Interpretacja indywidualna z dnia 3 grudnia 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP3-1.4011.743.2024.4.MG

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

25 września 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z 19 września 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy obowiązków płatnika związanych z finansowaniem Wydarzeń ze środków obrotowych Spółki.

Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 7 listopada 2024 r. (data wpływu 12 listopada 2024 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca jest polską osobą prawną, prowadzącą działalność w formie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „Spółka”) pod firmą A. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, o numerze KRS: (…), NIP: (…), REGON: (…), z siedzibą w B., ul. (…), założoną w (…).

Udziałowcami Spółki są wyłącznie osoby fizyczne, dwie z nich są zatrudnione w Spółce na umowę o pracę oraz pełnią funkcje zarządcze od momentu powstania Spółki do chwili obecnej.

Spółka jest czynnym podatnikiem VAT i nie korzysta ze zwolnienia podmiotowego z podatku dochodowego od osób prawnych (dalej: „CIT”). Rok podatkowy Spółki jest zbieżny z rokiem kalendarzowym.

Dnia 1 stycznia 2021 r. Spółka została podatnikiem ryczałtu od dochodów spółek, o którym mowa w rozdziale 6b ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie (…). Spółkę wykonuje również (…).

W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą Spółka zamierza ponosić wydatki między innymi na celebrowanie zwyczajowo przyjętych okazji i świąt oraz budowanie relacji z pracownikami (dalej: „Wydarzenia”). Będą to między innymi:

a)organizacja jubileuszy Spółki, w tym planowane 15-lecie Spółki,

b)organizacja imprez okolicznościowych, takich jak spotkania wigilijne, spotkania integracyjne, obchody Tłustego Czwartku, Dnia Kobiet itp.

c)wydatki na kwiaty i drobne upominki dla pracowników np. z okazji urodzin, jubileuszu pracy, ważnego wydarzenia osobistego lub zawodowego,

d)wieńce pogrzebowe dla pracowników, byłych pracowników i ich rodzin.

W przypadku niektórych Wydarzeń gośćmi mogą być nie tylko pracownicy Spółki, lecz również członkowie ich rodzin, zleceniobiorcy oraz kontrahenci.

Najczęściej organizacja Wydarzeń będzie się wiązać z wydatkami, które będą nieznacznie się różniły w zależności od charakteru określonego Wydarzenia. Zasadniczo jednak należy się liczyć z kosztami wynajęcia sali lub restauracji, cateringu, jakiejś formy atrakcji sprzyjającej integracji oraz ewentualnie transportu i noclegu.

W niektórych przypadkach, jak na przykład jubileuszy, Spółka planuje zatrudnić do ich zorganizowania, przeprowadzenia i obsługi wyspecjalizowane podmioty zewnętrzne. W ramach tego rodzaju wydarzeń mogą być organizowane różnego rodzaju atrakcje o charakterze rekreacyjnym, sportowym lub artystycznym.

Udziałowcy Spółki, w tym udziałowcy zatrudnieni w Spółce na umowie o pracę i pełniący w Spółce funkcje zarządcze, również będą mogli brać udział w planowanych Wydarzeniach, np. w jubileuszu Spółki, i korzystać z oferowanych świadczeń w taki sam sposób i w takim samym zakresie jak inne osoby uczestniczące w danym Wydarzeniu.

Spółka będzie odpowiednio dokumentowała wydarzenia. Poniesione wydatki będą dokumentowane fakturami VAT lub rachunkami wystawionymi na Spółę.

Uzupełnienie i doprecyzowanie zdarzenia przyszłego

Opisane we wniosku Wydarzenia będą finansowane ze środków obrotowych Spółki.

Udział pracowników i udziałowców w Wydarzeniach nie jest obowiązkowy.

Organizacja Wydarzeń będzie zlecana przez Spółkę podmiotom zewnętrznym, a cena będzie ustalana ryczałtowo niezależnie od ilości osób, jaka weźmie udział w Wydarzeniach i skorzysta z zaoferowanych atrakcji. Od osób biorących udział w Wydarzeniach nie będą pobierane żadne opłaty.

Pod pojęciem „drobnego upominku” dla pracowników Spółka rozumie przedmioty zwyczajowo wręczane w formie upominku, np. wieczne pióro, książka, ozdobna figurka, bilet na imprezę kulturalną, kwiaty, słodycze. Spółka nie przewiduje wręczania w tej formie napojów alkoholowych.

Drobne upominki przekazywane pracownikom z okazji urodzin, jubileuszu pracy, ważnego wydarzenia osobistego lub zawodowego nie będą stanowić formy wynagrodzenia za wykonywaną pracę lub osiągane wyniki tej pracy. Ich przekazywanie nie będzie uregulowane w obowiązujących u Spółki zasadach wynagradzania pracowników.

Otrzymanie drobnego upominku będzie przysługiwało każdemu pracownikowi bez względu na zajmowane stanowisko.

Spółka nie wypracowała jeszcze szczegółowych kryteriów odnośnie tego, które okazje będą stanowić podstawę do wręczenia upominku, tym niemniej jeśli dane kryterium będzie spełnione, wówczas wręczenie upominku nie będzie uzależnione od każdorazowej decyzji pracodawcy.

Otrzymanie upominku będzie nieodpłatne i nie będzie się wiązać z żadnym świadczeniem wzajemnym ze strony pracownika mającego otrzymać upominek.

Pytania

1)Czy koszty celebrowania zwyczajowo przyjętych okazji i świąt oraz budowania relacji z pracownikami (koszty wskazane w opisie zdarzenia przyszłego) powinny zostać zakwalifikowane jako wydatki niezwiązane z działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 28m ust. 3 ustawy o CIT i opodatkowane ryczałtem od dochodów spółek na podstawie art. 28m ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

2)Czy wzięcie udziału w Wydarzeniach przez udziałowców Spółki, w tym udziałowców zatrudnionych w Spółce na umowie o pracę i pełniących funkcje zarządcze w Spółce, powoduje powstanie ukrytych zysków, o których jest mowa w art. 28m ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

3)Czy w związku z udziałem pracowników Spółki w Wydarzeniach, Spółka jako płatnik podatku dochodowego będzie mieć obowiązek rozpoznania po stronie osób biorących w nich udział przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 1?

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie nr 3 w zakresie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W zakresie pytania nr 1 i 2 dotyczących podatku dochodowego od osób prawnych zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Państwa stanowisko w sprawie

Ad. 3

Zdaniem Spółki, udział pracowników Spółki w Wydarzeniach wymienionych w opisie zdarzenia nie powoduje konieczności rozpoznania przez Spółkę przychodu u tych pracowników z tytułu udziału w opisanych Wydarzeniach w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r. (sygn. akt K 7/13), aby świadczenie mogło zostać uznane za przychód, muszą zostać spełnione trzy warunki:

• musi oznaczać realną korzyść majątkową, a więc świadczenie powinno być skonkretyzowane i indywidualnie przypisane,
• musi być dobrowolne,
• musi oznaczać wymierną korzyść (zwiększenie majątku lub uniknięcie kosztu).

O ile organizowane przez Spółkę Wydarzenia wymienione w opisie zdarzenia przyszłego nie są w sensie ścisłym obowiązkowe (tj. pracownicy Spółki nie otrzymują polecenia służbowego wzięcia w nim udziału), to jednak równocześnie Wydarzenia te mają charakter zbiorowy i służą budowaniu zespołu oraz poprawie relacji w firmie. Tym samym nie wiążą się z powstaniem indywidualnej korzyści majątkowej i nie są w interesie osób biorących w nich udział. Ponadto osoby biorące udział w Wydarzeniu nie poniosłyby takich wydatków same, we własnym zakresie, gdyby Wydarzenie to nie zostało zorganizowane i sfinansowane przez Spółkę.

Biorąc powyższe pod uwagę, należy stwierdzić, że udział w Wydarzeniach nie spełnia pierwszej i trzeciej z wyżej wymienionych przesłanek z wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r. (sygn. akt K 7/13): korzyść z udziału w Wydarzeniach nie jest skonkretyzowana i przypisana indywidualnie do uczestnika (jest dostępna ogólnie dla wszystkich uczestników) oraz nie zwiększa majątku uczestników ani nie pozwala uniknąć wydatków, które te osoby musiałyby w innym razie ponieść (osoby biorące udział w Wydarzeniu nie poniosłyby takich wydatków same we własnym zakresie).

Skoro zatem opisane Wydarzenia nie stanowią skonkretyzowanego świadczenia przypisanego indywidualnie do osób biorących w nich udział, a korzyść nie jest wymierna i nie zwiększa ich majątku, to zdaniem Spółki nie powinna ona rozpoznać przychodu u swoich pracowników z tytułu udziału w opisanych Wydarzeniach w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przykładem takiego stanowiska jest interpretacja indywidualna z dnia 27 lutego 2017 r., sygn. 0461-ITPB1.4511.103.2017.1.PSZ.”

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.):

W świetle art. 11 ust. 1 ww. ustawy:

W myśl art. 11 ust. 2 cytowanej ustawy:

Na podstawie art. 11 ust. 2a ww. ustawy:

Przy czym, ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł.

Wyszczególnienia źródeł przychodów osiągniętych przez osoby fizyczne ustawodawca dokonał w art. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy:

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

W świetle art. 12 ust. 2 ww. ustawy:

Zgodnie z art. 12 ust. 3 cytowanej ustawy:

Użyty w art. 12 ust. 1 ustawy zwrot „w szczególności” oznacza, że wymieniane kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego świadczenia, które mógł on otrzymać od pracodawcy. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy.

Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje, że w każdym przypadku, w którym uzyska on realną korzyść, będzie powstawał obowiązek zwiększenia jego przychodu, z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ustawodawca do przychodów ze stosunku pracy zalicza bowiem nie tylko otrzymane pieniądze, ale i świadczenia, które przybrały postać rzeczy (produktu), wykonania usługi, bądź udostępnienia rzeczy lub praw.

W myśl art. 31 ww. ustawy:

Na podmiocie dokonującym ww. świadczeń (pracodawcy) ciążą natomiast obowiązki płatnika, wynikające z art. 32 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym:

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy. Rozumienie tego pojęcia zostało jednak wypracowane w orzecznictwie.

Zauważyć trzeba się, że w uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r. sygn. akt FPS 1/06 Naczelny Sąd Administracyjny ustalił znaczenie tego terminu w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że na gruncie tej ustawy termin „nieodpłatne świadczenie” ma „szerszy zakres niż w prawie cywilnym, obejmuje bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”. W uchwale z dnia 24 maja 2010 r. sygn. akt II FPS 1/10 NSA potwierdził powyższe stanowisko uznając, że ma ono również zastosowanie do podatku dochodowego od osób fizycznych, w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Kwestia rozumienia pojęcia „innych nieodpłatnych świadczeń” – w kontekście świadczeń pracowniczych – była również przedmiotem analizy Trybunału Konstytucyjnego, który w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13 wskazał na obiektywne kryteria, którymi należy się kierować przy określaniu, czy w analizowanym przypadku mamy do czynienia z nieodpłatnym świadczeniem na rzecz pracownika. Przede wszystkim kryterium tym musi być obiektywna ocena, czy świadczenie leży w interesie pracownika, a jest tak wtedy, gdy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w majątku pracownika. Zastosowanie tego obiektywnego kryterium wyróżnienia świadczeń będących przychodem pracownika, zdaniem Trybunału Konstytucyjnego, prowadzi do wniosku, że zaoszczędzenie wydatku przez pracownika może stanowić przysporzenie objęte podatkiem dochodowym. Taka ocena jest jednak poprawna tylko wtedy, gdy świadczenia te pracodawca spełnia na wniosek pracownika lub dysponując uprzednią zgodą pracownika na ich przyjęcie. Zgoda pracownika na skorzystanie ze świadczenia wyraża bowiem ocenę pracownika, że świadczenie – z punktu widzenia jego sytuacji zawodowej, życiowej, rodzinnej – jest celowe i przydatne, leży w jego interesie.

W konsekwencji, „zdaniem Trybunału, przeprowadzona powyżej analiza pozwala na określenie cech istotnych kategorii „innych nieodpłatnych świadczeń” jako przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Należy przyjąć, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

• po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów)”.

Jeżeli którykolwiek z warunków nie zostanie spełniony, nieodpłatnego świadczenia nie będzie można uznać za przychód pracownika.

Powyższy wyrok Trybunału Konstytucyjnego dotyczy wprawdzie świadczeń uzyskiwanych przez pracowników, jednak zawiera wskazówki interpretacyjne, jak należy rozumieć nieodpłatne świadczenia i przywołane ustalenia pozostają aktualne również do sytuacji innych osób.

W kontekście pierwszego warunku, Trybunał Konstytucyjny podkreślił, że „inne nieodpłatne świadczenia” na rzecz pracownika mogą być uznane za jego dochód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych tylko pod warunkiem, że rzeczywiście spowodowały zaoszczędzenie przez niego wydatków. Ustalenie tej okoliczności zależy od tego, czy pracownik skorzystał ze świadczenia oferowanego przez pracodawcę w pełni dobrowolnie. Zgoda na skorzystanie ze świadczenia wyraża bowiem ocenę pracownika, że świadczenie – z punktu widzenia jego sytuacji zawodowej, życiowej, rodzinnej – jest celowe i przydatne, leży w jego interesie. Oznacza to, że w braku świadczenia ze strony pracodawcy pracownik musiałby ponieść wydatek. W konsekwencji przyjęcie świadczenia oferowanego przez pracodawcę oznacza uniknięcie tego wydatku.

Zgodnie ze słownikiem języka polskiego – słowo „dobrowolny” – oznacza „wynikający z wolnej woli”, „działający bez przymusu”.

Ponadto warunkiem uznania, że dane świadczenie w naturze stanowi nieodpłatne świadczenie w rozumieniu wskazanych wyżej przepisów podatkowych jest faktyczne otrzymanie świadczenia przez pracownika.

Formułując drugi warunek Trybunał Konstytucyjny wyjaśnił, że dla oceny czy świadczenie leżało w interesie pracownika, istotne jest czy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku. Trybunał Konstytucyjny – w ślad za uchwałami NSA – uznał, że w zakres nieodpłatnego świadczenia, jako przychodu wchodzą wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, „których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”. W konsekwencji, aby wartość świadczenia uzyskanego od pracodawcy podlegała opodatkowaniu, po stronie pracownika musi pojawić się dochód, czyli korzyść majątkowa. Korzyść ta może wystąpić w dwóch postaciach: prowadzi do powiększenia aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy, albo do zaoszczędzenia wydatków, co może być następstwem świadczenia rzeczowego lub w formie usługi. W wyniku takiego świadczenia w majątku pracownika nie pojawia się wprawdzie realny dochód (w znaczeniu ekonomicznym), ale ponieważ znaczenie dochodu na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest szersze, zaoszczędzenie wydatków musi być traktowane na równi z przyrostem majątku. Jako przykład Trybunał Konstytucyjny wskazał m.in. dowożenie pracownika z miejsca zamieszkania do pracy. W ocenie Trybunału Konstytucyjnego zorganizowanie tego rodzaju transportu może oznaczać zaoszczędzenie wydatku po stronie pracownika i w konsekwencji może stanowić przysporzenie objęte podatkiem dochodowym. Taka ocena jest jednak poprawna tylko pod warunkiem, że świadczenia te pracodawca spełniał, dysponując uprzednią zgodą pracownika na ich przyjęcie. O ile bowiem pracownik decyduje się skorzystać z przewozu, niewątpliwie zaoszczędza sobie wydatku, który musiałby ponieść.

Jednocześnie Trybunał Konstytucyjny zauważył, że w sytuacji, gdy nieodpłatne świadczenie zostało przyjęte jako warunek niezbędny do zgodnego z prawem wykonania pracy – po stronie pracownika nie pojawia się korzyść, która mogłaby być objęta podatkiem dochodowym.

Odnosząc się natomiast do trzeciego warunku, Trybunał Konstytucyjny wskazał, że przychód powstaje, gdy można zindywidualizować świadczenie, określić jego wartość pieniężną oraz skonkretyzować odbiorcę. Mając powyższe na uwadze Trybunał Konstytucyjny zauważył, że w sytuacji, gdy otrzymane przez pracownika nieodpłatne świadczenie stanowi świadczenie pracodawcy, na które pracownik wyraził zgodę, które zostało spełnione w jego interesie i oznacza realne przysporzenie mu korzyści, problem ustalenia podstawy opodatkowania w zasadzie ulega rozwiązaniu. Dotyczy to między innymi zorganizowania przez pracodawcę dowozu do pracy, w sytuacji gdy pracodawca wie kto będzie korzystał z tej formy transportu oraz zna odległości, którą każdy będzie pokonywał. W takim przypadku pracodawca jest w stanie precyzyjnie określić wartość świadczenia przypadającą indywidualnie na każdego przewożonego.

Z kolei jako przykład świadczenia, które nie rodzi po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) Trybunał Konstytucyjny wskazał sytuację, w której pracodawca proponuje pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych czy szkoleniowych, choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu (konferencji, szkoleniu) dobrowolnie, po jego stronie nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie „kursokonferencja” organizowana przez pracodawcę, pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu. Trudno też poważnie utrzymywać, że przychodem pracownika z umowy o pracę czy stosunku służbowego jest możliwość okazjonalnego uczestnictwa w obiedzie czy kolacji, a wartość zjedzonych przez niego potraw i wypitych napojów wyznacza podstawę opodatkowania.

W świetle powyższego zauważyć należy, że nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika bez ustalonej za nie zapłaty jest świadczeniem podlegającym podatkowi dochodowemu, podobnie jak nie każde tego rodzaju świadczenie jest wyłączone spod regulacji ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy czym, jak słusznie zauważył Trybunał Konstytucyjny, ze względu na otwarty i rozwijający się katalog świadczeń oferowanych przez pracodawców – nie jest możliwe enumeratywne wyliczenie w ustawie podatkowej wszystkich nieodpłatnych przysporzeń, które zgodnie z zasadą powszechności przedmiotowej podatku dochodowego powinny być przez ustawodawcę uwzględnione. Na marginesie Trybunał Konstytucyjny zauważył, że przepisy podatkowe – niezależnie od konieczności realizacji obowiązku ustalonego w art. 84 Konstytucji – nie mogą prowadzić do takiego ukształtowania pozycji pracowników, aby pozostawanie w stosunku pracy w nadmierny sposób obciążało strony tego stosunku w porównaniu do samozatrudnienia, bądź pracy na czarno.

Z treści wniosku wynika, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej planują Państwo ponosić wydatki związane z celebrowaniem zwyczajowo przyjętych okazji i świąt oraz budowaniem relacji z pracownikami, tj. organizować jubileusze, w tym 15-lecie Spółki, imprezy okolicznościowe, takie jak spotkania wigilijne, integracyjne, obchody Tłustego Czwartku, Dnia Kobiet (Wydarzenia). Udział pracowników w Wydarzeniach będzie nieobowiązkowy. Organizację Wydarzeń będziecie Państwo zlecać podmiotom zewnętrznym, gdzie cena ustalana będzie ryczałtowo, niezależnie od ilości osób, jaka weźmie w nich udział i skorzysta z zaoferowanych atrakcji.

Celem organizacji powyższych Wydarzeń będzie zatem przede wszystkim budowanie relacji z pracownikami, co może zmierzać do poprawy efektywności i organizacji pracy. W wydarzeniach udział brać będą nie tylko pracownicy, ale także członkowie ich rodzin, zleceniobiorcy, kontrahenci oraz udziałowcy. Osoby biorące udział w Wydarzeniach nie będą ponosić żadnych opłat związanych z uczestnictwem, a cena za udział będzie ustalana ryczałtowo.

Pierwszy warunek, którego spełnienie rodzić może po stronie pracownika powstanie przychodu do opodatkowania zostanie spełniony, bowiem skorzystanie z zaoferowanych podczas Wydarzeń świadczeń zależeć będzie od woli poszczególnych pracowników.

Odnosząc się do drugiego warunku Trybunału Konstytucyjnego - otrzymane przez pracownika świadczenie stanowić będzie dla niego realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku. Korzyść ta może wystąpić w postaci zaoszczędzenia wydatku, co może być następstwem świadczenia rzeczowego lub w formie usługi. Taka też sytuacja może mieć miejsce w przedmiotowym przypadku – Państwa pracownicy uzyskują dochód w postaci zaoszczędzenia wydatków, które mogliby ponieść, gdyby nie otrzymali nieodpłatnego świadczenia od pracodawcy.

Kluczowe znaczenie w przedmiotowej sprawie ma jednak trzeci warunek opisany w wyroku Trybunału Konstytucyjnego. W ww. wyroku Trybunał orzekł, że aby nieodpłatne świadczenie stanowiło przychód podatkowy, powinna być to korzyść przypisana konkretnej osobie (indywidualnemu pracownikowi), w ustalonej dla niej indywidualnie wysokości. Tym samym, nie można mówić o przychodzie podatkowym, w sytuacji gdy przypisana wartość świadczenia byłaby jedynie wartością statystyczną (ustaloną przez podzielenie kosztów zakupu np. cateringu przez całkowitą liczbę pracowników lub współpracowników), a nie odzwierciedlałyby rzeczywistej korzyści odniesionej przez daną osobę. Zatem bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika nie uzyskuje on przychodu; nie występuje zdarzenie, z którym ustawa wiąże powstanie obowiązku podatkowego. Tym bardziej, bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia, brak podstaw do określenia jego wysokości.

W związku z tym, świadczenia z jakich korzystać będą Państwa pracownicy podczas uczestnictwa w organizowanych Wydarzeniach nie będą stanowić dla Państwa pracowników przysporzenia majątkowego.

Należy pokreślić, że ustawowe pojęcie nieodpłatnych świadczeń musi być zawsze interpretowane w konkretnym kontekście, a nie w oderwaniu od niego z pominięciem okoliczności realizacji pewnych uprawnień, zjawisk gospodarczych i zdarzeń prawnych.

W tym stanie rzeczy oraz wobec jednoznacznego stanowiska Trybunału Konstytucyjnego, uznać należy, że finansowanie pracownikom kosztów organizacji Wydarzeń, na które składać się mogą np. wynajęcia sali lub restauracji, cateringu, form atrakcji sprzyjających integracji o charakterze rekreacyjnym, sportowym lub artystycznym oraz ewentualnie transportu, noclegu, nie będzie generowało po stronie Państwa pracowników przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy zatem zgodzić się z Państwa stanowiskiem, że skoro opisane Wydarzenia (jubileusze Spółki, imprezy okolicznościowe, takie jak spotkania wigilijne, integracyjne, obchody Tłustego Czwartku, Dnia Kobiet) nie będą stanowić skonkretyzowanego świadczenia, które można przypisać indywidualnie do osób biorących w nich udział, nie będą Państwo zobowiązani do rozpoznania po stronie uczestniczących w Wydarzeniach pracowników przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie powstanie także po stronie Państwa pracowników z tytułu wręczania kwiatów i drobnych upominków (np. wiecznego pióra, książki, ozdobnej figurki, biletu na imprezę kulturalną, słodyczy) z okazji urodzin, jubileuszu pracy, ważnego wydarzenia osobistego lub zawodowego, a także wieńcy pogrzebowych dla pracowników, byłych pracowników i ich rodzin.

Należ bowiem zauważyć, że w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, w art. 2, przewidziane zostały sytuacje, w których uzyskanie korzyści majątkowej mieszczącej się w definicji przychodu nie spowoduje powstania obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wśród wyłączeń wskazanych w tym przepisie w ust. 1 pkt 3 wskazane zostały:

Przepis ten dotyczy sytuacji podatników osiągających dochód (przychód), który co do zasady może podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a który uzyskany został przez nich w sposób nieodpłatny, na podstawie jednego z tytułów wymienionych w art. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn. Jego rolą jest zapobieżenie sytuacji, w której to samo przysporzenie majątkowe powodowałoby powstanie obowiązku podatkowego w dwóch podatkach, czego skutkiem byłoby podwójne opodatkowanie tego samego przysporzenia majątkowego.

Na mocy art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 596):

Umowa darowizny zdefiniowana natomiast została w art. 888 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1610 ze zm.), w myśl którego:

Z treści złożonego wniosku wynika, że drobne upominki przekazywane pracownikom z okazji urodzin, jubileuszu pracy, ważnego wydarzenia osobistego lub zawodowego nie będą stanowić formy wynagrodzenia za wykonywaną pracę lub osiągane wyniki tej pracy. Ich przekazywanie nie będzie uregulowane w obowiązujących u Państwa zasadach wynagradzania pracowników. Nieodpłatne otrzymanie drobnego upominku będzie przysługiwało każdemu pracownikowi, bez względu na zajmowane stanowisko i nie będzie się wiązać z żadnym świadczeniem wzajemnym ze strony pracownika mającego otrzymać upominek. Będzie Państwo także nabywać wieńce na pogrzeby pracowników, byłych pracowników oraz ich rodzin, które należy uznać za wyraz troski o budowanie pozytywnego wizerunku pracodawcy.

W wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 wskazano, że nie wszystkie świadczenia otrzymywane przez pracowników od pracodawców można uznać za przychód w rozumieniu ustawy:

„W ocenie Trybunału jest oczywiste, że pracodawcy (poza wyjątkowymi sytuacjami) nie dokonują darowizn na rzecz swoich pracowników. Jednocześnie jest oczywiste, że wynagrodzenie za pracę może przybierać nie tylko pieniężną postać lecz także postać różnego rodzaju świadczeń, które – nawet nieujęte w umowie o pracę – w praktyce są postrzegane jako jego element. Gdyby się zdarzyło, że pracodawca rzeczywiście chce obdarować konkretnego pracownika, np. z okazji jubileuszu zatrudnienia wręcza mu zegarek, wówczas korzyść tę należałoby potraktować jako podlegającą ustawie z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2016 r., poz. 205). A zatem to nie zamiar obdarowania stanowi kryterium odróżnienia świadczeń pracodawcy, o których wartość należy podnieść podlegający opodatkowaniu dochód pracownika, od tych, które jego dochodu nie zwiększają. Kryterium tym musi być obiektywna ocena, czy świadczenie leżało w interesie pracownika, a jest tak wtedy, gdy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku”.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku opis sprawy, powołane przepisy prawa podatkowego oraz wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13, uznać należy, że przekazywanie pracownikom drobne upominki z okazji świąt, urodzin, jubileuszu pracy, ważnego wydarzenia osobistego lub zawodowego oraz zakup wieńców pogrzebowych, które – jak sami Państwo wskazali we wniosku – nie będą stanowić formy wynagrodzenia za wykonywaną pracę lub osiągane wyniki tej pracy, a ich przekazywanie nie będzie uregulowane w obowiązujących u Państwa zasadach wynagradzania pracowników, a ich celem będzie obdarowanie danego pracownika, aby celebrować święta lub inną ważną okazję prywatną lub zawodową, co do zasady będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn.

W konsekwencji, z uwagi na wyłączenie z opodatkowania na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość wręczonych pracownikom kwiatów i drobnych upominków w okolicznościach wskazanych we wniosku, nie będzie stanowić dla pracowników przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem z powyższych tytułów nie będą na Państwu ciążyć obowiązki płatnika, związane z obliczeniem, pobraniem i odprowadzeniem zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, na podstawie art. 32 ust. 1 ww. ustawy.

Państwa stanowisko jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

W odniesieniu do powołanej przez Państwa interpretacji indywidualnej należy stwierdzić, że została wydana w indywidualnej sprawie innego podmiotu i nie wiąże w sprawie będącej przedmiotem wniosku. Interpretacja ta została wydana w określonym stanie faktycznym i w tej sprawie rozstrzygnięcie w niej zawarte jest wiążące, nie może ona zatem przesądzać o niniejszym rozstrzygnięciu. Natomiast organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost z tego powodu, że nie stanowią one materialnego prawa podatkowego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).