Postanowienie NSA z dnia 13 marca 2025 r., sygn. II GSK 2852/24

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Henryka Lewandowska-Kuraszkiewicz (spr.) po rozpoznaniu w dniu 13 marca 2025 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Rzecznika Praw Obywatelskich na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 24 września 2024 r. sygn. akt IV SA/Po 698/24 w przedmiocie odrzucenia skargi w sprawie ze skargi K. S. na wezwanie Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego w przedmiocie wezwanie do uiszczenia opłaty za brak spełnienia obowiązku zawarcia umowy ubezpieczenia obowiązkowego postanawia: 1. uchylić zaskarżone postanowienie; 2. przekazać sprawę według właściwości Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu postanowieniem z 24 września 2024 r., sygn. akt IV SA/Po 698/24 odrzucił skargę K. S. (dalej: Strona, wnioskodawczyni) skierowanej przeciwko Ubezpieczeniowemu Funduszowi Gwarancyjnemu (dalej: Fundusz, UFG) w przedmiocie opłaty karnej.

Sąd I instancji przyjął, że Wnioskodawczyni wystąpiła Sądu ze skargą przeciwko UFG, który nałożył na nią opłatę za niespełnienie obowiązku zawarcia umowy ubezpieczenia pojazdu.

W odpowiedzi na skargę Fundusz wnosił o odrzucenie skargi, podnosząc, że niniejsza sprawa nie podlega kognicji sądów administracyjnych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu, kierując się treścią art. 3 § 2 i § 3 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2023 r., poz.1634 z późn. zm.; dalej: p.p.s.a.), określających sprawy, w których skargi podlegają kontroli sądu administracyjnego, a także przepisami ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. z 2023r. poz. 2500; dalej: ustawa o ubezpieczeniach obowiązkowych), w tym jej art. 96, regulującym, że Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny jest osobą prawną (ale nie organem administracji publicznej, a jedynie instytucją quasi-ubezpieczeniową, wypłacającą świadczenia ubezpieczeniowe i nieposiadającą statusu zakładu ubezpieczeń) wykonującą zadania określone w ustawie o ubezpieczeniach obowiązkowych, w tym publicznoprawne kompetencje w zakresie egzekucji administracyjnej należności pieniężnych w związku z kontrolą spełnienia obowiązku zawierania umów obowiązkowych ubezpieczeń (np. wystawia tytuł wykonawczy w zakresie egzekucji administracyjnej), ale bez możliwości wydawania decyzji administracyjnych i innych rozstrzygnięć, zaskarżalnych do sądu, w sprawie nałożenia opłaty za niespełnienie obowiązku zawarcia umowy ubezpieczenia obowiązkowego (art. 88 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych w powiązaniu z jej art. 10 ust. 2), stwierdził, że skarga Strony podlegała odrzuceniu na mocy art. 58 § 1 pkt 1 p.p.s.a. jako niedopuszczalna Nie znalazł WSA podstaw do przyjęcia, że jest zaskarżalne do wojewódzkiego sądu administracyjnego nałożenie opłaty za niespełnienie obowiązku zawarcia umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej.