Interpretacja indywidualna z dnia 2 grudnia 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP2-2.4010.601.2024.1.SJ

Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

5 listopada 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z 5 listopada 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie możliwości zastosowania ulgi na złe długi do transakcji handlowej, która została zawarta w 2015 roku. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

A. S.A. (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest spółka kapitałową (osobą prawną) z siedzibą w Polsce, posiadającą nieograniczony obowiązek podatkowy w kraju.

Spółka, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, świadczyła na rzecz podmiotów trzecich w latach 2012-2014 usługi, (...), za wynagrodzeniem pieniężnym. Niestety, nie wszyscy kontrahenci Spółki zapłacili należne jej wynagrodzenie za zrealizowane usługi. Niemniej, zgodnie z obowiązującymi przepisami podatkowymi, Spółka zaliczyła nieuregulowane wierzytelności handlowe do przychodów należnych.

W związku z restrukturyzacją zadłużenia tych podmiotów, Spółka otrzymała propozycję biznesową od spółki z siedzibą na Cyprze (osoba prawna będąca podatnikiem podatku dochodowego), posiadającą ugruntowaną pozycję w branży. Generalnie, propozycja sprowadzała się do przejęcia przez nią długów tych podmiotów względem Spółki z tytułu nieuregulowanych należności handlowych. Po przejęciu długu, nieregulowane należności miały być spłacane przez podmiot cypryjski (dalej: „Dłużnik”) na mocy stosownych porozumień zawartych ze Spółką.

Z uwagi na pozycję rynkową Dłużnika, Spółka uważała, że będzie w stanie faktycznie odzyskać co najmniej część nieuregulowanych wierzytelności handlowych. Z tego względu, 10 czerwca 2015 r. Spółka zawarła umowy przejęcia długów.

Dłużnik miał jednak problemy z regulowaniem przejętych zobowiązań. W toku kilkuletnich negocjacji, dnia 17 października 2022 r. Spółka zawarła z Dłużnikiem porozumienie w sprawie współpracy i restrukturyzacji zadłużenia (dalej: „Porozumienie”).

Przedmiotem Porozumienia jest nawiązanie stałej współpracy polegającej na dostawach (...) do Spółki, po ustalonej cenie, poprzez zapewnienie przez Dłużnika dostaw (...) od podmiotów trzecich.

Zgodnie z Porozumieniem, zapłata za (...) miała następować w ten sposób, że 90% ceny uiszczane miało być przez Spółkę w dniu odbioru (...), zaś 10% ceny potrącane z kwoty zobowiązań Dłużnika wobec Spółki.

Spółka i Dłużnik ustalili harmonogram rozliczeń dotyczący przejętych wcześniej należności handlowych. W ramach Porozumienia, terminy płatności zostały ujęte w ratach. Harmonogram przewidywał płatność poszczególnych rat co kwartał.

Niestety, ponieważ Dłużnik pozyskiwał (...) od (...), w wyniku (...), w związku z (...), Dłużnik nie będzie w stanie zagwarantować dostaw (...), a tym samymi spłacić zobowiązań przejętych na mocy umowy o przejęcie długu.

Obecnie Dłużnik zalega z płatnościami w stosunku do 7 rat. Niewykluczone, że nie będzie on w stanie zapłacić kolejnych rat. Od terminu płatności należnych i nieuregulowanych rat nie upłynęły 2 lata, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym dana rata stała się wymagalna.

Wierzytelności Spółki względem Dłużnika nie uległy przedawnieniu i były potwierdzane przez Dłużnika w związku z audytami rocznych sprawozdań finansowych Spółki.

Dłużnik nie jest w trakcie postępowania restrukturyzacyjnego, postępowania upadłościowego ani w trakcie likwidacji. Na potrzeby niniejszego wniosku zakłada się, że Dłużnik nie będzie w przyszłości w trakcie postępowania restrukturyzacyjnego, postępowania upadłościowego ani w trakcie likwidacji.

Spółka nie zbyła przedmiotowych wierzytelności. Na potrzeby niniejszego wniosku zakłada się, że Spółka nie dokona zbycia tych wierzytelności.

W związku z nieuregulowaniem wierzytelności handlowych przez Dłużnika, Spółka rozważa zastosowanie tzw. ulgi na złe długi, o której mowa w art. 18f ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm. dalej: „Ustawa o CIT”).

Pytania

1. Czy w sytuacji, w której Spółka zawarła z Dłużnikiem Porozumienie ustalające harmonogram płatności, to terminy, o których mowa w art. 18f ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 18f ust. 11 Ustawy o CIT oraz art. 18f ust. 10 pkt 2 Ustawy o CIT, należy liczyć odrębnie dla każdej określonej raty?

2. Jeżeli stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 jest prawidłowe, czy Spółka może zastosować tzw. ulgę na złe długi, zgodnie z art. 18f ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT, w odniesieniu do wierzytelności handlowych wynikających z rat, co do których upłynęło lub upłynie 90 dni od dnia terminu ich zapłaty, ustalonego w Porozumieniu?

Państwa stanowisko w sprawie

1. Zdaniem Wnioskodawcy, w sytuacji, w której Spółka zawarta z Dłużnikiem Porozumienie ustalające harmonogram płatności, terminy, o których mowa w art. 18f ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 18f ust. 11 Ustawy o CIT oraz art. 18f ust. 10 pkt 2 Ustawy o CIT, należy liczyć odrębnie dla każdej określonej raty.

2. Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka może zastosować tzw. ulgę na złe dugi, zgodnie z art. 18f ust. 1 pkt 1 Ustawy o CfT, w odniesieniu do wierzytelności handlowych wynikających z rat, co do których upłynęło lub upłynie 90 dni od dnia terminu Ich zapłaty, ustalonego w Porozumieniu.

Uzasadnienie stanowiska wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1:

Artykuł 18f ust. 1 Ustawy o CIT reguluje zasady stosowania tzw. „ulgi na złe długi”. Przepis ten z jednej strony uprawnia wierzyciela, a z drugiej obliguje dłużnika, do stosownej korekty podstawy opodatkowania w przypadku odpowiednio nieotrzymania przez wierzyciela świadczenia pieniężnego w terminie oraz nieuregulowania przez dłużnika świadczenia pieniężnego w terminie.

Zgodnie z punktem 1. ustępu 1. tego artykułu, podstawa opodatkowania podatku dochodowego od osób prawnych (po dokonaniu odpowiednich odliczeń) może być zmniejszona o zaliczaną do przychodów należnych wartość wierzytelności o zapłatę określonego na fakturze (rachunku) lub w umowie.

Zgodnie z art. 18f ust. 11 Ustawy o CIT, okres 90 dni, o którym mowa w ust. 1 i 2, liczy się począwszy od pierwszego dnia następującego po określonym na fakturze (rachunku) lub w umowie upływie terminu do uregulowania zobowiązania.

Ponadto, zgodnie z art. 18f ust. 10 pkt 2 Ustawy o CIT, przepisy ust 1 I 2 stosuje się w przypadku, gdy od daty wystawienia faktury (rachunku) lub zawarcia umowy dokumentującej wierzytelność nie upłynęły 2 lata, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym została wystawiona faktura (rachunek) lub została zawarta umowa, a w przypadku gdy rok kalendarzowy, w którym wystawiono fakturę (rachunek), Jest Inny niż rok kalendarzowy, w którym zawarto umowę - gdy nie upłynęły 2 lata, licząc od końca roku kalendarzowego późniejszej złych czynności.

Celem ustalenia, czy Spółka może skorzystać z ulgi na złe długi w ramach powyższych, ustawowych terminów, należy każdorazowo ustalić, w którym momencie powstaje możliwość zastosowania ulgi na złe długi w odniesieniu do poszczególnych rat płatności, określonych w harmonogramie spłaty.

Zgodnie bowiem z literalnym brzmieniem zarówno przepisu art. 18f ust. 10 pkt 2, jak i przepisu art. 18f ust. 11 Ustawy o CIT, okresy 2 lat i 90 dni liczy się odpowiednio od terminu wystawienia faktury lub zawarcia umowy (od czynności późniejszej) oraz od terminu płatności wynikającego z wystawionej faktury (rachunku) lub zawartej umowy.

Umowne uregulowanie terminu płatności należy do uprawnienia cywilnoprawnego stron umowy. W przypadku, gdy ustalony został harmonogram zapłaty świadczenia pieniężnego stanowiącego wynagrodzenie za dostawę towaru lub wykonanie usługi w transakcji handlowej, to harmonogram ten wyznacza początek biegu terminu wymagalności dla każdej z rat. Zatem, w przypadku transakcji handlowych, dla których określono harmonogram spłat, okres 90 dni, o którym mowa w art. 18f ust. 1 pkt 1 w związku z art. 18f ust. 11 Ustawy o CIT, należy ustalać w odniesieniu do terminu płatności poszczególnych rat, jakby każde świadczenia pieniężne wynikające z płatności danej raty stanowiło odrębne świadczenie pieniężne wynikające z transakcji handlowej.

Powyższą zasadę należy stosować również na potrzeby ustalenia terminu 2 lat od zawarcia umowy, o którym mowa w art. 18f ust. 10 pkt 2 Ustawy o CIT. Tutaj okres 2 lat należy liczyć od końca roku kalendarzowego, w którym wymagalna była dana rata.

Taki sposób liczenia terminów upływu 90 dni i okresu 2 lat, o których mowa odpowiednio w art. 18f ust. 1 pkt 1 w związku z art. 18f ust. 11 Ustawy o CIT oraz w art. 18f ust. 10 pkt 2 Ustawy o CIT, został potwierdzony w interpretacjach indywidualnych wydawanych przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, przykładowo w Interpretacji Indywidualnej z dnia 12 września 2022 r. o sygn. 0111-KDIB2-1.4010.446.2022.1. MK, Interpretacji Indywidualnej z dnia 27 maja 2024 r. o sygn. 0111-KDIB1-2.4010.159.2024.2.BD oraz Interpretacji Indywidualnej z dnia 11 marca 2021 r. o sygn. 0111-KDIB1-24010.557.2020.1.ANK.

Mając na uwadze całość powyższych rozważań, w sytuacji, w której Spółka zawarła z Dłużnikiem Porozumienie ustalające harmonogram płatności, terminy, o których mowa w art. 18f ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 18f ust. 11 Ustawy o CIT oraz art. 18f ust. 10 pkt 2 Ustawy o CIT, należy liczyć odrębnie dla każdej określonej raty.

Uzasadnienie stanowiska wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2:

Jak wskazano w uzasadnieniu do stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1, w sytuacji, w której Spółka zawarła ze Spółką Cypryjską porozumienie ustalające harmonogram płatności, terminy, o których mowa w art. 18f ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 18f ust. 11 Ustawy o CIT oraz art. 18f ust. 10 pkt 2 Ustawy o CIT, należy liczyć odrębnie dla każdej określonej raty.

Zatem warunki do zastosowania ulgi na złe długi, o których mowa w tych przepisach należy uznać ze spełnione. W związku z tym, należy zweryfikować, czy Spółka spełnia pozostałe warunki ustawowe dla skorzystania ulgi na złe długi w sposób określony w art. 18f ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT.

Stosownie zaś do art. 18f ust. 5 Ustawy o CIT, zmniejszenia na podstawie ust. 1 pkt 11 i ust. 2 pkt 2 dokonuje się, jeżeli do dnia złożenia zeznania podatkowego wierzytelność nie została uregulowana lub zbyta.

Natomiast zgodnie z pozostałymi punktami 1 i 3 ustępu 10 art. 18f Ustawy o CIT, przepisy ust. 1 i 2 stosuje się w przypadku, dłużnik na ostatni dzień miesiąca poprzedzającego dzień złożenia zeznania podatkowego nie jest w trakcie postępowania restrukturyzacyjnego, postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji, a także transakcja handlowa zawarta jest w ramach działalności wierzyciela oraz dłużnika, z których dochody podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Spółka zawierała transakcje handlowe w ramach działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z której dochody podlegały opodatkowaniu podatkiem dochodowym w kraju. Zgodnie z ustawą podatkową, Spółka zaliczyła te wierzytelności do przychodów należnych, które podlegały opodatkowaniu w kraju.

Z kolei, zgodnie z założeniem, Dłużnik na ostatni dzień miesiąca poprzedzającego dzień złożenia zeznania podatkowego, w którym Spółka zamierza zastosować ulgę na złe długi, nie będzie w trakcie postępowania restrukturyzacyjnego, postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji.

Mając na uwadze całość powyższych rozważań, Spółka może zastosować tzw. ulgę na złe długi, zgodnie z art. 18f ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT, w odniesieniu do wierzytelności handlowych wynikających z rat, co do których upłynęło lub upłynie 90 dni od dnia terminu Ich zapłaty, ustalonego w Porozumieniu.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku, jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 18f ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2023 r., poz. 2805 ze zm.; dalej: „ustawa o CIT”):

Zgodnie z art. 18f ust. 11 ustawy o CIT:

A zatem ustawą z dnia 19 lipca 2019 r. o zmianie niektórych ustaw w celu ograniczenia zatorów płatniczych (Dz.U. z 2019 r. poz. 1649; dalej: „ustawa nowelizująca”) wprowadzono w podatkach dochodowych z jednej strony możliwość pomniejszenia przez wierzyciela podstawy opodatkowania o kwotę wierzytelności, jeżeli wierzytelność ta nie została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie w ciągu 90 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze, a z drugiej strony - nałożenie na dłużnika obowiązku doliczenia do podstawy opodatkowania kwoty nieuregulowanego zobowiązania, jeżeli zobowiązanie nie zostało uregulowane w terminie 90 dni od dnia upływu terminu płatności określonego w fakturze (rachunku) lub umowie.

Ulga na złe długi w CIT to istotne narzędzie pozwalające na ochronę interesów podatników w sytuacjach, gdy kontrahenci nie regulują należności. Może być ona zastosowana w momencie, w którym nieściągalność wierzytelności będzie uprawdopodobniona.

W art. 18f ust. 9 i 10 ustawy o CIT zawarto przesłanki do zastosowania tzw. „ulgi na złe długi”.

I tak, zgodnie z art. 18f ust. 9 ustawy o CIT:

Ponadto, w myśl art. 18f ust. 10 ww. ustawy:

Z wniosku wynika, że w 2015 roku zawarli Państwo umowy przejęcia długów ze spółką z siedzibą na Cyprze. Dłużnik miał jednak problemy z regulowaniem przejętych zobowiązań. W toku kilkuletnich negocjacji, w 2022 r. Spółka zawarła z Dłużnikiem Porozumienie w sprawie współpracy i restrukturyzacji zadłużenia. Przedmiotem jest nawiązanie stałej współpracy polegającej na dostawach (...) do Spółki, po ustalonej cenie, poprzez zapewnienie przez Dłużnika dostaw (...) od podmiotów trzecich.

Zgodnie z Porozumieniem, zapłata za (...) miała następować w ten sposób, że 90% ceny uiszczane miało być przez Spółkę w dniu odbioru (...), zaś 10% ceny potrącane z kwoty zobowiązań Dłużnika wobec Spółki.

Spółka i Dłużnik ustalili harmonogram rozliczeń dotyczący przejętych wcześniej należności handlowych. W ramach porozumienia, terminy płatności zostały ujęte w ratach. Harmonogram przewidywał płatność poszczególnych rat co kwartał.

Obecnie Dłużnik zalega z płatnościami w stosunku do 7 rat. Niewykluczone, że nie będzie on w stanie zapłacić kolejnych rat. Wierzytelności Spółki względem Dłużnika nie uległy przedawnieniu i były potwierdzane przez Dłużnika w związku z audytami rocznych sprawozdań finansowych Spółki.

Rozważają Państwo zastosowanie ulgi za złe długi, o której mowa w art. 18f ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, tj. pomniejszenie podstawy opodatkowania o wartość wierzytelności zaliczaną do przychodów należnych.

Państwa wątpliwości dotyczą sposobu ustalenia terminu 90-dniowego, o którym mowa w art. 18f ust. 1 pkt 1 oraz terminu 2-letniego na zastosowanie tzw. „ulgi na złe długi” (art. 18f ust. 10 pkt 2 ustawy o CIT), tj. czy terminy te należy ustalać odrębnie dla każdej z określonych rat, a w konsekwencji - czy mogą Państwo zastosować ulgę na złe długi.

Ocenę Państwa stanowiska w zakresie sposobu rozumienia przepisów wskazanych przez Państwa należy rozpocząć od analizy, czy przepisy dotyczące ulgi na złe długi będą miały w Państwa sprawie zastosowanie.

W tym miejscu wskazać należy, że wprowadzając nowe przepisy do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych mające na celu rozpoznawanie skutków w podatku dochodowym tzw. „złych długów”, tj. art. 18f, ustawodawca zawarł jednocześnie w ustawie nowelizującej istotne przepisy przejściowe.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 i 2 ustawy nowelizującej:

Ustawą zmienianą w art. 10 ustawy nowelizującej jest ustawa z dnia 8 marca 2013 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (Dz. U. z 2023 r. poz. 1790 ze zm.).

W myśl art. 4 pkt 1 ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych transakcja handlowa to:

Do transakcji handlowej w rozumieniu przepisów terminach zapłaty w transakcjach handlowych dochodzi więc w momencie podpisania umowy, której przedmiotem jest odpłatna dostawa towaru lub odpłatne świadczenie usługi.

Biorąc pod uwagę wszystkie przywołane powyżej przepisy, należy stwierdzić, że poprzez wskazanie, że przepisy zmienione stosuje się do transakcji handlowych, w przypadku których termin zapłaty upływa po dniu 31 grudnia 2019 r., ustawodawca miał na celu objęcie przepisami „ulgi na złe długi” takich transakcji, w przypadku których uprawdopodobnienie nieściągalności nastąpi po tym okresie, tj. w okresie obowiązywania przepisów „ulgi na złe długi”.

Z wniosku wynika, że termin zapłaty kwoty wynikającej z przejęcia długów przez spółkę cypryjską upłynął przed 1 stycznia 2020 r. To właśnie wtedy nastąpiła sytuacja, w której Dłużnik nie uregulował na Państwa rzecz swojego zobowiązania z tytułu przejęcia długu i nastąpiło uprawdopodobnienie nieściągalności wierzytelności. Wtedy jeszcze przepisy art. 18f ust. 1 i nast. w zakresie „ulgi na złe długi” nie obowiązywały.

Na powyższe nie wpływa fakt zawarcia w późniejszym czasie Porozumienia, którego skutkiem było rozłożenie zobowiązania na raty. Porozumienie wraz z ratalnym harmonogramem spłat zostało zawarte na długo po okresie, w którym uprawdopodobniła się nieściągalność wierzytelności. Nie można zatem zastosować przepisów, które obowiązują od 1 stycznia 2020 r. do sytuacji, w której ewentualne warunki do zastosowania tych przepisów zaistniały przed tym okresem.

W świetle powyższego, wobec braku możliwości zastosowania ulgi na złe długi ze względu na przepis przejściowy ograniczający jej stosowanie do transakcji handlowych, w przypadku których termin zapłaty upłynął po 31 grudnia 2019 r., Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 1 i 2 należy ocenić jako nieprawidłowe.

Nie jest więc zasadne rozstrzyganie:

• w jaki sposób należy liczyć terminy wynikające z art. 18f ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 18f ust. 11 raz art. 18f ust. 10 pkt 2 ustawy o CIT w przypadku rozłożenia długu na raty oraz
• warunków ustawowych do zastosowania ulgi na złe długi

- ponieważ przepisy te – na podstawie ustawy nowelizującej – nie będą miały zastosowania w Państwa przypadku.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).