Wyrok Trybunału (dziewiąta izba) z dnia 12 grudnia 2024 r. Dranken Van Eetvelde NV przeciwko Belgische Staat., sygn. C-331/23

Artykuł 205 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, w związku z zasadą proporcjonalności,należy interpretować w ten sposób, że:nie stoi on na przeszkodzie przepisowi krajowemu, który w celu zapewnienia poboru podatku od wartości dodanej przewiduje odpowiedzialność solidarną na zasadzie ryzyka podatnika innego niż ten, który byłby zwykle zobowiązany do zapłaty tego podatku, jednak bez możliwości dokonania przez właściwy sąd swobodnej oceny na podstawie wkładu poszczególnych osób uczestniczących w oszustwie podatkowym, pod warunkiem że podatnik ten ma możliwość wykazania, że przedsięwziął wszelkie środki, jakich można od niego racjonalnie wymagać, w celu upewnienia się, że realizowane przez niego transakcje nie stanowiły części tego oszustwa.Artykuł 205 dyrektywy 2006/112 w związku z zasadą neutralności podatkowejnależy interpretować w ten sposób, że:nie stoi on na przeszkodzie przepisowi krajowemu, który nakłada solidarny obowiązek zapłaty podatku od wartości dodanej (VAT) na podatnika innego niż ten, który byłby zwykle zobowiązany do zapłaty tego podatku, bez uwzględnienia przysługującego temu ostatniemu prawa do odliczenia VAT należnego lub zapłaconego.Artykuł 50 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej należy interpretować w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie przepisom krajowym, które dopuszczają kumulację sankcji karnych i sankcji administracyjnych o charakterze karnym nałożonych w odrębnych postępowaniach za czyny tego samego rodzaju, mające jednak miejsce w kolejno następujących latach podatkowych, które są przedmiotem postępowań administracyjnych o charakterze karnym za jeden rok podatkowy i przedmiotem postępowania karnego za inny rok podatkowy.