Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 19 grudnia 2024 r. A i in. przeciwko Skatteministeriet., sygn. C-573/22

Artykuł 2 ust. 1 lit. c) i art. 370 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej w związku z pkt 2 części A załącznika X do tej dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że:nie stoją one na przeszkodzie temu, by państwo członkowskie, które w dniu 1 stycznia 1978 r. opodatkowywało podatkiem od wartości dodanej publiczną działalność nadawczą finansowaną z obowiązkowej opłaty ustawowej uiszczanej przez każdego właściciela sprzętu umożliwiającego odbiór programów nadawczych, mogło utrzymać opodatkowanie tej działalności, niezależnie od tego, czy owa działalność wchodzi w zakres pojęcia „odpłatnego świadczenia usług” w rozumieniu tego art. 2 ust. 1 lit. c).Artykuł 370 dyrektywy 2006/112 w związku z pkt 2 części A załącznika X do tej dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że: nie stoi on na przeszkodzie temu, by państwo członkowskie, które w dniu 1 stycznia 1978 r. opodatkowywało podatkiem od wartości dodanej publiczną działalność nadawczą finansowaną z obowiązkowej opłaty ustawowej uiszczanej przez każdego właściciela odbiornika radiowego lub telewizyjnego, mogło utrzymać opodatkowanie tej działalności, jeżeli przepisy dotyczące tej opłaty zostały zmienione po tej dacie w taki sposób, że opłata ta jest pobierana z tytułu posiadania każdego urządzenia umożliwiającego odbiór programów nadawczych, w tym smartfonu lub komputera.Artykuł 370 dyrektywy 2006/112 w związku z pkt 2 części A załącznika X do tej dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że: nie stoi on na przeszkodzie temu, by państwo członkowskie, które w dniu 1 stycznia 1978 r. opodatkowywało podatkiem od wartości dodanej publiczną działalność nadawczą finansowaną z obowiązkowej opłaty ustawowej, mogło utrzymać opodatkowanie tej działalności, jeżeli przepisy dotyczące tej opłaty zostały zmienione po tej dacie w sposób umożliwiający przeznaczenie niewielkiej części wpływów z tej opłaty na finansowanie, z jednej strony nadawców, którzy nie będąc instytucjami publicznymi, prowadzą publiczną działalność nadawczą, a z drugiej strony przedsiębiorstw medialnych lub kinematograficznych, które są podmiotami publicznymi lub zostały utworzone przez nadawców publicznych i które uczestniczą w działalności nadawczej, nie prowadząc samodzielnie takiej działalności.