Samochód w księgach rachunkowych

Samochód w księgach rachunkowych

Krzysztof Kosowski

Przepisy dotyczące kosztów eksploatacji samochodów bardzo często wzbudzają kontrowersje i są różnie interpretowane. Mimo że według wielu osób ważne jest tylko przestrzeganie przepisów podatkowych (aby nie narazić się na spory z urzędem skarbowym oraz ewentualne sankcje), należy pamiętać o tym, że nie zawsze regulacje poprawne z punktu widzenia ustaw podatkowych można przyjąć na potrzeby bilansowe.

Największe różnice pomiędzy prawem bilansowym a uregulowaniami ustaw podatkowych związane są z eksploatacją samochodów osobowych. Wynika to z różnego rodzaju ograniczeń w zaliczaniu kosztów eksploatacji samochodów osobowych do kosztów uzyskania przychodów. Ustawa o rachunkowości nie przewiduje natomiast żadnych tego rodzaju ograniczeń, co oznacza, że z punktu widzenia prawa bilansowego nie ma rozróżnienia między samochodem osobowym a samochodem ciężarowym.

Definicja środków trwałych

Zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt. 11 ustawy o rachunkowości samochody zaliczane są do środków trwałych. Według zawartej tam definicji przez środki trwałe rozumie się stanowiące własność lub współwłasność jednostki nieruchomości (grunty, budynki, w tym także będące odrębną własnością lokale, budowle i inwestycje w obcych obiektach), maszyny, urządzenia, środki transportu oraz inne kompletne i zdatne do użytku w momencie przyjęcia do używania przedmioty, a także inwentarz żywy o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, przeznaczone na własne potrzeby jednostki lub do oddania w używanie na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze. Do środków trwałych jednostki zalicza się również obce środki trwałe używane przez nią na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, jeżeli z innych przepisów wynika prawo dokonywania od nich odpisów amortyzacyjnych (umorzeniowych) przez korzystającą z tych środków jednostkę. Z powyższego przepisu wynika, że w przypadku umów leasingowych samochodów oraz zaliczania ich do majątku leasingodawcy lub leasingobiorcy mają zastosowanie przepisy podatkowe, a konkretnie rozporządzenie Ministra Finansów z 6 kwietnia 1993 r. w sprawie zaliczania przedmiotu umów najmu lub dzierżawy rzeczy albo praw majątkowych do składników majątku stron tych umów (Dz.U. Nr 28, poz. 129).