Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 17 grudnia 2024 r., sygn. I SA/Wr 238/24

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Jarosław Horobiowski, Sędziowie sędzia WSA Tadeusz Haberka, asesor WSA Iwona Solatycka (sprawozdawca), Protokolant: starszy specjalista Magdalena Rogalewicz, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 10 grudnia 2024 r. sprawy ze skargi B. sp. z o.o. z siedzibą w W. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej we Wrocławiu z dnia 22 stycznia 2024 r. nr 0201-IOV-12.4103.37.2023 w przedmiocie podatku od towarów i usług za okres od VII do XI/2013 r. I. uchyla zaskarżoną decyzję w całości oraz uchyla w całości poprzedzającą ją decyzję Naczelnika Dolnośląskiego Urzędu Skarbowego we Wrocławiu z dnia 27 czerwca 2023 r. znak 0271-SPP-2.4103.32.2021; II. umarza postępowanie podatkowe; III. zasądza od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej we Wrocławiu na rzecz strony skarżącej kwotę 15.017,00 zł (słownie: piętnaście tysięcy siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi B. Sp. z o.o. z siedziba we W. (dalej jako: Spółka, Skarżąca) jest decyzja Dyrektora Izby Administracji Skarbowej we Wrocławiu (dalej jako DIAS, organ odwoławczy) z dnia 22 stycznia 2024 r. nr 0201-IOV-122.4103.37.2023 utrzymująca w mocy decyzję Naczelnika Dolnośląskiego Urzędu Skarbowego we Wrocławiu (dalej jako: NDUS, organ I instancji) z dnia 27 czerwca 2023 r. nr 0271-SPP-2.4103.32.2021 w przedmiocie podatku od towarów i usług za okres od VII do XI/2013 r.

Mając na względzie przepis art. 141 § 4 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2024 r., poz. 935 ze zm., dalej: p.p.s.a.) ), Sąd poniżej przedstawia zwięźle stan sprawy – nie powielając treści rozstrzygnięć organów obu instancji oraz akt administracyjnych.

Postępowanie podatkowe za okres od lipca do listopada 2013 r. wszczęto wobec Skarżącej postanowieniem z 16 kwietnia 2021 r. W ocenianym okresie B. sp. z o. o. prowadziła działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży hurtowej zboża, wystawiając i otrzymując faktury, na których jako przedmiot sprzedaży wskazywano śrutę sojową, rzepakową oraz pszenicę. W trakcie postępowania nie stwierdzono nieprawidłowości w zakresie obrotu śrutą rzepakową oraz pszenicą. Zakwestionowano natomiast transakcje obejmujące zakupy śruty sojowej od firm: E. sp. z o.o., A. sp. z o.o., T. sp. z o.o., wewnątrzwspólnotowe nabycia towarów od firm: I. s.r.o., B.(1) GmbH oraz sprzedaż tego towaru na rzecz podmiotów: E. sp. z o.o., S. sp. z o.o. Ustalono, że Skarżąca otrzymywała oraz wystawiała faktury mające jedynie dokumentować "papierowy" zakup i sprzedaż śruty sojowej oraz uczestniczyła w sztucznie stworzonym łańcuchu transakcji, w którym również kolejni pośrednicy (spółki powiązane osobowo i towarzysko przez osobę J. K.) wystawiali dokumenty mające jedynie świadczyć o obrocie towarowym. Podmioty wystawiające faktury na rzecz Skarżącej nigdy nie dysponowały towarem jak właściciele i prowadziły fikcyjną działalność gospodarczą. Podmioty te były wykorzystywane do wystawiania kolejnych faktur w sztucznie utworzonych łańcuchach dostaw, które na ostatnim etapie transakcji miały być zafakturowane na rzecz podmiotów prowadzących gospodarstwa rolne czy fermy drobiu. Fizycznie towar nigdy nie znajdował się w posiadaniu poszczególnych uczestników transakcji, gdyż był przewożony z zagranicy lub z elewatorów znajdujących się w polskich portach bezpośrednio do końcowych odbiorców, z pominięciem podmiotów wystawiających faktury w zakresie jego zakupu i sprzedaży. Stworzony łańcuch transakcji miał na celu oszustwo podatkowe, polegające na osiągnięciu nienależnej korzyści podatkowej poprzez nieuiszczenie należnego podatku przez nierzetelnych podatników, jak i przez nieuprawnione obniżenie zobowiązań podatkowych przez inne podmioty w transakcji. Oceniając zebrany materiał dowodowy, organ podatkowy wskazał na zaplanowany i z góry ustalony mechanizm działania, mający na celu takie ukształtowanie wzajemnych relacji pomiędzy poszczególnymi podmiotami, które odniosłoby z góry zamierzony skutek w postaci wyłudzenia podatku VAT. Podmioty biorące udział w obrocie śrutą miały świadomość, a co najmniej powinny były zdawać sobie sprawę z tego, że uczestniczą w nielegalnym procederze. Tym samym w decyzji organ I instancji stwierdził, że zgodnie z art. 88 ust.3a pkt 4 lit. a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 r., nr 177, poz. 1054 ze zm., dalej: ustawa o VAT), podatnikowi nie przysługiwało prawo do dokonania odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących nabycie śruty, zaś korzystając z prawa do odliczenia Spółka zawyżyła podatek naliczony za wskazane okresy. Ponadto w związku z ustaleniem, że Skarżąca świadomie uczestniczyła w celowo utworzonych łańcuchach dostaw z udziałem spółek, które wykazywały wzajemne nabycia i dostawy tych samych towarów, posługując się fakturami, które nie dokumentowały rzeczywistych zdarzeń gospodarczych, Spółka zgodnie z art. 108 ustawy o VAT obowiązana jest do zapłaty podatku należnego, wynikającego z wystawionych nierzetelnych faktur sprzedaży.