczeń i Funduszy Emerytalnych) o prognozowanych stopach zastąpienia i nie najlepszych wynikach otwartych funduszy emerytalnych, gromadzących i inwestujących część obowiązkowych składek przeznaczonych na przyszłą emeryturę. Stopa zastąpienia to wyrażony w procentach przeciętny stosunek emerytury do ostatniej płacy. Dla pewnych średnich założeń określano stosunek emerytury do płacy od (z grubsza biorąc) 70 proc. dla najmniej zarabiających do 40 proc. dla otrzymujących wynagrodzenie w wysokości 2,5-krotnej średniej krajowej. Dla osób zarabiających jeszcze więcej stopa zastąpienia może spaść nawet do kilku procent. Gdyby porównywać tylko stopy zastąpienia, to przyszli polscy emeryci mogliby czuć się równie zadowoleni jak ich niemieccy rówieśnicy (podobne stopy zastąpienia) i zdecydowanie lepiej od Anglików. Niestety, emerytury będą wypłacane w złotówkach, a nie w stopach zastąpienia i uwzględniając siłę nabywczą pieniądza możemy mieć wiele powodów do obaw. Prognozowana wysokość przyszłych emerytur bardzo silnie zależy od założonych stóp wzrostu wynagrodzeń czy zwrotu w OFE. Różnica 1 proc. w założeniach skutkuje nawet 10-proc. wzrostem lub obniżeniem wyliczonej emerytury. Niezależnie od tego, którą prognozę: optymistyczną rządu czy pesymistyczną PUNU, przyjmiemy za wiarygodną, nasza emerytura z pewnością będzie za mała! Nie mamy wpływu na wskaźnik waloryzacji kapitału emerytalnego w I filarze, bo ten zależy od wielkości makroekonomicznych. Mamy niewielki wpływ na środki przekazywane do OFE: możemy wybrać fundusz pobierający niskie prowizje, osiągający dobre wyniki inwestycyjne i zmienić go, jeżeli konkurencja będzie bardziej efektywna. Dlatego musimy oszczędzać na starość - wprowadzić swój III filar systemu emerytalnego.