Komentarz do ustawy z 29 grudnia 1993 r. o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalości pracodawcy

KOMENTARZ

Ustawa z 29 grudnia 1993 r. o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy (Dz.U. z 1994 r. Nr 1, poz. 1 z późn.zm.), jak jej nazwa wskazuje, reguluje zasady i zakres ochrony roszczeń pracowniczych w razie niemożności ich zaspokojenia z powodu niewypłacalności pracodawcy. Określa, że pracodawcą jest osoba fizyczna lub jednostka organizacyjna zatrudniająca pracowników w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, z wyjątkiem zakładów budżetowych i gospodarstw pomocniczych jednostek budżetowych. Przepisy ustawy mają zastosowanie do pracodawcy, będącego osobą fizyczną, a także do pracodawcy będącego jednostką organizacyjną, jeżeli odrębne przepisy nie wyłączają możliwości ogłoszenia jego upadłości i przewidują możliwość jego likwidacji.

Ustawa określa, że niewypłacalność pracodawcy zachodzi, gdy na podstawie rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z 24 października 1934 r. – Prawo upadłościowe (j.t. Dz.U. z 1991 r. Nr 118, poz. 512 z późn.zm.):