Interpretacja indywidualna z dnia 19 grudnia 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP2-1.4010.574.2024.2.DK

Interpretacja indywidualna - stanowisko w części prawidłowe i w części nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest w części prawidłowe a w części nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

15 października 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z 14 października 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy:

• wartość usług reklamowych nabytych na podstawie umowy partnerskiej stanowi dla Spółki koszt uzyskania przychodu
• wartość przekazanych jako zapłata pakietów na obóz taneczny stanowi dla Spółki przychód na gruncie podatku dochodowego

Uzupełnili go Państwo w odpowiedzi na wezwanie pismem z 3 grudnia 2024 r. (data wpływu 3 grudnia 2024 r.)

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca w myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2805 z pózn. zm., dalej: ustawa o CIT) podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Przedmiotem podstawowej działalności Wnioskodawcy według PKD są: Działalność organizatorów turystyki (79.12.Z).

Wnioskodawca zamierza zawrzeć z podmiotem zarejestrowanym w Kanadzie umowę partnerską. Na jej podstawie Wnioskodawca ma być widoczny podczas wydarzenia organizowanego przez podmiot z Kanady m.in. udostepnienie jego logo w mediach społecznościowych, na stronie organizatora, czy fizycznie na miejscu.

Przedstawione wydarzenie to konkurs taneczny.

W umowie dokładnie określono wartość przedmiotowych usług reklamowych. Niemniej strony porozumiały się, że zamiast płatności w środkach pieniężnych, Wnioskodawca przekaże nagrody dla uczestników o ustalonej wcześniej wartości. Konkretnie są to pakiety na obóz taneczny organizowany przez Wnioskodawcę.

W związku z powyższym sposobem rozliczenia za usługi reklamowe, powstały po stronie Wnioskodawcy wątpliwości, co do prawidłowego rozliczenia podatku dochodowego od opisanej transakcji.

Uzupełnienie i doprecyzowanie opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego

Pismem z 3 grudnia 2024 r. (data wpływu tego samego dnia) doprecyzowali Państwo wniosek w następującym zakresie:

Zdarzenie opisane we wniosku o interpretację dotyczy sponsoringu konkursu tanecznego zorganizowanego przez podmiot z Kanady w 2024 r. na podstawie zawartej umowy partnerskiej. Niewykluczone jednak, że współpraca ta będzie w podobnym kształcie kontynuowana w przyszłości (w następnych latach).

W ramach umowy partnerskiej Wnioskodawca zobowiązuje się do sfinansowania nagród o wcześniej ustalonej wartości dla uczestników konkursu tanecznego organizowanego przez podmiot z Kanady. Niemniej nagrody te nie będą miały charakteru pieniężnego. Precyzując, będą to pakiety na obozy taneczne organizowane przez Wnioskodawcę w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

W zamian za to podmiot z Kanady zobowiązuje się do przedstawienia Wnioskodawcy jako sponsora wydarzenia. Dla przykładu, przyjmuje to formę udostępnienie logo w mediach społecznościowych, na stronie organizatora, czy fizycznie na miejscu. Dzięki temu każdy uczestnik wydarzenia może dowiedzieć się o przedmiocie działalności Wnioskodawcy (widoczność), a tym samym stać się potencjalnym klientem.

Przedmiotem podstawowej działalności Wnioskodawcy według PKD jest działalność organizatorów turystyki (79.12.Z). Konkretnie spółka zajmuje się organizowaniem obozów tanecznych. W tej samej tematyce podmiot z Kanady organizuje przedmiotowy konkurs.

Zatem uczestnicy i widzowie mogą być potencjalnie zainteresowani ofertą obozów tanecznych organizowanych przez Wnioskodawcę.

Podmiot z Kanady zgodnie z umową partnerską udostępni logo Wnioskodawcy w mediach społecznościowych, na swojej stronie, czy fizycznie na miejscu. Dzięki temu każdy zainteresowany wydarzeniem może dowiedzieć się o działalności Wnioskodawcy, a więc o ofercie uczestnictwa w obozach tanecznych.

W związku z realizacją umowy partnerskiej Wnioskodawca będzie sponsorem nagród dla uczestników konkursu tanecznego, co bez wątpienia będzie miało wpływ na jego wizerunek, a tym samym pozytywny sposób postrzegania prowadzonej działalności przez klientów.

Trzeba zwrócić też uwagę, że organizowany przez podmiot z Kanady konkurs, jak i organizowane przez Wnioskodawcę obozy dotyczą tej samej tematyki, czyli tańca. Zatem działania reklamowe są ukierunkowane w krąg osób, które mogą być potencjalnie zainteresowane ofertą Wnioskodawcy.

Wnioskodawca oświadcza, że wydatki poniesione z tytułu umowy partnerskiej, o których mowa we wniosku będą pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu. Wnioskodawca ponosi je w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodu.

Świadczy o tym fakt, że Wnioskodawca jako sponsor nagród nie będzie anonimowy. Podmiot z Kanady na podstawie umowy partnerskiej udostępni logo Wnioskodawcy w mediach społecznościowych, na swojej stronie, czy fizycznie na miejscu. Wydatek też jest celowy z tych względów, że organizowany konkurs, jak i organizowane obozy dotyczą tej samej tematyki, czyli tańca. W związku z tym działania reklamowe są ukierunkowane w krąg osób, które mogą być potencjalnie zainteresowane ofertą Wnioskodawcy.

Obóz taneczny przekazywany przez Wnioskodawcę w ramach nagród podczas konkursu tanecznego to wyjątkowe wydarzenie, które współtworzą tancerze, nauczyciele i uczestnicy z całego świata. Podczas obozu można poznać choreografie tworzone przez światowych artystów oraz można nauczyć się różnych stylów tańca, jak hip hop, taniec współczesny, locking, popping, house, ragga jam i wiele innych.

Obóz taneczny to jednak więcej niż warsztaty. Wnioskodawca słynie z dogodnej lokalizacji, gdzie uczestnicy mieszkają, trenują, uczą się i bawią w jednym miejscu. To gwarantuje wygodę, bezpieczeństwo, a także tworzy niezapomnianą festiwalową atmosferę. Organizatorem obozu tanecznego jest Wnioskodawca. Tym samym wszelkie ciężary finansowe związane z jego organizacją ponosić będzie również Wnioskodawca.

W zamian za sfinansowania nagród o wcześniej ustalonej wartości dla uczestników konkursu tanecznego podmiot z Kanady zobowiązuje się do przedstawienia Wnioskodawcy jako sponsora wydarzenia. Zgodnie z założeniami ma to przyjąć formę udostępnienie logo w mediach społecznościowych, na stronie organizatora, czy fizycznie na miejscu. W wyniku tych działań każdy uczestnik wydarzenia może dowiedzieć się o przedmiocie działalności Wnioskodawcy, a więc stać się potencjalnym klientem.

Wnioskodawca oświadcza, że wydatki z tytułu umowy partnerskiej będą ponoszone ze środków obrotowych. Ponadto, wydatki te nie zostaną Wnioskodawcy w jakikolwiek sposób zwrócone oraz nie zostaną odliczone od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym.

W myśl art. 21 ustawy o rachunkowości dowód księgowy powinien zawierać co najmniej:

1)określenie rodzaju dowodu i jego numeru identyfikacyjnego,

2)określenie stron (nazwy, adresy) dokonujących operacji gospodarczej,

3)opis operacji oraz jej wartość, jeżeli to możliwe, określoną także w jednostkach naturalnych,

4)datę dokonania operacji, a gdy dowód został sporządzony pod inną datą - także datę sporządzenia dowodu,

5)podpis wystawcy dowodu oraz osoby, której wydano lub od której przyjęto składniki aktywów,

6)stwierdzenie sprawdzenia i zakwalifikowania dowodu do ujęcia w księgach rachunkowych przez wskazanie miesiąca oraz sposobu ujęcia dowodu w księgach rachunkowych (dekretacja), podpis osoby odpowiedzialnej za te wskazania.

W związku z powyższym, ponoszone przez Wnioskodawcę wydatki (świadczenia) będą udokumentowane umową partnerską i pokwitowaniem odbioru pakietów na obóz taneczny.

Dokumenty te będą zawierać informacje wskazane w art. 21 ustawy o rachunkowości.

Wnioskodawca w zamian za przekazane pakiety na obóz taneczny otrzyma ekwiwalentne świadczenie wzajemne w postaci usług reklamowych.

Pytanie

1)Czy wartość usług reklamowych nabytych na podstawie umowy partnerskiej stanowi dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodu?

2)Czy wartość przekazanych jako zapłata pakietów na obóz taneczny stanowi dla Wnioskodawcy przychód na gruncie podatku dochodowego?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, wartość usług reklamowych nabytych na podstawie umowy partnerskiej może stanowić dla niego koszty uzyskania przychodu.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągniecia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu ze źródła przychodu lub realna szansa powstania przychodu podatkowego, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła jego uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony.

Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, musi spełnić następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzona przez podatnika działalnością gospodarcza,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W tym miejscu należy podkreślić, że koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod katem ich celowości, a wiec dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, miedzy tym wydatkiem, a osiągnieciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu.

Wyrażenie "w celu osiągniecia przychodu" zawarte we wskazanym przepisie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z prowadzona działalnością, podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania.

Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, miedzy tym wydatkiem a osiągnieciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.

Zauważyć należy, iż przez sformułowanie "w celu" należy rozumieć dążenie do osiągniecia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot "celowości".

Zatem, możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu, uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, iż wydatek ten przyczyni się do powstania, zachowania lub zabezpieczenia przychodu.

Kosztami uzyskania przychodów są wiec wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzona działalnością gospodarcza, których celem jest osiągniecie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Należy jednak mieć na uwadze zamknięty katalog wydatków, które nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, pomimo, że pozostają w związku z prowadzona przez podatnika działalnością i zostały przez niego poniesione w celu uzyskania przychodu.

Należy ponadto podkreślić, że dla możliwości uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu, konieczne jest jego właściwe udokumentowanie. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie reguluje sposobu prawidłowego dokumentowania kosztów. Mocą art. 9 ust. 1 ustawy o CIT nakłada jednak na podatników obowiązek prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy.

Obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewentualna korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycja powołanego art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Zaznaczyć należy, iż to organ podatkowy dokonuje analizy zakwalifikowanych przez podatnika do kosztów uzyskania przychodów wydatków, w oparciu o zgromadzony przez tychże podatników materiał dowodowy. Dowody powinny potwierdzać wystąpienie związku przyczynowo - skutkowego pomiędzy kosztami a przychodami Spółki.

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, do kategorii wydatków mających na celu osiągniecie przychodów zalicza się miedzy innymi koszty reklamy. Wydatki poniesione na reklamę, jako niewymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, w pełnej wysokości mogą stanowić koszty uzyskania przychodów, pod warunkiem, że wydatki te spełniają kryteria określone w art. 15 ust. 1 tej ustawy.

Pod pojęciem reklamy należy rozumieć działania podmiotu gospodarczego, mające na celu kształtowanie popytu na dane towary, usługi lub markę, poprzez zachęcenie jak największej liczby potencjalnych klientów do nabywania towarów i usług tego podmiotu gospodarczego. Może być ona realizowana za pomocą rozmaitych środków wyrazu oraz przy użyciu zróżnicowanych środków przekazu, w tym poprzez prezentowanie danego towaru lub usługi, jego cech jakościowych, użytkowych lub konsumpcyjnych, zalet technicznych, estetycznych lub zdrowotnych, rozwiązań nowoczesnych czy modnych, a także poprzez rozpowszechnianie logo firmy. Można, wobec tego wyróżnić reklamę towaru, usługi, a także reklamę firmy (przedsiębiorstwa).

Gdy umowa zawarta miedzy stronami przewiduje, że w zamian za przekazanie określonych środków pieniężnych, wartości rzeczowych lub świadczeń, sponsor otrzyma od podmiotu sponsorowanego ekwiwalentne świadczenie wzajemne o charakterze reklamowym, można mówić o tzw. sponsoringu właściwym. Stanowi on w istocie odpłatne nabycie usług reklamowych. Koszty sponsoringu właściwego stanowią wówczas w całości koszty uzyskania przychodów sponsora.

W związku z tym, że w przepisach brak jest regulacji odnoszących się do umowy sponsoringu koniecznym jest, aby strony sformułowały w umowie w sposób szczegółowy wzajemne prawa i obowiązki. Przede wszystkim przedmiotowa umowa musi być umowa o świadczenie wzajemne tego typu, że sponsor zobowiąże się do finansowego lub rzeczowego wsparcia sponsorowanego, a sponsorowany zobowiąże się do podjęcia działań popularyzujących przedsiębiorcę (np. reklamowania nazwy sponsora, logo czy prowadzonej przez niego działalności) (por. np. ww. interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 28 czerwca 2022 r., 0111-KDIB1-1.4010.177.2022.2.SG; z dnia 28 lipca 2021 r., 0111-KDIB1-1.4010.181.2021.4.BS; z dnia 21 maja 2021 r., 0112-KDIL2-2.4011.191.2021.1.IM).

Niewątpliwie zawarcie umowy partnerskiej nakierowane jest na osiągniecie potencjalnego wzrostu przychodów Wnioskodawcy, a poprzez dotarcie do potencjalnych klientów - w tym z zagranicy, także realizacji wyższych zysków z prowadzonej działalności. Bowiem jej celem jest nawiązanie relacji z osobami, które zainteresowane są tańcem, a tym samym sprzedawanymi obozami, jak również promocja i reklama Wnioskodawcy, co podnosi renomę organizowanych obozów tanecznych.

Tym samym stwierdzić należy, że wskazana w umowie partnerskiej wartość usług reklamowych, Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Ad 2

Zdaniem Wnioskodawcy, wartość przekazanych jako zapłata pakietów na obóz taneczny nie stanowi dla niego przychodu na gruncie podatku dochodowego.

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy o CIT, podatnicy, jeżeli maja siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o CIT, przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód stanowiący sumę dochodu osiągniętego z zysków kapitałowych oraz dochodu osiągniętego z innych źródeł przychodów. W przypadkach, o których mowa w art. 21, art. 22 i art. 24b, przedmiotem opodatkowania jest przychód.

W myśl art. 7 ust. 2 ustawy o CIT, dochodem ze źródła przychodów, z zastrzeleniem art. 11c, art. 11i, art. 24a, art. 24b, art. 24d i art. 24f, jest nadwyżka sumy przychodów uzyskanych z tego źródła przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest strata ze źródła przychodów.

Taka, a nie inna konstrukcja przepisu art. 7 ust. 2 ustawy o CIT powoduje wiec, że kluczowe znaczenie dla ustalenia zasad opodatkowania podatkiem dochodowym maja: po pierwsze - przychód, a po drugie - koszty jego uzyskania.

Zgodnie z dyspozycja art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, ssą w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Stosowanie do treści przepisu art. 12 ust. 3 ustawy o CIT, za przychody związane z działalnością gospodarcza i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje ściśle pojęcia przychodu, jednakże na podstawie treści art. 12 powołanej ustawy można określić przychód jako wszelkie trwałe, bezzwrotne i definitywne przysporzenia majątkowe w postaci środków pieniężnych, dóbr majątkowych oraz świadczeń w naturze, niezależnie od tytułu prawnego ich uzyskania przez podatnika.

Literalna wykładnia powołanych przepisów prowadzi do wniosku, że do przychodów podatkowych zalicza się tylko takie przychody, które w danym momencie są trwałe, definitywne i bezwarunkowe. W konsekwencji, do przychodów podatkowych, podatnik powinien zaliczyć tylko takie przychody, które są mu należne. Nie będą to zatem jakiekolwiek przychody, lecz przychody, w stosunku do których podatnikowi przysługiwać będzie prawo do ich otrzymania i które stanowić będą jego trwałe przysporzenie majątkowe.

Co do zasady wiec, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby prawnej decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika, lub pomniejsza jego pasywa. Od zasady tej, w ściśle określonych przypadkach, wprowadzone zostały przez ustawodawcę wyjątki. Katalog przysporzeń, których nie zalicza się do przychodów podatkowych jest zamknięty i zawarto go w art. 12 ust. 4 ustawy o CIT. Wskazać przy tym należy, że przychód w prawie podatkowym nie jest definiowany wynikowo (jako strata lub zysk podmiotu), a jako jakiekolwiek trwałe przysporzenie majątkowe, uzyskane poprzez przyrost aktywów lub zmniejszenie pasywów podatnika.

W przypadku podatników prowadzących działalność gospodarcza przychodem są również kwoty należne, nawet gdy nie zostały faktycznie otrzymane, pod warunkiem że kwoty te spełniają warunki wymienione powyżej (trwały, bezzwrotny i definitywny charakter).

Dany przychód zostaje przyporządkowany do źródła przychodów, jakim jest działalność gospodarcza, kiedy jest on związany z taka działalnością. Chodzi tu o wszystkie te przychody, które nie powstałyby, gdyby podatnik nie prowadził działalności gospodarczej. Ustawodawca wyraźnie bowiem wskazał w art. 12 ust. 3 ustawy o CIT, że dla zakwalifikowania danych przychodów do źródła przychodów, jakim jest działalność gospodarcza, wystarczy, że będą one związane z taka działalnością, a wiec pomiędzy jej wykonywaniem a powstaniem takiego przychodu powinien istnieć związek przyczynowo - skutkowy, tzn. wszelkie przychody, których przyczyna powstania jest prowadzenie przez podatnika działalności gospodarczej są przychodami związanymi z działalnością gospodarcza.

Na podstawie powyższego Wnioskodawca twierdzi, że wartość przekazanych jako zapłata pakietów na obóz taneczny nie stanowi dla niego przychodu na gruncie podatku dochodowego. Nie wiążę się to dla Wnioskodawcy z trwałym przysporzeniem majątkowym. Wręcz przeciwnie po dokonaniu wspomnianego świadczenia dojdzie do zmniejszenia jego aktywów, które polegać będzie na poniesieniu związanych z nim wydatków takich jak wynagrodzenia instruktorów, utrzymanie sali treningowej itp. Ponadto Wnioskodawca w tym czasie nie będzie mógł obsłużyć innych klientów.

Dosłowne brzmienie wskazanych przepisów wprost prowadzi do wniosku, że jako przychody podatkowe traktuje się wyłącznie przychody, które są trwałe, definitywne i bezwarunkowe. Dlatego też, wartości przekazanych jako zapłata pakietów na obóz taneczny nie można uznać za przychód na gruncie podatku dochodowego.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest w części prawidłowe a w części nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zasady kwalifikowania wydatków jako kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT,

kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art.16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu ze źródła przychodu lub realną szansą powstania przychodu podatkowego, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła jego uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, musi spełnić następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W tym miejscu należy podkreślić, że koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu.

Wyrażenie „w celu osiągnięcia przychodu” zawarte we wskazanym przepisie art. 15 ust. 1 ww. ustawy oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością, podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.

Zauważyć należy, iż przez sformułowanie „w celu” należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot „celowości”.

Zatem, możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu, uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, iż wydatek ten przyczyni się do powstania, zachowania lub zabezpieczenia przychodu.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Należy jednak mieć na uwadze zamknięty katalog wydatków, które nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, pomimo, że pozostają w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością i zostały przez niego poniesione w celu uzyskania przychodu.

Należy ponadto podkreślić, że dla możliwości uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu, konieczne jest jego właściwe udokumentowanie. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie reguluje sposobu prawidłowego dokumentowania kosztów. Mocą art. 9 ust. 1 ww. ustawy nakłada ona jednak na podatników obowiązek prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy.

Obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewentualną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 ww. ustawy. Zaznaczyć należy, iż to organ podatkowy dokonuje analizy zakwalifikowanych przez podatnika do kosztów uzyskania przychodów wydatków, w oparciu o zgromadzony przez tychże podatników materiał dowodowy. Dowody powinny potwierdzać wystąpienie związku przyczynowo - skutkowego pomiędzy kosztami a przychodami Spółki.

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, do kategorii wydatków mających na celu osiągnięcie przychodów zalicza się między innymi koszty reklamy. Wydatki poniesione na reklamę, jako niewymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, w pełnej wysokości mogą stanowić koszty uzyskania przychodów, pod warunkiem, że wydatki te spełniają kryteria określone w art. 15 ust. 1 tej ustawy.

Pod pojęciem reklamy należy rozumieć działania podmiotu gospodarczego, mające na celu kształtowanie popytu na dane towary, usługi lub markę, poprzez zachęcenie jak największej liczby potencjalnych klientów do nabywania towarów i usług tego podmiotu gospodarczego. Może być ona realizowana za pomocą rozmaitych środków wyrazu oraz przy użyciu zróżnicowanych środków przekazu, w tym poprzez prezentowanie danego towaru lub usługi, jego cech jakościowych, użytkowych lub konsumpcyjnych, zalet technicznych, estetycznych lub zdrowotnych, rozwiązań nowoczesnych czy modnych, a także poprzez rozpowszechnianie logo firmy. Można, wobec tego wyróżnić reklamę towaru, usługi, a także reklamę firmy (przedsiębiorstwa).

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 28 updop, za koszty uzyskania przychodów nie uważa się kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Należy zauważyć, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera legalnej definicji terminu reprezentacja. Próbę zdefiniowania tego pojęcia podejmowały wielokrotnie sądy administracyjne, w tym Naczelny Sąd Administracyjny m.in. w wyroku z 17 czerwca 2013 r., sygn. akt II FSK 702/11. Sąd ten stwierdził, że celem kosztów reprezentacyjnych jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, stworzenie dobrego obrazu jego firmy, działalności etc., wykreowanie pozytywnych relacji z kontrahentami (klientami). Oceniając, czy dane koszty mają charakter reprezentacyjny, należy patrzeć właśnie przez pryzmat ich celu. Jeśli wyłącznym bądź dominującym celem ponoszonych kosztów jest wykreowanie takiego obrazu podatnika, to koszty te mają charakter reprezentacyjny. Wymienienie jako przykładowych kosztów reprezentacyjnych wydatków na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych, nie oznacza, że wydatki te zawsze muszą zostać wyłączone z kosztów uzyskania przychodów. Nie są one kosztami jedynie wówczas, gdy mają charakter reprezentacyjny. Ponadto Naczelny Sąd Administracyjny uznał za zasadne odwołanie się do etymologii terminu reprezentacja. Wyraz „reprezentacja” pochodzi od łacińskiego „repraesentatio” oznaczającego wizerunek. Upływ czasu nie zmienił jego znaczenia i formy. Oznacza to, że „reprezentacja” w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi działanie w celu wykreowania oraz utrwalenia pozytywnego wizerunku podatnika wobec innych podmiotów. W podanym znaczeniu reprezentacja to przede wszystkim każde działanie skierowane do istniejących lub potencjalnych kontrahentów podatnika lub osoby trzeciej w celu stworzenia oczekiwanego wizerunku podatnika dla potrzeb ułatwienia zawarcia umowy lub stworzenia korzystnych warunków jej zawarcia. W takiej sytuacji wydatki na reprezentację to koszty, jakie ponosi podatnik w celu wykreowania swojego pozytywnego wizerunku, uwypuklenie swojej zasobności, profesjonalizmu. Przy tak zdefiniowanym terminie „reprezentacji” kwestia wystawności, okazałości czy też ponadprzeciętności nie ma żadnego znaczenia.

Dokonując oceny kwalifikacji wydatków w okolicznościach konkretnej sprawy należy posłużyć się również dynamiczną wykładnią funkcjonalną, spowodowaną zmieniającą się rzeczywistością gospodarczą. To, co dawniej mogło zostać uznane za reprezentację do takiej kategorii nie zostanie zaliczone obecnie ze względu na zmieniające się realia prowadzenia działalności gospodarczej, przyjęte w tym zakresie dobre praktyki i obyczaje. Dotyczy to akceptowanych i stosowanych powszechnie zachowań, bez których nie jest możliwe prowadzenie działalności gospodarczej. Każdy wydatek musi być poniesiony w celu uzyskania przychodu lub jego zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. W innej sytuacji zbędne stają się rozważania dotyczące dalszej kwalifikacji konkretnego wydatku ze względu na dodatkowe kryteria wprowadzone w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT (w tym wypadku wynikające z omawianego pkt 28).

Dokonując zatem oceny zakresu pojęciowego „reprezentacji” i „reklamy” wywieść z powyższego należy, że reprezentacja dotyczy działań zmierzających do kształtowania i rozpowszechniania wizerunku podatnika, jako podmiotu gospodarczego, natomiast reklama dotyczy działań zmierzających do kształtowania, rozpowszechniania wizerunku nie samego podatnika, lecz jego produktów (towarów i usług). Podnosi się także, że reklama polega na przedstawianiu towarów i usług oraz nakłanianiu do ich nabycia w sposób bezpośredni, zaś reprezentacja pośrednio promuje podmiot gospodarczy poprzez stworzenie dobrego wizerunku firmy. Ocena charakteru wydatku (cel reprezentacyjny czy reklamowy) możliwa jest na podstawie całokształtu działalności prowadzonej przez podatnika, rozmiarów wydatków i powinna być dokonywana każdorazowo przez podatnika, który prowadząc działalność gospodarczą może najlepiej dokonać właściwej kwalifikacji danego wydatku pod kątem funkcji, jaką będzie spełniać w firmie.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Spółka zamierza zawrzeć z podmiotem zarejestrowanym w Kanadzie umowę partnerska. Przedmiotem podstawowej działalności Spółki według PKD jest działalność organizatorów turystyki (79.12.Z). Konkretnie spółka zajmuje się organizowaniem obozów tanecznych. W tej samej tematyce podmiot z Kanady organizuje przedmiotowy konkurs.

Na podstawie zawartej umowy Spółka ma być widoczna podczas wydarzenia organizowanego przez podmiot z Kanady m.in. poprzez udostepnienie jego logo w mediach społecznościowych, na stronie organizatora, czy fizycznie na miejscu.

Przedstawione wydarzenie to konkurs taneczny. W umowie dokładnie określono wartość przedmiotowych usług reklamowych. Niemniej strony porozumiały się, że zamiast płatności w środkach pieniężnych, Spółka przekaże nagrody dla uczestników o ustalonej wcześniej wartości. Konkretnie są to pakiety na obóz taneczny organizowany przez Spółkę. Organizowany przez podmiot z Kanady konkurs, jak i organizowane przez Państwa obozy dotyczą tej samej tematyki, czyli tańca. Precyzując, będą to pakiety na obozy taneczne organizowane przez Państwa w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Państwa wątpliwości w zakresie pytania nr 1 dotyczą ustalenia czy wartość usług reklamowych nabytych na podstawie umowy partnerskiej stanowi dla Spółki koszt uzyskania przychodu.

Celem zawarcia umowy partnerskiej jest nakierowanie na osiągniecie potencjalnego wzrostu Państwa przychodów poprzez dotarcie do potencjalnych klientów - w tym z zagranicy, także realizacji wyższych zysków z prowadzonej działalności. Bowiem jej celem jest nawiązanie relacji z osobami, które zainteresowane są tańcem, a tym samym sprzedawanymi obozami, jak również promocja i reklama Spółki, co podnosi renomę organizowanych obozów tanecznych.

Dzięki udostępnieniu logo w mediach społecznościowych, na stronie organizatora, czy fizycznie na miejscu każdy uczestnik wydarzenia może dowiedzieć się o przedmiocie działalności Spółki, a tym samym stać się potencjalnym klientem. Organizowany konkurs, jak i organizowane obozy dotyczą tej samej tematyki, czyli tańca. W związku z tym działania reklamowe są ukierunkowane w krąg osób, które mogą być potencjalnie zainteresowane Państwa ofertą.

Ponadto wskazali Państwo, że Spółka w zamian za przekazane pakiety na obóz taneczny otrzyma ekwiwalentne świadczenie wzajemne w postaci usług reklamowych.

Tym samym wartość usług reklamowych nabytych na podstawie umowy partnerskiej może stanowić dla Państwa koszty uzyskania przychodu.

Zatem Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 1 należy uznać za prawidłowe.

Ad. 2

Odnosząc się do Państwa wątpliwości dotyczących pytania nr 2, zasadnym jest odwołanie się do treści art. 12 ust. 1 pkt 1 i 2 updop, zgodnie z którym:

przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności:

1)otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe;

2)wartość otrzymanych rzeczy lub praw, a także wartość innych świadczeń w naturze, w tym wartość rzeczy i praw otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez samorządowe zakłady budżetowe w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych oraz spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie.

Z powołanego art. 12 ust. 1 pkt 2 updop, wynika, że gdy podmiot prowadzący działalność gospodarczą otrzyma nieodpłatne świadczenie (lub świadczenie częściowo odpłatne) obowiązany jest wykazać z tego tytułu przychód podatkowy.

Z kolei, stosownie do art. 12 ust. 3 ww. ustawy:

za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Odnosząc się do Państwa wątpliwości dotyczących kwestii powstania przychodu w związku z przekazaniem jako zapłaty pakietów na obóz taneczny w pierwszej kolejności należy przeanalizować charakter czynności zachodzących między Spółką a podmiotem z Kanady, z którym zamierzacie Państwo zawrzeć umowę partnerską.

Spółka chce nawiązać współpracę o świadczenie usług reklamowych z podmiotem, który organizuje konkurs taneczny. W zamian za otrzymane pakiety na obóz taneczny podmiot z Kanady zobowiązuje się do świadczenia ekwiwalentnego w postaci usługi reklamowej.

W tym przypadku de facto nie dochodzi do przekazania towarów podmiotowi organizującemu konkurs za darmo, lecz w zamian za realizowane przez nich ww. świadczenie o charakterze reklamowym (czyli jest to umowa sponsoringowa).

Przepisy podatkowe nie zawierają ograniczeń co do formy zapłaty, a zatem wynagrodzenie (zapłata) nie musi nastąpić w formie świadczenia pieniężnego. Może to być również świadczenie rzeczowe. W obrocie gospodarczym może nastąpić zamiana towaru na towar, towaru na usługę i odwrotnie, a także zamiana usługi na usługę. Istota sponsoringu polega na tym, że dwie strony (w tym przypadku podmiot z Kanady oraz Spółka zamierzająca reklamować swoje produkty) świadczą na swoją rzecz wzajemnie. Wartość tych świadczeń powinna być ekwiwalentna, to znaczy obydwa świadczenia powinny odpowiadać sobie nawzajem co do wartości tak, aby dopłaty pieniężne nie były konieczne. W przypadku umowy sponsoringowej, przychodem jest wartość należnych świadczeń wzajemnych (wartość świadczonych usług lub przekazanych towarów) określona w umowie.

Stwierdzić należy, że skoro pomiędzy stronami dochodzi do świadczeń wzajemnych, to przychodem u Wnioskodawcy jest/będzie w tym przypadku wartość należnych świadczeń wykonywanych przez podmiot z Kanady w ramach umowy partnerskiej zgodnie z art. 12 ust. 1 updop.

Zatem, Państwa stanowisko zgodnie z którym, wartość przekazanych jako zapłata pakietów na obóz taneczny nie stanowi przychodu na gruncie podatku dochodowego należy uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

• Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.
• Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy Ordynacja podatkowa. Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i/lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).