Wyrok Trybunału (dziewiąta izba) z dnia 13 marca 2025 r. MF przeciwko Banco Santander, SA., sygn. C-230/24

Artykuł 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich, jak również zasadę równoważnościnależy interpretować w ten sposób, że: nie stoją one na przeszkodzie uregulowaniom krajowym lub orzecznictwu krajowemu, które – choć przewidują, że roszczenie o stwierdzenie nieważności nieuczciwego warunku w umowie zawartej między przedsiębiorcą a konsumentem nie ulega przedawnieniu – przewidują przedawnienie roszczenia opartego na skutkach restytucyjnych tego stwierdzenia nieważności, o ile krajowy porządek prawny przewiduje w dziedzinach innych niż objęte dyrektywą 93/13 roszczenia oparte na skutkach stwierdzenia nieważności, które są podobne pod względem przedmiotu, podstawy i istotnych elementów do roszczenia opartego na takich skutkach restytucyjnych, podlegające terminowi przedawnienia porównywalnemu z terminem mającym zastosowanie do tego ostatniego roszczenia.