Interpretacja indywidualna z dnia 31 grudnia 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB2-1.4010.627.2024.1.ED

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

26 listopada 2024 r. za pośrednictwem platformy ePUAP wpłynął Państwa wniosek z tego samego dnia o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy wydatki poniesione przez Spółkę na zapłatę kar umownych w 2023 r., związanych z realizacją Zadania nr 1 oraz Zadania nr 2, stanowią wydatki niezwiązane z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 28m ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT i stanowią podstawę opodatkowania Estońskim CIT zgodnie z art. 28m ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

X Sp. z o.o. z siedzibą w (…) (dalej jako „Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych podlegającym w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Spółka prowadzi działalność w zakresie instalatorstwa sanitarno-gazowego, kompleksowej budowy obiektów gazowniczych, produkcji i montażu gazowych stacji redukcyjno-pomiarowych, nawanialni wtryskowych i kontaktowych, projektowania instalacji gazowych, a także sprzedaży i serwisu armatury oraz instalacji gazowych.

Wobec powyższego, przeważającym przedmiotem działalności przedsiębiorcy są roboty związane z budową rurociągów przesyłowych i sieci rozdzielczych (PKD 42.21.Z), natomiast w pozostałym zakresie Wnioskodawca świadczy również usługi w obszarze:

•PKD 25.11.Z Produkcja konstrukcji metalowych i ich części;

•PKD 25.29.Z Produkcja pozostałych zbiorników, cystern i pojemników metalowych;

•PKD 25.61.Z Obróbka metali i nakładanie powłok na metale;

•PKD 25.62.Z Obróbka mechaniczna elementów metalowych;

•PKD 33.11.Z Naprawa i konserwacja metalowych wyrobów gotowych;

•PKD 33.12.Z Naprawa i konserwacja maszyn;

•PKD 42.99.Z Roboty związane z budową pozostałych obiektów inżynierii lądowej i wodnej, gdzie indziej niesklasyfikowane;

•PKD 43.22.Z Wykonywanie instalacji wodno - kanalizacyjnych, cieplnych, gazowych i klimatyzacyjnych;

•PKD 71.12.Z Działalność w zakresie inżynierii i związane z nią doradztwo techniczne.

Począwszy od stycznia 2023 r. Wnioskodawca wybrał opodatkowanie dochodów osiągniętych z działalności na zasadach ryczałtu od dochodów spółek (dalej „estoński CIT”) z uwagi na spełnienie wszystkich warunków wymienionych w art. 28j ust. 1 ustawy o CIT.

Wobec powyższego, należy wskazać, że wspólnikami Spółki (dalej „Wspólnicy”) są wyłącznie osoby fizyczne. Natomiast rok obrotowy Spółki jest zgodny z rokiem kalendarzowym.

Jak zostało wskazane, na moment przejścia na estoński CIT, Spółka spełniała wszystkie warunki skorzystania z rozliczenia w reżimie estońskiego CIT-u, określone w art. 28j ust. 1 ustawy o CIT. Ponadto, do Spółki nie znajdywały zastosowania wyłączenia wskazane w art. 28k ustawy o CIT.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca podjął się realizacji dwóch zadań od podmiotów niepowiązanych ze Spółką, które w dalszej części wniosku zostaną opisane jako: „Zadanie nr 1” prowadzone w miejscowości (…) oraz jako: „Zadanie nr 2” prowadzone w miejscowości (…).

Przedmiot umowy miał być wykonany w terminie oraz w oparciu o szczegółowo określone w kamienie milowe, których wykonanie dokonane miało zostać w terminie określonym w miesiącach od momentu podpisania umowy.

W przypadku niedochowania terminu realizacji Zadania nr 1 oraz Zadania nr 2, Wnioskodawca został zobowiązany do poniesienia odpowiedzialności za opóźnienie w wykonaniu przedmiotu umowy. W takim przypadku, kontrahenci byli uprawnieni do otrzymania kary umownej od Spółki, jako procent łącznej wartości wynagrodzenia brutto, za każdy dzień opóźnienia. W umowach między stronami zostało również uregulowane, że powstanie zobowiązania wynikającego z naliczenia kary umownej nie będzie uzależnione w umowie od winy Wnioskodawcy.

W wyniku zaistniałych okoliczności Spółka nie zrealizowała przedmiotu umowy w określonych terminach (tj. doszło do realizacji Zadania nr 1 i Zadania nr 2 z opóźnieniem), w wyniku czego zobowiązana była zapłacić kontrahentom (zamawiającym) kary umowne za opóźnienie w wykonaniu umowy. Wnioskodawca podjął działania związane z wyjaśnieniem z kontrahentami przyczyn powodujących opóźnienia, na co wskazuje poniżej.

Realizacja Zadania nr 1:

Prace projektowe i budowlane związane z przebiegiem przyłącza gazu (…) zostały rozpoczęte z dniem 12 sierpnia 2019 r. (data podpisania umowy), natomiast zgodnie z zawartą umową termin zakończenia był ustalony na 29 grudnia 2023 r. Jednocześnie, w wyniku niezrealizowanych prac w ustalonym terminie kontrahent obciążył Wnioskodawcę karą umowną. Faktura obejmująca karę umowną została wystawiona w grudniu 2023 r. Należność za (…) została zapłacona 26 stycznia 2024 r. po potrąceniu noty wystawionej 10 stycznia 2024 r. w kwocie (…) zł na co została wystawiona kompensata w styczniu 2024 r. Ryczałt od kwoty (…) zł został zapłacony za grudzień w związku z zakończonym zadaniem w grudniu 2023 r. Zatem zapłacona kara umowna została ostrożnościowo rozpoznana jako dochód z tytułu tzw. wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą, zgodnie z art. 28m ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT. Przy czym należy wskazać, że w momencie podpisania umowy Spółka posiadała odpowiednią ilość pracowników i odpowiednie aktywa, aby wykonać przedmiot umowy w terminie, a same opóźnienia były konsekwencją szeregu okoliczności mających wpływ na harmonogram prowadzonych prac projektowych i budowlanych i były niezależne od Wnioskodawcy.

W trakcie realizacji Zadania nr 1 wystąpiły okoliczności, które miały wpływ na harmonogram prac, a które nie były zależne od Wnioskodawcy:

-Złożona sytuacja własnościowa terenu, przez który miało przebiegać przyłącze gazowe (związana z budową drogi (…), zabudową przemysłową oraz obecnością składowiska materiałów niebezpiecznych) wpłynęła na proces uzyskiwania tytułów prawnych do usytuowania przyłącza. Zgodnie z umową, zamawiający scedował na wykonawcę (tu: Wnioskodawcę) uzyskanie tych tytułów, co w połączeniu z problemami gruntowymi spowodowało konieczność kilkakrotnej zmiany projektu przyłącza, każdorazowo wymagającą nowych uzgodnień z właścicielami gruntów. Tego typu kwestie, związane z niewyjaśnioną własnością terenu, zawsze wiążą się z ryzykiem i mogą wpłynąć na harmonogram prac, jak miało to miejsce w niniejszym przypadku.

-Dodatkowo, realizacja prac projektowych odbywała się w okresie epidemii (COVID-19), co wprowadziło liczne ograniczenia w działalności administracyjnej oraz bezpośrednich kontaktach z właścicielami działek. Wprowadzenie stanu epidemii zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Zdrowia z dnia 20 marca 2020 r. w sprawie ogłoszenia na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej stanu epidemii (Dz. U. 2020 poz. 491) skutkowało wydłużeniem czasu na wykonanie większości czynności administracyjnych oraz miało wpływ na dostępność osób kluczowych do realizacji projektu. Ponadto, zamknięcie placówek oświatowych zmusiło część kadry inżynierskiej do skorzystania z urlopów opiekuńczych, co spowolniło postęp prac projektowych.

Opis kluczowych etapów prac, które wpłynęły na opóźnienie realizacji inwestycji w ramach Zadania nr 1:

1.Złożona sytuacja własnościowa terenu i uzgodnienia w zakresie przyłącza gazowego (…):

Pierwotny przebieg przyłącza gazowego kolidował z inwestycją drogi (…), co skutkowało koniecznością zmiany lokalizacji. Zmiany te zostały wprowadzone po konsultacjach z GDDKiA i uzgodnieniu nowego przebiegu w kwietniu 2020 r. Dodatkowo, trudności w uzyskaniu tytułów prawnych do gruntów, spowodowane problematyczną sytuacją własnościową, oraz skomplikowane problemy gruntowe wpłynęły na opóźnienia, co wymusiło wielokrotne przeprojektowanie przyłącza. Uzyskanie niezbędnych dokumentów geodezyjnych oraz wypisów z rejestrów gruntów w związku z nowym przebiegiem przyłącza zostało opóźnione do sierpnia 2020 r. z powodu trudności administracyjnych oraz zmiany przepisów prawa geodezyjnego, które umożliwiły spółkom dystrybucji uzyskanie odpowiednich praw.

2.Trudności związane z okresem epidemii:

Okres epidemii COVID-19 miał wpływ na realizację prac projektowych, gdyż znacznie utrudnił dostęp do urzędników, a także spowolnił procedury administracyjne. W szczególności, utrudniony kontakt z właścicielami gruntów opóźnił uzgodnienia lokalizacji oraz procedury związane z pozyskaniem tytułów prawnych. Wprowadzenie stanu epidemii miało również wpływ na dostępność kadry inżynierskiej, która musiała skorzystać z urlopów opiekuńczych, co dodatkowo opóźniło postęp prac projektowych.

3.Zmiany w zakresie decyzji środowiskowej i uzgodnienia z urzędami:

Teren inwestycji wiązał się z dodatkowymi wyzwaniami związanymi z obecnością składowisk materiałów niebezpiecznych, co wymusiło dodatkowe analizy środowiskowe. Uzgodnienie decyzji środowiskowej zostało opóźnione przez konieczność przeprowadzenia dodatkowych badań, takich jak sondowanie terenu, które również zostało opóźnione w wyniku trudności w uzyskaniu zgód administracyjnych. Ponadto, starostwo powiatowe nie wydało opinii w terminie, co również wpłynęło na opóźnienie realizacji projektu.

4.Zmiana przebiegu przyłącza gazowego:

Na skutek trudności związanych z uzyskaniem zgód administracyjnych i uzgodnieniem ostatecznego przebiegu przyłącza, projekt musiał zostać kilkakrotnie zmieniony. Zmiana trasy przyłącza wiązała się z koniecznością pozyskania dodatkowych materiałów geodezyjnych oraz wykonaniem prac na terenie o dużym zagęszczeniu infrastruktury technicznej, co wymagało szczególnej ostrożności. Zastosowanie większej liczby łuków i dodatkowych materiałów zabezpieczających antykorozyjnych zwiększyło koszty i czas realizacji.

5.Kwestie sądowe i formalności prawne:

Podczas realizacji projektu, na kilku działkach, przez które przebiegała trasa przyłącza, toczyły się sprawy sądowe związane z użytkowaniem wieczystym. Wyrok zapadł dopiero w styczniu 2021 r., a wpisy w księgach wieczystych zostały dokonane dopiero w październiku 2021 r. Spóźnione rozstrzygnięcia sądowe spowodowały dalsze opóźnienia w uzgodnieniach lokalizacji i zmusiły do kolejnych korekt w projekcie.

6.Dodatkowe koszty związane z realizacją projektu:

W trakcie realizacji prac pojawiły się nieprzewidziane koszty związane z kolizjami infrastrukturalnymi, które wymagały dodatkowych prac, takich jak rozbiórki i naprawy uszkodzonej infrastruktury technicznej. Dodatkowo, zmiana trasy i większa liczba łuków w projekcie wpłynęły na dodatkowe koszty materiałowe oraz wydłużenie czasu realizacji.

Wnioski dot. Zadania nr 1:

Opóźnienia wynikły z licznych nieprzewidzianych okoliczności, takich jak problemy z uzgodnieniami gruntowymi, zmiany w projektowaniu, zmiany w przepisach prawnych oraz wpływ epidemii na dostępność kadry inżynierskiej i administracji. Wnioskodawca w żadnym przypadku nie ponosi winy za opóźnienia, a proces projektowania i realizacji był złożony i wymagał szeregu zmian i uzgodnień administracyjnych, które miały wpływ na harmonogram.

Z uwagi na powyższe okoliczności, wyżej wymienione czynniki powinny być wzięte pod uwagę przy kwalifikacji kar umownych na gruncie ustawy o CIT. Część opóźnień miała charakter niezależny od Wnioskodawcy, a wpływ zewnętrznych okoliczności znacząco wpłynął na terminowość realizacji inwestycji.

Realizacja Zadania nr 2:

Prace polegały na opracowaniu dokumentacji projektowej oraz wykonaniu robót budowlanych w zakresie budowy stacji gazowej (pomiarowej) w miejscowości (…), które zostały rozpoczęte na podstawie podpisanej umowy dnia 26.07.2019 r., a ich realizacja została zakończona 4 października 2023 r. Niemniej, w wyniku niezrealizowania prac w ustalonym terminie kontrahent obciążył Wnioskodawcę karą umowną w wysokości (…) zł. Należność za faktury (…) i (…) wystawione w 2023 r. zostały zapłacone 4 stycznia 2024 r. w kwocie (…) zł na co zostały wystawione kompensaty w dniu 15 stycznia 2024 r., a ryczałt został zapłacony w grudniu 2023 r. w związku z tym, że koszt zaksięgowano w grudniu 2023 r., gdyż tak zakończyło się zadanie. Kara umowna ostrożnościowo została rozpoznana jako dochód z tytułu wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą, zgodnie z art. 28m ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT.

Wnioskodawca wskazuje, że w momencie podpisania umowy Spółka posiadała odpowiednią ilość pracowników i odpowiednie aktywa, aby wykonać przedmiot umowy w terminie, a same opóźnienia były konsekwencją szeregu okoliczności mających wpływ na harmonogram prowadzonych prac, które jednak były niezależne od Wnioskodawcy, tj. m.in.:

-Zaktualizowania otrzymanej od kontrahenta decyzji lokalizacji celu publicznego, która odbiegała od założeń zawartych w projekcie „typowej stacji pomiarowej”.

Wnioskodawca musiał zaktualizować otrzymaną od kontrahenta decyzję lokalizacji celu publicznego, która odbiegała od założeń zawartych w projekcie „typowej stacji pomiarowej”.

-Wystąpienia niezależnej od wykonawcy siły wyższej, w postaci epidemii COVID-19, na skutek której został wydłużony czas potrzebny na przeprowadzenie praktycznie wszystkich czynności administracyjnych oraz nastąpiły nieplanowane braki kadry inżynierskiej związane z wystąpieniem i przyznaniem urlopu opiekuńczego pracownikom, co miało wpływ na spowolnienie możliwości prowadzenia prac projektowych.

-Nieoczekiwanej zmiany stanu własności działki posiadanej przez kontrahenta na rzecz innego podmiotu, będącej w zakresie przedmiotu zawartej umowy na rzecz nowego właściciela, co wiązało się z koniecznością pozyskania kontaktu do osoby zajmującej się projektem u nowego właściciela, umożliwiających skorelowania prac projektowych i ustalenia spójnej koncepcji działania.

-Weryfikacji możliwości zmiany parametrów technicznych (…) zaprojektowanej stacji oraz zastosowania dodatkowego układu pomiarowego na prośbę kontrahenta, co w konsekwencji spowodowało wstrzymanie prac i oczekiwanie na podjęcie nowej decyzji kontrahenta.

-Konieczności uzupełnienia dokumentów do Urzędu Miasta i Gminy w m. (…), których wcześniejszy brak nie był kwestionowany, zarówno podczas procedowania uzgadniania dokumentacji projektowej oraz pozwolenia na budowę - w szczególności Urząd Miasta i Gminy w (…) wskazał błąd w trakcie procedury uzyskiwania pozwolenia na budowę, polegający na braku wyłączenia produkcji rolnej na terenie objętym pozwoleniem. Problem ten wpłynął na opóźnienia w uzyskaniu pozwolenia na budowę. Opóźnienie wynikało również z problemów z uzyskaniem wymaganych map geodezyjnych oraz z procedurą uzyskiwania decyzji administracyjnych, co również spowolniło postęp prac. W rezultacie, opóźnienia związane były z problemami administracyjnymi i technicznymi, których nie dało się przewidzieć na etapie planowania. Całość sytuacji wpłynęła na opóźnienie realizacji inwestycji, mimo że wszystkie kroki były podejmowane zgodnie z procedurami, a Wnioskodawca w żaden sposób nie zawinił powyższej sytuacji.

-Konieczności opracowania dodatkowej dokumentacji dla Komendy Miejskiej Państwowej Straży Pożarnej nie uwzględnionej w podpisanej umowie z kontrahentem.

Podsumowanie:

-Opóźnienia w realizacji Zadania nr 2 wynikały z trudności związanych z uzgodnieniem dokumentacji projektowej, w tym konieczności wprowadzenia zmian w projekcie stacji gazowej, które były wynikiem nieprzewidzianych problemów z dokumentacją dostarczoną przez kontrahenta.

-W wyniku tych trudności oraz konieczności opracowania dodatkowej dokumentacji, takich jak projekt techniczny, proces projektowy był znacznie opóźniony.

-Brak możliwości zakończenia prac projektowych w terminie spowodował wzrost kosztów, a także zwiększone ryzyko związane z realizacją całego zadania.

-Umowa, mimo że nie została waloryzowana, nie uwzględniała podwyższonej inflacji, co wpłynęło na zwiększenie kosztów realizacji inwestycji.

-W wyniku wyjątkowych okoliczności, takich jak epidemia COVID-19 i trudne warunki pogodowe, projekt nie mógł być realizowany zgodnie z pierwotnym harmonogramem, co miało wpływ na opóźnienia oraz dodatkowe koszty.

-Proszono o uwzględnienie tych okoliczności przy rozliczaniu kar umownych, ponieważ opóźnienia były wynikiem siły wyższej, a nie winy wykonawcy - Wnioskodawcy.

W ocenie Wnioskodawcy, wobec przedstawionego stanu faktycznego zapłata kar umownych, które nie stanowiły publicznoprawnych wydatków o charakterze sankcyjnym wyniknęły ze stosunków cywilnoprawnych łączących Spółkę z kontrahentami i były efektem zawartej umowy w zakresie realizacji umowy. Wnioskodawca wskazuje, że zapłata kary umownej w ramach Zadania nr 2 była niezależna od jego działań i wynikała przede wszystkim z epidemii COVID-19, zmiany parametrów technicznych, komplikacji związanych z własnością terenów pod inwestycję czy konieczności opracowania dodatkowej dokumentacji, której przedłożenia wcześniej nie wymagał żaden z zaangażowanych organów administracji publicznej.

Pytanie

Czy wydatki poniesione przez Spółkę na zapłatę kar umownych w 2023 r., związanych z realizacją Zadania nr 1 oraz Zadania nr 2, o których mowa w stanie faktycznym stanowią wydatki niezwiązane z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 28m ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT i stanowią podstawę opodatkowania Estońskim CIT zgodnie z art. 28m ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT?

Państwa stanowisko

Zgodnie z art. 28m ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT:

„Opodatkowaniu ryczałtem podlega dochód odpowiadający wysokości wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą (dochód z tytułu wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą)”.

Przy czym należy wskazać, że dochód z tytułu wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą podatnika odpowiada wysokości takich wydatków. Ponadto, dochody niezwiązane z działalnością gospodarczą mogą częściowo pokrywać się z dochodami stanowiącymi ukryte zyski. Niemniej, w przypadku jednak wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą nie jest konieczne i wymagane badanie powiązań z podmiotem na rzecz którego dokonywana jest wypłata lub z którym dokonuje się transakcji.

Z przepisów ustawy o CIT nie wynika wprost jakiego rodzaju wydatki mogą być uznane za dochód z tytułu wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą. Ustawodawca nie zdecydował się na sformułowanie w przepisie definicji ani nawet przykładowego katalogu tego rodzaju wydatków.

Jednocześnie, zgodnie z art. 28n ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT:

„Podstawę opodatkowania ryczałtem stanowi suma dochodu z tytułu ukrytych zysków i dochodu z tytułu wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą ustalona w miesiącu, w którym wykonano świadczenie lub dokonano wypłaty lub wydatku”.

Z kolei, na podstawie art. 28t ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT:

„Podatnik jest obowiązany do zapłaty ryczałtu od dochodu z tytułu ukrytych zysków i dochodu z tytułu wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą do 20. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano wypłaty, wydatku lub wykonania świadczenia”.

Dochód z tytułu wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą rozpoznawany jest dla celów opodatkowania ryczałtem niezależnie od tego czy podatnik dokona już zapłaty za usługę czy towar. Bowiem, wszystkie dochody wymienione w art. 28m ust. 1 pkt 2, 3 i 6 ustawy o CIT związane są bezpośrednio z zasadami sporządzania wyniku finansowego. W związku z powyższym, nawet jeśli nie zostanie dokonana zapłata za towar czy usługę, ale dana operacja gospodarcza została zaksięgowana obciążając wynik finansowy netto, to w takiej sytuacji dojdzie do powstania dochodu z tytułu wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą podatnika.

Do zagadnienia „wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą” odnosi się również wydany przez Ministra Finansów „Przewodnik do Ryczałtu od dochodów spółek” z dnia 23 grudnia 2021 r, w którym zostało wskazane, że: „Sposób kwalifikacji tego dochodu uzależniony jest od indywidualnego stanu faktycznego, w jakim pozostaje spółka. W ocenie wydatków kwalifikujących się do tego rodzaju dochodów można się posiłkować kwalifikacją wydatków do kosztów niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, na podstawie art. 15 ust. 1, wynikającą z praktyki podmiotu jak również bogatego orzecznictwa sądowo-administracyjnego. Wprawdzie pojęcie „wydatki niezwiązane z działalnością gospodarczą” nie jest tożsame z pojęciem „wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów”, jednak należy zwrócić uwagę na podobieństwo, jakie może je cechować. Podobieństwa pomiędzy wydatkami niezwiązanymi z działalnością gospodarczą a wydatkami niestanowiącymi kosztów uzyskania przychodu, należy upatrywać przede wszystkim w celu ich poniesienia.”

Minister Finansów wskazał również, że „za wydatki niezwiązane z działalnością gospodarczą będą uznane publicznoprawne wydatki o charakterze sankcyjnym, np. kary, grzywny czy odsetki od nieterminowego uregulowania zobowiązania podatkowego. Takie wydatki oprócz tego, że mają charakter sankcyjny, nie są również poniesione w celu osiągnięcia, zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów jak również ich ponoszenie nie jest podstawą prowadzenia działalności gospodarczej.”

Zatem, na tle powyższego należy skonstatować, że otrzymane i zapłacone kary umowne, które są wynikiem umów cywilnych zawartych między kontrahentami tj. nie stanowią wydatków publicznoprawnych, są wydatkami związanymi z działalnością gospodarczą.

W tym miejscu Wnioskodawca wskazuje, że poniesione przez Spółkę wydatki na zapłatę kar umownych związanych z realizacją Zadania nr 1 oraz Zadania nr 2 wskazaną w stanie faktycznym nie służą dystrybucji zysku Spółki, a także są nierozerwalnie związane prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą. Poniesienie kar umownych wyniknęło z prowadzonej działalności gospodarczej, opóźnień w realizacji zadania, które nastąpiły na skutek nie dających się do zaplanowania zdarzeń.

Przede wszystkim Wnioskodawca zwraca uwagę, że kary umowne nie stanowią także sankcji o charakterze publicznoprawnym, o której mowa w objaśnieniach Ministerstwa Finansów, bowiem charakter i źródło kar umownych wynika z umowy. Z uwagi na powyższe, zdaniem Spółki, nie można uznać poniesionych wydatków przez spółkę za wydatki niezwiązane z działalnością gospodarczą.

Co więcej, wydatki na kary umowne powinny być oceniane przez pryzmat ich celowości w ramach prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej. Biorąc pod uwagę stan faktyczny, należy wskazać, że:

•zapłata kar umownych stanowi ziszczenie się normalnego ryzyka gospodarczego, właściwego dla branży, w której działa Spółka. Postanowienia umowne dotyczące kar umownych mają za zadanie zabezpieczyć interesy stron w przypadku, gdy dojdzie do opóźnienia w realizacji prac. Jednocześnie, oszacowanie czasu realizacji projektu jest możliwe jedynie w przybliżeniu, a na czas realizacji projektu mogą wpłynąć inne, niezależne od przedsiębiorcy czynniki, które zostały przedstawione w stanie faktycznym niniejszego wniosku. Naturalnym elementem prowadzenia działalności gospodarczej jest więc przyjęcie przez przedsiębiorcę ryzyka jej prowadzenia - ekspektatywa przychodu z działalności gospodarczej jest nierozerwalnie powiązana z ryzykiem ekonomicznym.

•opóźnienie skutkujące poniesieniem kar umownych nie wynika z zaniedbania Spółki i nie jest przez Spółkę zawinione - wynika z obiektywnych, pozostających poza wpływem Spółki czynników. W szczególności, jak wskazano w stanie faktycznym - epidemii COVID-19, wydłużonego czasu działania administracji publicznej oraz jednoczesnego realizowania innych projektów. Z uwagi na to nie można interpretować poniesionych kar umownych za wydatek o charakterze sankcyjnym, a w szczególności jako kary publicznoprawnej.

•poniesienie kar umownych w wyniku opóźnień stanowi realizację umowy, o których kontrahenci byli każdorazowo informowani. Wcześniejsze odstąpienie od umowy czy też kwestionowanie kontraktualnej odpowiedzialności Spółki wiązałoby się z zerwaniem relacji biznesowych z kontrahentem i prowadziłoby do utraty ważnego źródła przychodów, jakie stanowią dla Spółki.

W przedstawionych okolicznościach należy wskazać, że Wnioskodawca realizując podjęte prace projektowe każdorazowo miał na celu utrzymanie stosunków gospodarczych z kontrahentami oraz zapewnienie możliwości generowania przychodów w przyszłości. Z uwagi na to, nie należy rozpatrywać kar umownych jako wydatku oderwanego od całokształtu działalności gospodarczej.

W tym kontekście należy zwrócić również uwagę na istotne orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 25 stycznia 2024 r., sygn. akt. I SA/Po 632/23, które potwierdza zaprezentowane powyżej stanowisko Wnioskodawcy:

„W ocenie Sądu stanowisko organu interpretacyjnego nie znajduje odzwierciedlenia w obowiązującym stanie prawnym. W tym względzie wydatki na kary umowne powinny być oceniane przez pryzmat celowości (np. utrzymanie stosunków gospodarczych z Kontrahentami w celu możliwości i generowania przychodów w przyszłości), a nie przez pryzmat tego, czy dany wydatek oderwany od całokształtu działalności przyniósłby rzeczywiste i wymierne korzyści. Wydatki na wypłatę kar umownych poniesione przez Spółkę w związku z wykonywaną przez nią działalnością gospodarczą, które są elementem ziszczenia się normalnego ryzyka gospodarczego typowego dla branży, w której działa Spółka, nie powinny być kwalifikowane jako wydatki niezwiązane z działalnością gospodarczą, a tym samym podlegać opodatkowaniu ryczałtem od dochodów spółek.”

Tożsame stanowisko wyraził również Wojewódki Sąd Administracyjny w Łodzi z dnia 10 maja 2023 r., sygn. akt. I SA/Łd 252/23, w wyroku podniesiono tezę, że:

„Jeżeli Spółka ponosi wydatki na kary związane z działalnością przewozową (jej główną działalnością gospodarczą), które Spółka ponosi na rzecz podmiotów niepowiązanych w związku z wykonywaną działalnością przewozową, które są związane z niezawinionymi przez Spółkę opóźnieniami w przewozie lub uszkodzeniami przewożonych towarów, to wydatki takie są faktycznie związane z działalnością gospodarczą Spółki.”

Dokonując subsumpcji wskazanych przepisów oraz mając na uwadze aktualne orzecznictwo na tle przedstawionego stanu faktycznego, należy zauważyć, że wydatki Wnioskodawcy na zapłatę kar umownych:

•były celowe, tj. służyły uzyskaniu i zachowaniu źródła przychodów,

•nie stanowiły wydatków na sankcje publicznoprawne,

•nie wynikały z zawinionego działania bądź zaniechania Spółki, a kontraktualnej odpowiedzialności Spółki za terminowość wykonania przedmiotu umowy,

•stanowiły ziszczenie się normalnego, właściwego dla branży w której działa Wnioskodawca ryzyka związanego z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Powyższe potwierdzają także interpretacje indywidualne prawa podatkowego wydane w podobnych stanach faktycznych:

Interpretacja DKIS z 4 kwietnia 2024 r., nr 0111-KDIB1-3.4010.19.2024.1.JG:

„Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz dokonaną wykładnię przepisów, stwierdzić należy, że koszty kar umownych, które ponoszą Państwo na rzecz podmiotów niepowiązanych w związku wykonywaną działalnością gospodarczą (prace projektowe oraz zastępstwo w postępowaniach administracyjnych związanych z dokumentacją projektową), które są związane z niezawinionymi przez Spółkę opóźnieniami w realizacji usług lub dzieła oraz w związku z wykonywaną działalnością gospodarczą (prace projektowe oraz zastępstwo w postępowaniach administracyjnych związanych z dokumentacją projektową), które są związane opóźnieniami w realizacji usług lub dzieła, należy uznać za wydatki związane z działalnością gospodarczą Spółki.”

Interpretacja DKIS z 26 lipca 2023 r., nr 0111-KDIB1-2.4010.257.2023.1.END:

„Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz dokonaną wykładnię przepisów stwierdzić należy, że ww. wydatków z tytułu kar umownych związanych z nieodbieraniem zakontraktowanego drewna nie można uznać za wydatki niezwiązane z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 28m ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT.

Są one bowiem wydatkami ponoszonymi w toku podstawowej działalności gospodarczej spółki, polegającej na produkcji (...). Zatem wykazują związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a nieodbieranie zakontraktowanego drewna związane jest z realiami rynkowymi, gdzie w związku z załamaniem się popytu na drewno Spółka jest w stanie zaopatrzyć się w drewno z innych źródeł, co stoi w jej ekonomicznym interesie.

Zatem skoro w istocie spółka w elastyczny sposób reaguje na realia rynkowe dotykające branżę (...), czym realizuje zarobkowy charakter działalności, a działania Wnioskodawcy są uzasadnione ekonomicznie i racjonalne gospodarczo to brak jest podstaw, aby uznać że ponoszony wydatek jest niezwiązany z działalnością gospodarcza Spółki.”

Interpretacja DKIS z 29 sierpnia 2024 r., nr 0111-KDIB1-3.4010.312.2024.1.ZK:

Kary za opóźnienie w dostawie FIX nie stanowią "publicznoprawnych wydatków o charakterze sankcyjnym", o których mowa w Przewodniku. Wynikają one bowiem ze stosunków cywilnoprawnych łączących Państwa Spółkę z kontrahentami i są efektem zawartych umów/uzgodnień w zakresie realizacji działalności przewozowej (transportowej). Ponadto, wskazują Państwo, że konieczność ponoszenia przez Państwa Kar za opóźnienie w dostawie FIX, wynika z pragmatycznego podejścia do wykonywanych usług i ma na celu utrzymanie relacji biznesowej ze zlecającym przewóz Klientem i zagwarantowanie zleceń na kolejne usługi. Powyższe, dodatkowo zatem potwierdza zasadność ponoszenia Kar za opóźnienie w dostawie FIX i związek z prowadzoną działalnością gospodarczą. W konsekwencji należy uznać, że ww. wydatki nie będą stanowić wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 28m ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT, wobec czego nie będą podlegały opodatkowaniu ryczałtem od dochodów spółek.”

Wobec powyższego, w ocenie Wnioskodawcy wydatki związane z zapłatą kar umownych, które poniosła Spółka w związku z wykonywaną działalnością należy uznać za związane z działalnością gospodarczą Spółki.

Zatem, zdaniem Wnioskodawcy, wydatki poniesione przez Spółkę w 2023 r., na zapłatę kar umownych, związanych z realizacją Zadania nr 1 oraz Zadania nr 2, o których mowa w stanie faktycznym nie stanowią wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 28m ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT i w konsekwencji nie stanowią podstawy opodatkowania estońskim CIT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 28m ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”):

W katalogu dochodów do opodatkowania w systemie ryczałtu ustawodawca w art. 28m ust. 1 pkt 3 wymienił również dochód z tytułu wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą. Dochód z tytułu wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą podatnika odpowiada wysokości takich wydatków.

Dochody niezwiązane z działalnością gospodarczą mogą częściowo pokrywać się z dochodami stanowiącymi ukryte zyski. W przypadku jednak wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą nie jest konieczne i wymagane badanie powiązań z podmiotem na rzecz którego dokonywana jest wypłata lub z którym dokonuje się transakcji.

Z przepisów ustawy o CIT, nie wynika wprost jakiego rodzaju wydatki mogą być uznane za dochód z tytułu wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą. Ustawodawca nie zdecydował się na sformułowanie w przepisie definicji ani nawet przykładowego katalogu tego rodzaju wydatków.

Przepisy Rozdziału 6b ustawy o CIT, nie zawierają definicji legalnej wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą, aby ustalić jakie kategorie wydatków oraz kosztów mieszczą się w zakresie wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą, należy odwołać się do znaczenia, jakie posiada niniejsze pojęcie w języku powszechnym. W tym aspekcie warto odnotować, że jedną z immanentnych cech działalności gospodarczej, która wyróżnia ją od innego rodzaju aktywności, jest jej zarobkowy charakter. Zatem, za wydatki niezwiązane z działalnością gospodarczą możną uznać m.in. takie wydatki i koszty, które nie są ponoszone w celu osiągnięcia przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Ryczałt od dochodów spółek będący alternatywną formą opodatkowania dedykowaną podatnikom podatku CIT, nie posługuje się takimi pojęciami jak koszty uzyskania przychodów czy koszty niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik opodatkowany ryczałtem od dochodów spółek dokonuje wyliczenia oraz zapłaty podatku w oparciu o przepisy Rozdziału 6b ustawy o CIT.

Stosownie do art. 28n ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT:

W myśl art. 28t ust. 1 pkt 4 ww. ustawy:

Powyższe przepisy świadczą o wysokim stopniu podobieństwa obu przedmiotów opodatkowania ryczałtem od dochodów spółek. Potwierdza to również treść Przewodnika do Ryczałtu od dochodów spółek z dnia 23 grudnia 2021 r. str. 41 poz. 63, w którym znajduje się informacja, że: „Dochód z tytułu wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą podatnika odpowiada wysokości takich wydatków. Przykłady mogą częściowo pokrywać się z tymi, które dotyczą dochodów z tytułu ukrytych zysków (…). Jednak w przypadku wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą nie jest konieczne i wymagane badanie powiązań z podmiotem na rzecz którego dokonywana jest wypłata lub z którym dokonuje się transakcji”.

Powyższy fragment Przewodnika wskazuje, że ustawodawca wprowadzając przepisy o ryczałcie od dochodów spółek zakładał, że niektóre kategorie wydatków i kosztów mogą być rozpatrywane zarówno z perspektywy ukrytych zysków jak i wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą.

Sposób kwalifikacji dochodu z tytułu wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą uzależniony jest od indywidualnego stanu faktycznego, w jakim pozostaje spółka. W ocenie wydatków kwalifikujących się do tego rodzaju dochodów można się posiłkować kwalifikacją wydatków do kosztów niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, wynikającą z praktyki podmiotu jak również bogatego orzecznictwa sądowo-administracyjnego. Wprawdzie pojęcie „wydatki niezwiązane z działalnością gospodarczą” nie jest tożsame z pojęciem „wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów”, jednak należy zwrócić uwagę na podobieństwo, jakie może je cechować. Podobieństwa pomiędzy wydatkami niezwiązanymi z działalnością gospodarczą a wydatkami niestanowiącymi kosztów uzyskania przychodu, należy upatrywać przede wszystkim w celu ich poniesienia. Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Te same cele powinny realizować wydatki związane z działalnością gospodarczą. Należy bowiem zwrócić uwagę, że jedną z immanentnych cech działalności gospodarczej, która wyróżnia ją od innego rodzaju aktywności, jest jej zarobkowy charakter.

Dochód z tytułu wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą rozpoznawany jest dla celów opodatkowania ryczałtem niezależnie od tego czy podatnik dokona już zapłaty za usługę czy towar. Wszystkie dochody wymienione w art. 28m ust. 1 pkt 2, 3 i 6 ustawy o CIT, związane są bezpośrednio z zasadami sporządzania wyniku finansowego. W związku z powyższym, nawet jeśli podatnik nie dokona zapłaty za towar czy usługę, ale zaksięguje daną operację gospodarczą obciążającą wynik finansowy netto (m.in. zapisy księgowe na kontach zespołu 4, 5 i 7), to w takiej sytuacji dojdzie do powstania dochodu z tytułu wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą podatnika. Dochód z tego tytułu, zgodnie z art. 28n ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT, ustala się w miesiącu wykonania danego świadczenia lub dokonania wypłaty lub wydatku.

Indywidualny stan faktyczny i cechy określonego świadczenia i zachowania podatnika przesądzać będą zatem o terminie powstania dochodu z tytułu wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą.

Państwa wątpliwości dotyczą kwestii ustalenia, czy wydatki poniesione przez Spółkę na zapłatę kar umownych w 2023 r., związanych z realizacją Zadania nr 1 oraz Zadania nr 2, stanowią wydatki niezwiązane z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 28m ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT, a w konsekwencji stanowią podstawę opodatkowania Estońskim CIT zgodnie z art. 28m ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej podjęli się Państwo realizacji dwóch zadań od podmiotów niepowiązanych z Państwa Spółką, „Zadanie nr 1” prowadzone w miejscowości (…) oraz „Zadanie nr 2” prowadzone w miejscowości (…). Przedmiot umowy miał być wykonany w terminie oraz w oparciu o szczegółowo określone w kamienie milowe, których wykonanie dokonane miało zostać w terminie określonym w miesiącach od momentu podpisania umowy. W przypadku niedochowania terminu realizacji Zadania nr 1 oraz Zadania nr 2, zostali Państwo zobowiązani do poniesienia odpowiedzialności za opóźnienie w wykonaniu przedmiotu umowy. W takim przypadku, kontrahenci byli uprawnieni do otrzymania kary umownej od Państwa Spółki, jako procent łącznej wartości wynagrodzenia brutto, za każdy dzień opóźnienia. W umowach między stronami zostało również uregulowane, że powstanie zobowiązania wynikającego z naliczenia kary umownej nie będzie uzależnione w umowie od Państwa winy.

W wyniku zaistniałych okoliczności Państwa Spółka nie zrealizowała przedmiotu umowy w określonych terminach (tj. doszło do realizacji Zadania nr 1 i Zadania nr 2 z opóźnieniem), w wyniku czego zobowiązana była zapłacić kontrahentom (zamawiającym) kary umowne za opóźnienie w wykonaniu umowy. Ponadto jak wynika z opisu sprawy, podjęli Państwo działania związane z wyjaśnieniem z kontrahentami przyczyn powodujących opóźnienia.

Z treści wniosku wynika również, że opóźnienia w realizacji Zadania 1 wynikły z licznych nieprzewidzianych okoliczności, takich jak problemy z uzgodnieniami gruntowymi, zmiany w projektowaniu, zmiany w przepisach prawnych oraz wpływ epidemii na dostępność kadry inżynierskiej i administracji. Ponadto wskazują Państwo, iż w żadnym przypadku nie ponoszą winy za opóźnienia, a proces projektowania i realizacji był złożony i wymagał szeregu zmian i uzgodnień administracyjnych, które miały wpływ na harmonogram prac. Opóźnienia w realizacji Zadania nr 2 wynikały z trudności związanych z uzgodnieniem dokumentacji projektowej, w tym konieczności wprowadzenia zmian w projekcie stacji gazowej, które były wynikiem nieprzewidzianych problemów z dokumentacją dostarczoną przez kontrahenta.

Mając na uwadze powyższe, w odniesieniu do przedstawionych wątpliwości wskazać należy, że z art. 28m ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT, wynika, że opodatkowaniu ryczałtem podlega dochód odpowiadający wysokości wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą (dochód z tytułu wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą).

Ponadto, ustawa o CIT, nie definiuje pojęcia „wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą”. W Przewodniku do Ryczałtu od dochodów spółek z 23 grudnia 2021 roku wskazano, że: „Za wydatki niezwiązane z działalnością gospodarczą będą uznane publicznoprawne wydatki o charakterze sankcyjnym, np. kary, grzywny czy odsetki od nieterminowego uregulowania zobowiązania podatkowego. Takie wydatki oprócz tego, że mają charakter sankcyjny, nie są również poniesione w celu osiągnięcia, zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów jak również ich ponoszenie nie jest podstawą prowadzenia działalności gospodarczej”. Jako przykład wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą (Przykład 29, s. 42) w Przewodniku wskazano jednocześnie wydatki związane z opłatą kar, grzywien orzeczonych w postępowaniu karnym, poniesione przez spółkę produkującą buty. W odniesieniu do tego typu wydatków w przytoczonym przykładzie wskazano, że ze względu m.in. na ich sankcyjny charakter oraz brak związku z istotą działalności gospodarczej, podlegają opodatkowaniu na podstawie art. 28m ust. 1 pkt 3 ustawy CIT, jako wydatki niezwiązane z działalnością gospodarczą.

We wniosku wskazują Państwo, że zapłata kar umownych, które nie stanowiły publicznoprawnych wydatków o charakterze sankcyjnym, które wyniknęły ze stosunków cywilnoprawnych łączących Spółkę z kontrahentami i były efektem zawartej umowy w zakresie realizacji umowy. Ponadto wskazują Państwo, że opóźnienia w realizacji Zadania 1 wyniknęły z licznych nieprzewidzianych okoliczności, a część opóźnień miała charakter niezależny od Państwa oraz że zapłata kary umownej w ramach Zadania nr 2 była niezależna od Państwa działań i wynikała przede wszystkim z epidemii COVID-19, zmiany parametrów technicznych, komplikacji związanych z własnością terenów pod inwestycję czy konieczności opracowania dodatkowej dokumentacji, której przedłożenia wcześniej nie wymagał żaden z zaangażowanych organów administracji publicznej.

Powyższe, dodatkowo zatem potwierdza zasadność ponoszenia wydatków związanych z zapłatą kar umownych, w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. W konsekwencji należy uznać, że ww. wydatki nie będą stanowić wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 28m ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT, wobec czego nie będą podlegały opodatkowaniu ryczałtem od dochodów spółek.

Państwa stanowisko w zakresie ustalenia, czy wydatki poniesione przez Spółkę na zapłatę kar umownych w 2023 r., związanych z realizacją Zadania nr 1 oraz Zadania nr 2, stanowią wydatki niezwiązane z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 28m ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT i stanowią podstawę opodatkowania Estońskim CIT zgodnie z art. 28m ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT, należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Odnosząc się do powołanych interpretacji indywidualnych wskazać należy, iż rozstrzygnięcia w nich zawarte nie są wiążące dla tutejszego Organu. Interpretacje organów podatkowych dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw podatników, osadzonych w określonym stanie faktycznym lub zdarzeniu przyszłym i tylko w tych sprawach rozstrzygnięcia w każdej z nich zawarte są wiążące.

Odnosząc się do przywołanych przez Państwa wyroków sądów administracyjnych stwierdzić należy, że orzeczenia sądowe nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły. Natomiast Organ, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego. Z funkcji ochronnej będą mogli skorzystać Ci z Państwa, którzy zastosują się do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).