Wyrok WSA w Kielcach z dnia 30 października 2024 r., sygn. II SA/Ke 417/24

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Sylwester Miziołek Sędziowie Sędzia WSA Renata Detka (spr.) Sędzia WSA Jacek Kuza Protokolant Starszy inspektor sądowy Karolina Chrapkiewicz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 października 2024 r. przy udziale P. K. sprawy ze skargi E. K. na decyzję Wojewody z dnia [...] czerwca 2024 r. [...] w przedmiocie wymeldowania z pobytu stałego oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z 10 czerwca 2024 r., [...], Wojewoda po rozpatrzeniu odwołania E. K., na podstawie art. 35, art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 24 września 2010 r. o ewidencji ludności (Dz. U. z 2024 r., poz. 736 ze zm.), zwanej dalej ustawą, oraz art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., utrzymał w mocy decyzję Prezydenta Miasta K. z 21 marca 2024 r. orzekającą o wymeldowaniu E. K. z pobytu stałego w miejscowości K., ul. [...].

W uzasadnieniu Wojewoda ustalił, że 2 listopada 2023 r. T. K. złożył do organu I instancji wniosek o wymeldowanie E. K. z lokalu pod wskazanym wyżej adresem uzasadniając, że opuściła ona sporny lokal,

a wnioskodawca nie zna obecnego miejsca jej pobytu.

Rozpatrując wniesione przez E. K. odwołanie Wojewoda wskazał na art. 35 i art. 25 ust. 1 ustawy oraz przywołując orzecznictwo sądów administracyjnych wyjaśnił, że przesłanka opuszczenia dotychczasowego miejsca pobytu stałego spełniona jest wtedy, gdy opuszczenie to ma charakter trwały i dobrowolny. Wskazał także na ewidencyjny charakter wymeldowania.

W ocenie organu odwoławczego w niniejszej sprawie wystąpiły ustawowe przesłanki do wymeldowania skarżącej. Fakt niezamieszkiwania E. K. pod adresem ul. [...] w K. nie był kwestionowany przez żadną ze stron postępowania. Zeznania świadków, sąsiadów oraz osób obcych dla stron

i niezainteresowanych rozstrzygnięciem, zeznania stron i korespondencja między nimi stanowią dowód potwierdzający opuszczenie przez skarżącą spornego lokalu.

Sama skarżąca nie kwestionuje tego faktu, ale twierdzi, że nie miało ono charakteru dobrowolnego i trwałego, ponieważ została do tego zmuszona zachowaniem męża, który nadużywa alkoholu, obecnie zmienił zamki i pozbawił ją tym samym możliwości przebywania w lokalu, gdzie pozostała część rzeczy skarżącej, która spłaca część kredytu za sporną nieruchomość, ponosi też znaczne koszty związane z wynajmem. Deklaruje ona co prawda chęć powrotu do lokalu, ale nie wyobraża sobie wspólnego zamieszkiwania z mężem, którego się boi. Pomiędzy stronami toczy się postępowanie o rozwód, a T. K. nie wyraża zgody na powrót żony. Skarżąca nie wnosiła do sądu pozwu o przywrócenie naruszonego posiadania. Wezwała natomiast wnioskodawcę do dopuszczenia jej do korzystania